เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 237
ตอนที่237 นี่คือห้องของคุณ 2
วินาทีที่ประตูถูกปิดลง หยางหยางสะบัดมือเล็กของเฉิงเฉิงออกทันที ความโกรธที่อัดอั้นเอาไว้ในที่สุดก็ระเบิดออกมา “เหอะ เป่หมิงซิเฉิงให้ตายเถอะ ฉันอดทนมากพอแล้ว พ่อที่อยู่ไม่ติดบ้านคนนั้นกล้าเรียกฉันว่าเด็กผู้หญิงผิวดำผิวดำ สาวน้อยผิวดำบ้าอะไร ฉันเกลียดเขา ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดที่นี่ เป่หมิงซิเฉิงนายหลอกฉัน แม่อยู่ที่ไหน แม่ไม่ได้อยู่ที่นี่แต่แรกแล้วใช่ไหม…...ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะไปหาแม่”
หยางหยางดึงผ้าปิดปากออก พร้อมกับดึงผมปลอมบนหัวที่ถักเปียเล็กๆออก ใบหน้าที่ถูกทาสีดำเอาไว้ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เขาที่ยังเด็ก ไม่เคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน แต่งตัวเป็นผู้หญิงก็เกินพอแล้ว แต่ยังต้องมาแต่งเป็นผู้หญิงขี้เหร่ผิวดำอีก อา——ถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไป ในอนาคตเขาจะอยู่ในสังคมยังไง ที่น่าโมโหคือ พ่อยังทำสีหน้าท่าทางรังเกียจอีก มันทำให้เขารู้สึกแย่เอามากๆๆ
เฉิงเฉิงล็อกประตูเรียบร้อย เอานิ้วแตะที่ริมฝีปาก ทำท่า‘ชู่’ “หยางหยางนายเบาๆหน่อย ถ้ามีใครได้ยินเข้าแย่แน่”
เฉิงเฉิงยอมรับว่าตัวเองก็มีส่วนโกหกหยางหยาง ที่เขาพาหยางหยางกลับมาที่ตระกูลเป่หมิง เพราะเขาแค่คิดว่าก่อนไปต่างประเทศเขาอยากให้หยางหยางอยู่เป็นเพื่อน ถ้ายิ่งแม่มาได้ก็ยิ่งดี แต่ทำไมคนในครอบครัวทั้งสี่คน มักจะทำให้อดกลุ้มใจไม่ได้นะ
“ไม่เอาๆๆ ฉันจะพูดเสียงดัง……” หยางหยางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง และกำลังจะถอดกระโปรงผู้หญิงน่าเกลียดบนตัวออก
ใครจะคิดว่า ปังๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง
มีเสียงคนรับใช้ดังขึ้นจากนอกประตู “นายน้อยคะ คุณชายรองให้ดิฉันเตรียมห้องรับรองให้เพื่อนของนายน้อยค่ะ”
เฉิงเฉิงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าพ่อต้องทำแบบนี้ ในใจเขารู้สึกหดหู่เล็กน้อย พ่อยืนกรานว่าจะแยกเขากับหยางหยางออกจากกัน “รู้แล้ว ฉันจะรีบไป”
หยางหยางโกรธจนต้องกลั้นลมหายใจไว้ จนมันแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว “ฉันไม่——อู้……”
ตอนที่กำลังจะตะโกนเสียงดังนั้น เขาก็ถูกเฉิงเฉิงปิดปากไว้
“ชู่ หยางหยางเลิกทำเสียงดังได้แล้ว ถือว่าพี่ชายขอร้องล่ะ ฉันใกล้จะไปต่างประเทศแล้ว บางทีอาจจะมีนานมากๆที่ฉันจะไม่ได้เจอนายกับแม่ ฉันแค่หวังว่าวันก่อนเดินทางไปต่างประเทศ นายกับแม่จะอยู่กับฉัน ให้ฉันได้มีความทรงจำที่แสนอบอุ่น……ถึงตอนนี้แม่จะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ขอแค่มีนายอยู่ที่นี่ ฉันเชื่อว่าแม่ต้องมาอย่างแน่นอน……” ตอนที่เฉิงเฉิงพูด เหมือนมีหมอกบางคลุมอยู่บนดวงตาสดใส “นายจะช่วยพี่ชายได้ไหม”
อาจจะเป็นกระแสจิตของสองพี่น้อง หยางหยางสัมผัสได้ถึงจิตใจที่อาลัยอาวรณ์ของเฉิงเฉิง เขารู้สึกใจอ่อนและสงบเงียบลง คิ้วขมวดแน่นเล็กน้อย สุดท้ายก็พยักหน้ารับปาก
เฉิงเฉิงโล่งอก หยางหยางเข้าใจเขาจริงๆหรือ เขาที่โดนต่อทำตัวเย็นชาใส่ตั้งแต่เด็ก ไม่ง่ายเลยที่จะหาแม่กับน้องชายเจอ แต่ไม่กี่วันต่อจากนี้กลับต้องแยกจากกันอีกครั้ง หยางหยางเข้าใจความเศร้าของเขาจริงหรือ
คนรับใช้รออยู่ด้านนอกอย่างสงบ ไม่นานประตูก็เปิดออก——
เด็กผู้หญิงผิวดำคนหนึ่งสวมผ้าปิดปากอันใหญ่เดินออกมาจากห้องของเฉิงเฉิง
“นายน้อยโปรดวางใจ ดิฉันจะดูแลเพื่อนของนายน้อยเป็นอย่างดีค่ะ” คนรับใช้ยิ้มพร้อมพูดขึ้น ที่จริงแล้วคำสั่งของคุณชายรองคือ: แยกเด็กผู้หญิงผิวดำคนนี้ออกจากนายน้อยเฉิงเฉิงให้ไกลเท่าที่จะไกลได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ