เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 347

ตอนที่ 347 ลูกไม่มีทางเรียกเธอว่าแม่1

โดยเฉพาะการสอบใบอนุญาตทนายความให้ได้ภายในเวลาอันสั้นนั้น มันไม่ง่ายเลยสำหรับเด็กใหม่ในวงการกฎหมายอย่างเธอ

เผลอแวบเดียวก็ผ่านไปหลายวันแล้ว ฤดูหนาวที่หนาวเหน็บก็ผ่านไปครึ่งทางแล้ว

ช่วงกลางวันตั้งแต่9โมงเช้าถึง5โมงเย็น กู้ฮอนตั้งใจศึกษาความรู้ด้านกฎหมายกับหยินปู้ฝัน ตกดึกก็กลับไปนอนขลุกกับลูกๆที่บ้าน

ฉิงฮัวจะไปรับลูกๆไปโรงเรียนทุกเช้า จากนั้นก็ส่งลูกๆกลับไปที่บ้านเธออย่างตรงเวลาทุกวัน

หลายวันมานี้ เป่หมิงโม่ก็ไม่ได้โผล่มาให้เห็นเลย......

เขายุ่งอะไรอยู่กันนะ?

สามแม่ลูกก็ไม่ได้มีใครเคลือบแคลงสงสัยแต่อย่างใด

และไม่ได้ถามฉิงฮัวด้วย

เพราะพวกเขาเชื่อว่า ขอเพียงไม่ได้เจอผู้ชายคนนี้ ก็จะไม่นึกถึงผู้ชายคนนี้ เมื่อไม่นึกถึงเขา

สามแม่ลูกก็จะไม่เป็นทุกข์......

*

ตกดึก สามแม่ลูกก็นั่งล้อมโต๊ะอ่านหนังสือเพื่ออ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้น

กู้ฮอนถือตำรากฎหมายและอ่านอย่างตั้งใจ

หยางหยางที่จวนจะสอบกลางภาค ก็แสดงความเคร่งเครียดออกมาไม่เบา

“เป่หมิงซีเฉิง......อันที่จริง นายไปสอบแทนฉันได้นะ......” หยางหยางขมวดคิ้วน้อยๆพูดขึ้น พร้อมกัดปลายปากกา อีกทั้งยังถูไถเฉิงเฉิงที่นั่งอ่านวิชาคณิตศาสตร์เพิ่มเติมอยู่อีกข้างหนึ่ง

เฉิงเฉิงเลิกคิ้วมองหยางหยางด้วยสายตาที่เย้ยหยัน ก่อนจะพยักหน้าอย่างสุขุม “ได้ ฉันไปสอบแทนนาย นายไปสอบแทนฉัน”

“โห......” หยางหยางร้องอย่างโอดโอย “สอบปลายภาคของชั้นปีล่างๆ ฉันยังทำไม่ได้เลย นายยังหวังให้ฉันไปสอบของชั้นปีสูงๆ แทนนายอีกเหรอ?”

กู้ฮอนเงยหน้าขึ้นมาจากตำรากฎหมายเล่มหนา ก่อนจะยื่นมือไปดึงหูของหยางหยางด้วยความตั้งใจ “กู้หยางหยาง ข้อสอบตัวเองก็จัดการเอง อย่าคิดให้เฉิงเฉิงช่วยเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“โอ๊ย เจ็บ......แม่เบาๆหน่อย......” หยางหยางกุมหูร้องโอ๊ย ก่อนจะถามกลับหน้ามุ่ยว่า “แม่ครับ แม่ไม่ต้องอ่านหนังสือแล้ว......ผมไปเป็นตำรวจ ดีไหม......”

“ตำรวจ?” เธอเกือบหลุดขำออกมา ทันทีที่เห็นหยางหยางพูดขึ้นมาด้วยท่าทีที่ดูจริงจัง “กู้หยางหยาง ขอแค่ลูกโตมาแล้วไม่เป็นนักเลงหัวไม้ แม่ก็จุดธูปไหว้ขอบคุณบรรพบุรุษแล้ว ลูกยังเพ้อฝันว่าจะเป็นตำรวจอีกเหรอ?”

เฉิงเฉิงหัวเราะเยาะกับความฝันอันยิ่งใหญ่ของหยางหยาง “ตำรวจก็ต้องสอบ ต้องเรียนหนังสือเหมือนกัน”

“โห่......แต่ตำรวจในทีวีถือปืนกันทั้งนั้นเลยนะ นายเคยเห็นตำรวจที่ถือปากกาหรือเปล่าล่ะ?” หยางหยางเถียงกลับอย่างยียวน

“พวกที่ถือปืนคือตำรวจยศน้อยๆ ที่ต้องบุกตะลุยสู้กับพวกผู้ร้ายทั้งนั้น คนที่เป็นหัวหน้าคือคนที่นั่งถือปากกากับรายงานอยู่ในออฟฟิศต่างหาก” เฉิงเฉิงพูดแขวะขึ้นมา ”หยางหยางนายอยากจะเป็นนายตำรวจชั้นผู้น้อย ที่พร้อมตายอยู่ข้างทางได้ตลอดเวลา หรืออยากเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ที่นั่งออกคำสั่งอยู่ในออฟฟิศล่ะ?”

ฟังดูแล้ว การเป็นตำรวจชั้นผู้ใหญ่สบายกว่าเห็นๆ

“โอ๊ยฉันไม่เอา......” หยางหยางค้อนเฉิงเฉิงอย่างสับสน ก่อนจะพูดขึ้นหลังจากพึมพำอยู่นาน

“เป่หมิงซีเฉิง นายมันปีศาจทุนนิยม!!!”

เหมือนถอดแบบมาจากเป่หมิงโม่ไม่มีผิด

ผีดูดเลือดแห่งทุนนิยม!