เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 331

ตอนที่ 331 งานแสดงเปียโน1

เพียงแต่ สิ่งที่กู้ฮอนไม่รู้ก็คือ

ที่ลั่วเฉียวรีบวางสายเธอขนาดนั้น เพราะกลัวว่ากู้ฮอนจะเปลี่ยนใจขึ้นมา

เพราะเหตุใด?

เพราะพ่อแม่ของลั่วเฉียวไม่ได้เห็นดีเห็นงามเท่าที่ควร กับการที่เธอเข้าวงการบันเทิงเพื่อเป็นดารา เพราะวงการนี้เป็นวงการมายา ฉะนั้นจึงได้ขอให้หยินปู้ฝันช่วย ด้วยการฝากให้ไปทำงานเป็นผู้ช่วยทนายความ เพื่อไม่ให้ลูกสาวไปเถลไถลข้างนอก

แต่ลั่วเฉียวก็มีวิธีรับมือกับเรื่องนี้เหมือนกัน ด้วยการให้กู้ฮอนมาทำงานผู้ช่วยแทนเธอ เชื่อว่าหยินปู้ฝันต้องขอบคุณเธออย่างแน่นอน เหอะๆๆๆ ......

*

พลบค่ำ กู้ฮอนกำลังล้างจาน หลังทานมื้อค่ำเสร็จ

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง......

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น

เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย คนที่จะมาหาเธอเวลานี้คงเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากเป่หมิงโม่

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

กริ่งก็ดังขึ้นถี่กันอีกสองที

เธอยังคงล้างจานต่อไปอย่างเอ้อระเหย โดยไม่มีทีท่าว่าจะไปเปิดประตูเลย

คิดไม่ถึงเลยว่า

เธอเหมือนจะได้ยินเสียงกุญแจกำลังไขประตู......

ผ่าง และแล้วประตูก็ถูกเปิดออก!

เธอตกใจมาก!

จนทิ้งถ้วยจานในมือก่อนจะพุ่งตัวออกจากห้องครัวไป ก็เจอกับเป่หมิงโม่ที่เดินถือดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามาให้ห้อง......

เขายังคงมีความยโสเหมือนที่ผ่านมา

“เป่หมิงโม่ คุณมีกุญแจบ้านฉันได้ไง?!!”

เป่หมิงโม่เก็บกุญแจใส่กระเป๋าอย่างใจเย็น พร้อมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าของบ้านมีกุญแจของผู้เช่า เป็นเรื่องแปลกเหรอ?”

เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที และจ้องเขาเขม็งอย่างเอาเรื่อง “คุณต้องการอะไรกันแน่?! เอากุญแจคืนมา!”

เขาขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้าไปตรงหน้าเธอ พร้อมด้วยดอกเหอฮอน (ดอกสกุลถ่อน) ในมือ ก่อนจะยื่นให้เธอเหมือนคนให้ทาน

“ถ้าคุณรู้สึกว่าการที่ให้พนักงานในร้านดอกไม้เอามาให้ดูไม่จริงใจมากพอ งั้นตอนนี้ผมเอามาให้ด้วยตัวเอง......”

ดูท่าแล้ว เขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะคืนกุญแจบ้านให้เธอแน่ๆ!

“ฉันไม่เอา!” เธอพูดพร้อมปัดดอกไม้ที่ดูขัดหูขัดตาออกไป และน้ำสบู่ยากการล้างจานก็เลอะเปรอะเปื้อนดอกไม้เป็นวงใหญ่......

เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้า

เธอคุ้นชินกับท่าทางแบบนี้ของเขามาก ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างยียวน “ทำไม เห็นความสกปรกไม่ได้สินะ?”

“......” เขาเม้มปากอย่างอดกลั้น มองนัยน์ตาสีนิลมองเธออย่างเอาเรื่อง “ดอกไม้ที่ให้มาก่อนหน้านี้ ผมก็ไม่ติดใจเอาความที่คุณเอาไปให้Soso แต่การเขียนข่าวโคมลอยเรื่องงานแต่งงานของผมกับSoso มันไม่มากไปหน่อยเหรอ? เธอก็รู้ว่าผมกับเฟยเอ๋อ......”

เธอหรี่ตามองเขาพร้อมยิ้มหยันอย่างไม่พอใจนัก “ฉันทำเกินไปงั้นเหรอ? เป่หมิงโม่ คุณกำลังจะแต่งงานกับเฟยเอ๋ออยู่รอมร่อแล้ว แต่คุณยังวิ่งโร่เอาดอกไม้มาให้ฉัน! ใครกันแน่ที่ทำเกินไป?!”

เขามองดอกไม้ที่เสียบอยู่กับตู้ปลานั้นอย่างพออกพอใจ “พืชกับสัตว์ก็ควรอยู่ด้วยกันแบบนี้แหละ คุณดูสิ มันสวยมาก......”

บนผิวน้ำคือดอกเหอฮอน

ใต้น้ำคือปลาตัวอ้วนกลม

ตอนท้าย เขายังพูดตบท้ายว่า “ถ้าเป็นปลาจูบล่ะก็ คงจะสมบูรณ์แบบมากกว่าเดิม!”

เธอโกรธจนหน้าเขียว

อยากจะแหวกกะโหลกดูว่าในหัวสมองเจ้านี่จะมีแต่เรื่องสัปดนแบบนี้เต็มไปหมดใช่ไหม!

“เป่หมิงโม่คุณกำลังหาเรื่องเหรอ! ถ้าทำปลาฉันตายจะทำอย่างไร!” เธอพูดพร้อมเตรียมเดินไปหยิบดอกไม้ออกจากตู้ปลาของเธอ

แต่เขากลับเข้ามาขวางเธอไว้ราวกับกำลังปกป้องของรักของหวงจากคนร้าย ก่อนจะรีบพูดขึ้นว่า “คุณไม่อยากให้ผมพาลูกๆ กลับมาอยู่ที่นี่เหรอ?”

เธอสะอึกทันที ก่อนจะหยุดชะงัก พร้อมมองเขาเหมือนรอฟังประโยคต่อไปของเขา “......”

“ผมเคยบอกแล้วว่า ผมจะพาลูกๆ มาอยู่ที่นี่ เพื่อให้คุณได้เจอพวกเขาได้บ่อยๆ ......” เขาพูดด้วยแววตาที่เป็นประกาย “แต่ผมมีข้อแม้ว่า คุณต้องดูแลดอกไม้ในตู้ปลานี้ให้ดี”

“เท่าที่ฉันจำได้คือ ฉันรับปากคุณว่าจะไม่ย้ายออกไป ถ้าคุณพาลูกๆมาอยู่ที่นี่ด้วย!” เธอเตือนความจำเขาอย่างเฉยชา

เขามองเธออย่างผู้ชนะ เพราะเขามั่นใจว่าเธออยากเจอลูกมากแค่ไหน “งั้นคุณก็ย้ายออกไปสิ ถ้าคุณย้ายออกไป ผมจะไม่ให้คุณเจอลูกอีกตลอดชีวิต!”

มีใครบ้างที่ข่มขู่ไม่เป็น? แต่เขาต้องเรียกว่าชำนาญเรื่องนี้เลยก็ว่าได้!

เธอรู้สึกจุกอกและท้อใจเมื่อได้ยินแบบนั้น!

พอเขาเห็นเธอหวาดกลัวเหมือนนกตื่นธนูนั้น ก็รู้ได้ในทันทีว่าตัวเองได้ทำให้เธอตกใจกลัวอีกแล้ว