เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 212

ตอนที่212 ฝนโปรยปรายไปทุกแห่งทุกหน1

“เพราะฉะนั้นเพื่อลูกสาวของคุณ เพื่อที่ครอบครัวของคุณ จะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากัน3คนพ่อแม่ลูก คุณจึงหลอกใช้ฉัน และสละฉันทิ้งอย่างไม่ไยดี ใช่ไหม?” กู้ฮอนน้ำตาไหลพราก

กู้อันขีกลับจับมือของหยูฟืน ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจนัก “แม่ แม่จะไปสนใจคนแบบนี้อีกทำไม? กู้ฮอนฉันจะบอกอะไรให้นะ เธอมันลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ ฉันต่างหากที่เป็นลูกแท้ๆ ของแม่!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หย่วนซู่ผิงก็ร้องไห้เหมือนใจจะขาด แต่ก็ยังไม่อาจยอมรับความจริง “ไม่! อันขี......อันขีลูกอย่าไปเชื่อพวกเขา ลูกเป็นลูกสาวของแม่ต่างหาก พวกเขาโกหกลูกอยู่......”

กู้อันขีกลับมองหย่วนซู่ผิง ด้วยสายตาที่รังเกียจ “ยอมรับความจริงเสียเถิด! หย่วนซู่ผิงถึงแม้หลายปีมานี้ คุณดีกับฉันมาโดยตลอด แต่น่าเสียดาย ที่คุณไม่มีปัญญารักษาพ่อไว้ได้ ตอนแรกฉันยังกังวลใจว่า ถ้าหากคุณกับพ่อหย่ากันแล้ว ฉันจะทำอย่างไรต่อ ตอนนี้พอฉันได้รู้ความจริง ว่าฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณ ฉันเลยรู้สึกโล่งอกไปที ฉันคือทายาทคนเดียวของตระกูลกู้ อีกหน่อยบริษัทกู้ซื่อก็ต้องตกเป็นของฉัน”

คำพูดที่ดูไร้เยื่อใยนี้ ทำให้หย่วนซู่ผิงรู้สึกผิดหวังอย่างที่สุด!

“กู้อันขี! คนเนรคุณ! เสียทีที่ฉันอุตส่าห์เลี้ยงดูเธอ เหมือนไข่ในหินมาตั้งหลายปี พอวันนี้จะมาตัดหางปล่อยวัด แบบไม่สนใจไยดีกันแล้วใช่ไหม!” ความเจ็บปวดทั้งหมดของหย่วนซู่ผิง ถูกหลอมรวมจนกลายเป็นความแค้น นัยน์ตาค่อยๆ ประกายความเย็นชาออกมา!

“หย่วนซู่ผิง คุณไม่ทำเป็นต้องทำแบบนี้! ฉันเคยคิดว่าคุณเป็นผู้ดีที่สง่างาม แต่ดูคุณตอนนี้สิ เหมือนคนเสียสติไม่มีผิด! หลังจากนี้ไป เวลาคุณออกไปข้างนอก รบกวนคุณอย่าเที่ยวไปบอกใครต่อใคร ว่าเป็นภรรยาเก่าของพ่อฉัน ยิ่งชื่อฉันยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง ว่าฉันเป็นลูกสาวของคุณ! เพราะนับจากวันนี้เป็นต้นไป หยูฟืนคือแม่ของฉัน......” กู้อันขีพูดอย่างไร้เยื่อใย ถึงขั้นลืมไปว่าตัวเองเคยเรียกหย่วนซู่ผิงว่าแม่มาตลอด20กว่าปี!

หย่วนซู่ผิงโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “ช่างเป็นคู่แม่ลูกที่เลือดเย็นจริงๆ! วันนี้ฉันจะฆ่าพวกแก ฆ่าพวกแก......”

จากนั้น หย่วนซู่ผิงก็ตรงปรี่เข้าไปหาหยูฟืนกับกู้อันขี ตบตีกันเป็นพัลวัน......

กู้ฮอนยืนเป็นร่างไร้วิญญาณ จ้องมองหยูฟืนด้วยความจงเกลียดจงชังอย่างไม่วางตา

เธอเบิกตาโพลง ดวงตากลมโตเป็นไข่ห่านนั้น เพื่อจะมองผู้หญิงคนนี้ได้อย่างชัดเจน......

ความศรัทธาที่สั่งสมมาตลอด20กว่าปี กลับใช้เวลาเพียงชั่วค่ำคืน ในการบอกเธอว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

ในสมองอันว่างเปล่าของเธอ จำได้เพียงเรื่องเดียวก็คือ พ่อไม่ใช่พ่อของเธอ แม่ก็ไม่ใช่แม่ของเธอ ถ้าเช่นนั้น แล้วเธอเป็นลูกของใครกัน?

“อ๊าก! หยูฟืนฉันจะฆ่าแก......” หย่วนซู่ผิงตวาดเสียงดังลั่น “กู้อันขีคนเนรคุณ นังสารเลว! ฉันจะฆ่าแก......ฉันจะฆ่าพวกแก......”

“หย่วนซู่ผิง พูดจาดีๆ ไม่รู้เรื่องต้องให้ใช้กำลังใช่มั้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะอีแก่ผีบ้า......”

ตุบตับ ตุบตับ พวกเขาลงไม้ลงมือ ตีกันเป็นพัลวันอยู่ในห้องนั้น!

ไม่นานกู้เซิงเทียนก็เข้าไปร่วมแจมด้วย

มีเพียงกู้ฮอน ที่ยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น มองดู4คนนั้นตบตีกันอย่างบ้าระห่ำแล้ว รู้สึกสะท้อนใจยิ่งนัก......

นับจากวินาทีนี้ เธอไม่ใช่คนตระกูลกู้อีกต่อไป!

กู้ฮอนเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ค่ำคืนที่ฝนโปรยปราย ฟ้าร้องโครมคราม พายุฝนโหมกระหน่ำ

เธอกอดอกด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว เดินย่างไปตามทางอย่างไร้จุดหมาย ประดุจตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วที่ไร้วิญญาณ......

*

เป่หมิงโม่ขับรถฮัมเมอร์สีดำ วิ่งทะยานอยู่ท่ามกลางค่ำคืนที่ฝนโปรยปราย