เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 170

ตอนที่ 170 การพบปะอันน่าตื่นตะลึงแห่งตระกูลเป่หมิง1

“หึ ๆ เด็กคนนี้……” เจียงฮุ่ยซินหัวเราะอย่างระมัดระวัง ด้วยความกลัวว่าจะเผลอพูดอะไรผิดไป

เป่หมิงโม่มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นของเป่หมิงเจิ้งเทียน ดวงตาดำลึกฉายแววไม่พอใจนัก จึงซักถามอย่างเบาๆ ทว่าน้ำเสียงเย็นชา “พ่อคิดจะชดใช้อะไรให้พวกเขา?”

  เป่หมิงโม่ซักถามขึ้นเสียงหนึ่ง ต่อหน้าทุกคน ทำให้คุณท่านรู้สึกเสื่อมเสียเกียรติ แต่ก็ยอมลงให้ไม่ได้ ดังนั้นจึงกระแทกไม้เท้าอย่างดุดันลงบนพื้นด้วยความโกรธและเสียหน้า “เหลวไหล! ฉันจะชดใช้พวกเขาอย่างไรก็เป็นเรื่องของฉัน! อุตส่าห์ให้สิทธิ์ถือครองหุ้นแกไปแล้วยี่สิบเปอร์เซ็นต์ แล้วแกยังคิดจะฮุบทุกอย่างไม่เหลืออะไรไว้เลยเรอะ?!”

ดวงหน้าหล่อเหลานิ่งสนิทของเป่หมิงโม่ กวาดสายตาไปยังเป่หมิงเฟยหย่วนอย่างเย็นชา

โดยไม่ตอบรับคำคุณท่าน เขาเลื่อนสายตาจ้องตรงไปยังฉิงฮัว “ไปหยิบเอกสารมาให้เขาเซ็น”

เป่หมิงเฟยหย่วนได้ยินคำว่าเอกสาร สีหน้าตกใจจนซีดเผือด

ฉิงฮัวพยักหน้า หยิบเอกสารปึกหนึ่งออกมาจากซอง ยื่นส่งให้ยังมือเป่หมิงเฟยหย่วน “คุณชายใหญ่ นี่คือสัญญาโอนหุ้นส่วนยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทเป่หมิง เชิญคุณเซ็นชื่อด้วยครับ”

“พ่อ……”เป่หมิงเฟยหย่วนขัดขืนเล็กน้อย หันไปมองพ่ออย่างออดอ้อน แม้ว่าพ่อจะเล่าสถานการณ์ให้เขาฟังตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว และเข้าใจเหตุผลที่ตัวเองสามารถกลับมาบ้านได้อย่างปลอดภัย แต่หากต้องโอนกรรมสิทธิ์ถือครองหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์นี้ ใจของเขากลับยังเต้นระรัวราวกับตีกลอง……”

อีกอย่าง หากเซ็นลงไป ย่อมหมายความว่าเขาสูญเสียหุ้นในบริษัทเป่หมิงทั้งหมด พ่ายแพ้ต่อเป่หมิงโม่อย่างราบคาบ!

หลันเนี่ยนอยู่เคียงข้างเป่หมิงเฟยหย่วน ยังหน้าซีดเผือด แต่ด้วยฐานะสะใภ้ ในสถานการณ์ที่ฝ่ายชายตัดสินใจเป็นหลักอย่างนี้ เธอจึงไม่กล้าพูดอะไร

ท่านปู่เป่หมิงเบิ่งตาโตพ่นลมหายใจแรง ทว่าเพียงโบกมืออย่างปัดสวะ “เซ็นไปซะเจ้าใหญ่ พ่อจะชดใช้ให้พวกแกเอง……”

เป่หมิงเฟยหย่วนทำใจกล้ารับปากการที่ฉิงฮัวส่งให้ ด้วยมือสั่นเทา ลังเลอยู่ชั่วขณะทว่าสุดท้ายกลับจรดปากกาไม่ลง……

หลันเนี่ยนเกาะแขนเป่หมิงเฟยหย่วนเอาไว้ แอบดึงรั้งการจรดปากกาเซ็นชื่อของเป่หมิงเฟยหย่วนอยู่ในที ขณะเดียวกันก็มองไปยังนอกประตูอย่างหวาดหวั่น ราวกับเฝ้ารออะไรสักอย่าง ทว่าไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา

มุมปากของเป่หมิงโม่ยกขึ้นเล็กน้อย มองท่าทีกดดันของเป่หมิงเฟยหย่วน แล้วอดหัวเราะเยาะขึ้นมาไม่ได้ “เป็นอะไรไป จะกลับคำเหรอ?”

“......” เป่หมิงเฟยหย่วนมองยังเป่หมิงโม่ สายตานั้นเปี่ยมด้วยความขุ่นเคือง จับปากกาพะว้าพะวังไม่กล้าลงมือ

ท่านปู่เป่หมิงร้องขึ้นด้วยความโมโหเดือดดาล “เจ้าใหญ่ แกโยนความผิดมาให้ฉันเสียก็ได้! เซ็นชื่อลงไปซะ ยกให้มันไปให้หมด จากนี้ไปมันจะได้เลิกกัดแกไม่ปล่อยเสียที--”

ในฐานะที่เป็นลูก ๆ ของพ่อ จะหลังมือหรือหน้ามือก็ยังเป็นเนื้อหนัง เป่หมิงเจิ้งเทียนคิดว่ามีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ทั้งครอบครัวจึงจะสมัครสมานสามัคคีกันได้ เขาอายุมากแล้ว อยากเห็นลูกหลานห้อมล้อมกลมเกลียวกัน ไม่อยากให้ลูกคนโตระหกระเหินอยู่ข้างนอกอีกต่อไป

เป่หมิงเฟยหย่วนกำหมัดแน่น พลางกัดฟันกรอด กลั้นลมหายใจเฮือกหนึ่งแล้วจับปากกามั่นไว้ในมือ เพ่งมองกำลังจะเซ็นชื่อลงไป--