เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 36

บทที่ 36 สมุดบันทึกของเลขา2

ในตอนที่กู้ฮอนกำลังหลงเสน่ห์ของแอนโทนี่จนสติหลุดอยู่นั้น น้ำเสียงที่เย็นชาของเป่หมิงโม่ก็ดึงเธอกลับมายังปัจจุบัน: “ออกไป! เคาะประตูแล้วเข้ามาใหม่!”

ไม่กี่คำที่เรียบง่าย มากพอที่จะแช่แข็งความตกใจของเธอได้เลย

เธอเม้มริมฝีปากแน่น และกลอกตาใส่เขา เป็นการท้วง

หลังจากนั้นร่างกายก็ยังเดินออกไปนอกประตูอย่างว่าง่าย ยกกำปั้นขึ้นมา

ก๊อกก๊อกก๊อก!

“ขออนุญาตค่ะ ท่านประธาน” ยู่ปากเล็กๆนั้น สี่ข้างบนแก้มที่แดงก่ำนั้น ราวกับจะพันกันหมด

เป่หมิงโม่ถึงจะทำหน้าเย็นชา “เข้ามา”

“ฮาฮาฮา... ... เป่หมิงสอง ท่านนี่มองการณ์ไกลจริงๆ ถึงได้เลือกคนตลกแบบนี้มาให้นาย!” ด้วยเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทำเอาแอนโทนี่ขำจนค้างไปแล้ว

ใบหน้าของเป่หมิงโม่มืดมน

ผ่านไปครู่หนึ่ง แอนโทนี่ถึงจะเก็บเสียงหัวเรานั้นลง เดินไปถึงหน้ากู้ฮอน ยื่นมือออกมาจับมือที่นิ่มนวลของกู้ฮอนไว้ แล้วยิ้มออกมา

“สวัสดีครับ ผมเรียกคุณว่าฮอน ได้ไหม?” น้ำเสียงของแอนโทนี่อ่อนโยนจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา กู้ฮอนยิ้มแห้งๆ เขาพูดต่อ “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ฮอน ผมชื่อแอนโทนี่ และยังเป็นลูกคนที่สามชื่อเป่หมิงยันของตระกูลเป่หมิง”

รอยยิ้มที่เบิกบานบนใบหน้าของกู้ฮอนค้างอยู่นอย่างนั้นไปชั่วขณะ

แอนโทนี่เป็น เป่หมิง.. ... เป่หมิงสาม?

สายตาที่เย็นชาของเป่หมิงโม่กวาดผ่านกู้ฮอนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เก็บเขี้ยวเล็บของนายซะ เธอไม่คู่ควรกับนาย!”

น้ำเสียงยังคงคมชัดราวกับน้ำแข็งที่แหลมคม

บนใบหน้าหวานราวดอกท้อของเป่หมิงยัน รีบเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่บาดเจ็บทำที ตอบกลับอย่างน่าสงสาร “เป่หมิงสอง ในฐานะคนที่เคยชินกับการกินเป้า ชาน ชื่อ ตู้ แล้ว การกินโจ๊กกับเครื่องเคียงถึงจะอร่อย!”

ประโยคนี้ทำเอากู้ฮอนหน้าแดงขึ้นกว่าเดิมอีก

ทว่า ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเขินอาย แต่เป็นเพราะโกรธ

บ้าเอ้ย พูดว่าใครเป็นโจ๊กเป็นเครื่องเคียงกัน!

ชั่วขณะ ความรู้สึกที่เธอมีต่อแอนโทนี่เป็นศูนย์ทันที

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่เป้า ชาน ชื่อ ตู้ ที่หรูหรา อย่างน้อยก็เป็น กง เป้า จี ติง ข้างโต๊ะเหอะ

กู้ฮอนถอดมือออกมาจากเขี้ยวเล็บของเป่หมิงยันทันที พลางเช็ดมือให้สะอาด แล้วพูด “ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณแอนโทนี่ ถ้าคุณจะหาโจ๊กกับเครื่องเคียงออกจากประตูไปเลี้ยวซ้ายจากนั้นก็เลี้ยวขวา”

เป่หมิงยันชะงักไปชั่วขณะ ที่กู้ฮอนปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชากะทันหันทำให้เขางุนงง “ทำไมครับ?”

“เพราะว่าในข้างกล่องของคุณป้าที่ทำความสะอาดก็มีโจ๊กกับเครื่องเคียงไงคะ!”

“... ...” เป่หมิงสามที่อ้างตัวว่าเป็นที่รักของสาธารณชนทั่วไปอย่าคุณชายเป่หมิงสาม คราวนี้เขาแห้วซะแล้ว

บนใบหน้าที่สงบและเยือกเย็นของเป่หมิงโม่ มองไม่เห็นการแสดงออกอะไร แต่เขาเหลียวมองในตาของเป่หมิงยัน เผยให้เห็นถึงคำว่าสมน้ำหน้า แต่กลับทรยศความรู้สึกของเขาในขณะนี้

เขาขมวดคิ้ว ราวกับว่ากลบความรู้สึกอึมครึมของเมื่อเช้าจนหมด ตอนนี้อารมณ์ดีอย่างน่าประหลาด

“กู้ฮอน ออกไปเตรียมเอกสารสำหรับการประชุม แล้วเดี๋ยวเอามาส่งผม”

กู้ฮอนโกรธขึ้นมา “ท่านประธาน ฉันเป็นหวัดอยู่นะคะ!”

เขาหยุด สายตาที่เยือกเย็นมองใบหน้าที่ธรรมดาของเธอ “สีหน้าแดงระเรื่อ ดูแล้วก็ไม่เลว”

“นั่นเป็นเพราะตัวร้อนต่างหาก!” หมู เธอตื่นเต้นจนอยากจะชกเขาสองหมัน แล้วด่าว่าคนไร้มนุษยธรรม!

เขาเงียบลงอีกครั้ง “ไปให้น้ำเกลือที่ห้องพยาบาล”

ในอาคารใหญ่ของตระกูลเป่หมิง มีห้องพยาบาลของตัวเอง เอาไว้ใช้ในกรณีที่พนักงานต้องการ

ความโกรธของกู้ฮอนถึงจะลดลงมาได้ คิดนี่ค่อยมีความเป็นคนขึ้นมาหน่อย