เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 370

ตอนที่ 370 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ2

จากการต่อสู้ทางอารมณ์ระหว่างกู้ฮอนกับเป่หมิงโม่มาอย่างนับไม่ถ้วนครั้ง สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับพลังอันยิ่งใหญ่ของกรงเล็บปีศาจร้ายนี้ เธอจึงยอมแพ้และปล่อยวางที่จะต่อสู้กับชายป่าเถื่อนคนนี้

ต่อให้เธอมีพลังวิเศษ สามารถฆ่าเขาทิ้งด้วยใช้แค่ฝ่ามือเดียว แต่ในสังคมชีวิตจริงอันโหดร้ายในยุคสมัยนี้ พลังวิเศษนั้นคงใช้ได้แค่ภายในภาพยนตร์หรือนิยายเท่านั้น......

เสียง ฟิ๊ว ๆ ๆ ……

ไดร์นั้นยังคงส่งเสียงและเป่าลมร้อนออกมาอยู่ ค่อย ๆ เป่าเส้นผมอันอ่อนนุ่มของเธอและค่อย ๆขจัดความชุ่มชื้นนั้นออกจากเส้นผมเธอ......

สถานการณ์แบบนี้ มันเงียบผิดปกติ

ผู้บริหารสูงสุดของบริษัทเป่หมิง คุณชายผู้สูงศักดิ์ที่สมบูรณ์แบบ แต่กลับถือไดร์เป่าผมแล้วกำลังเป่าผมให้หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งอยู่

ประเด็นสำคัญคือ : ในตัวเขาไม่มีอะไรอีกแล้ว นอกจากผ้าเช็ดหน้าบาง ๆ ลายสตอเบอรี่ที่คาดเอวอยู่......

ต่อให้เขาลามก ก็ลามกได้แปลกประหลาดขนาดนี้......

กู้ฮอนพยายามเตือนตัวเอง ห้ามหันกลับไปมองชายที่น่ารังเกียจแบบนี้เด็ดขาด

โดยเฉพาะสายตาห้ามไปหยุดอยู่กับตำแหน่งของสตอเบอรี่ที่คาดอยู่บนเอวนั้นโดยเด็ดขาด

ต่อให้ผ้าเช็ดหน้านั้นเพิ่งซื้อมายังใช้ไม่ถึงสามวันก็เถอะ

แต่มันถูกนำไปปิดไอ้สองของเขานั้น

มันก็ช่างทำเกินไปจริง ๆ

เป่หมิงโม่เห็นเธอเงียบไปสักพัก ก็ย่นคิ้วที่สวยงามของเขา แล้วคายคำพูดออกจากริมฝีปากที่บางเบาสวยงามนั้น......

“ฮอนฮอน ใกล้ปีใหม่แล้ว เราหยุดทะเลาะกันเถอะ ได้ไหม ซิเฉิงกับซิหยางเป็นหลานชาย ตรุษจีนเขาจำเป็นต้องกลับบ้านเป่หมิง มันคือธรรมเนียมของตระกูลเป่หมิง หลังตรุษจีนผมค่อยให้เขาสองคนกลับมาอยู่กับคุณนะ โอเคมั้ย”

นี่ถือว่าเป็นการประนีประนอมของเขา

อีกอย่าง เขาไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนต้องดำดิ่งลงไปอีก

ความจริงในที่เธอตอบตกลงจะแต่งงานกับหยินปู้ฝันในวันงานหมั้นนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะขึ้นไปบีบคอผู้หญิงคนนั้นตายซะเลย

เพราะเธอถือว่าเขาตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ

เรื่องที่เขาขอเฟยเอ๋อหมั้น กับที่เธอตอบตกลงแต่งงานกับหยินปู้ฝัน มันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย

เอามารวมกันไม่ได้หรอก

อีกอย่าง เขาต้องการจะผูกมัดเธอไว้ เพราะมีเด็ก ๆ ที่ต้องดูแล เธอคงจะยุ่งจนไม่มีเวลาไปคิดจะมีผู้ชายคนอื่น

กู้ฮอนหัวเราะประชดประชัน “ขอบคุณท่านผู้บริหารเป่หมิงจริง ๆ”

เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสเส้นผมเธอไว้ แล้วมองเธอจากด้านหลังเหมือนมีความในใจ

เขาเปลี่ยนเรื่องถามเธอ “ฮอนฮอน สองปีที่ผ่านมานี้ คุณอยู่กับโม้จิ่งเฉิงตลอดเหรอ”

กู้ฮอนคิ้วชนกัน เพราะต้องทนเป่หมิงโม่ที่กำลังลูบเส้นผมเธอ

โอ้ย......

“ผมจะพูดอีกครั้ง ถ้าใครจะแตะต้องคุณ ต้องข้ามศพผมไปก่อน” เมื่อพูดจบลง ดวงตาของเขาหรี่ลง แล้วผายลมหายใจที่รู้สึกถึงอันตรายออกมา

กู้ฮอนถูกลมหายใจนี้ของเขาทำให้รู้สึกตกใจ

ผู้ชายแบบนี้ถ้าจะโหดเหี้ยมขึ้นมา คงไม่แพ้พวกผู้ก่อการร้ายที่บ้าคลั่งพวกนั้นหรอก

เธอไม่สามารถยอมแพ้ในตอนนี้หรอก ต่อให้จะเจออะไรก็ตาม

“คุณคิดว่าคุณคือใคร นอกจากคุณคือพ่อของเฉิงเฉิงหยางหยางแล้วล่ะก็ เราไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรมากกว่านี้หรอก”

“เฮ่อ......” เขาหัวเราะอย่างมีเลศนัย ร่างที่สูงยาวของเขาค่อย ๆ มุดเข้าไปในใต้ผ้าห่มของเธอ และผ้าเช็ดตัวสตอเบอรี่นั้นหลุดออกจากเอวเขาไปแล้ว “เราสองคนมีความสัมพันธ์มากกว่าหนึ่งครั้งนะ และผมก็ไม่ปฏิเสธที่จะมีอีกครั้งหรอก บางทีอาจจะปลุกความทรงจำของคุณขึ้นมาได้......”

“คุณไร้ยางอายจริง ๆ” เธอต่อว่าเขาไป แล้วกล้ามเนื้อร่างกายของเธอเกรงไปหมด จากนั้นค่อย ๆ ถอยหลังไปทีละนิด “ฉันขอเตือนคุณนะ เป่หมิงโม่ ถ้าคุณคิดไม่ซื่อกับฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปฟ้องคู่หมั้นคุณถึงบ้านเลย”

คำว่า ‘คู่หมั้น’ สองคำ ทำให้ม่านตาของเขาหดตัวลง

แต่ในไม่ช้านั้น กู้ฮอนถึงสังเกตว่า คำพูดของเธอไม่ได้หยุดความตั้งใจของเขาเลย

เขาขมวดคิ้วทำหน้าเข้ม และไม่หยุดที่จะจู่โจมเธอ ทำให้เธอต้องถอยเข้ามุมเตียงจนไม่มีที่ถอยอีกแล้ว

“ลืมไปแล้วเหรอ งานหมั้นนั้นถูกยกเลิกเพราะคุณนะ ดังนั้นผมไม่มีคู่หมั้นอีกแล้ว” เขายังคงยิ้มอยู่ที่มุมปาก

“แต่ แต่ถึงยังไงคุณก็ต้องไปขอเธออยู่ดี แค่ไม่ช้าก็เร็วเท่านั้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมให้แฟนตัวเองจับปลาสองมือหรอก นอกจากเขาไม่ได้รักคุณ”

เธอยังจำภาพที่เฟยเอ๋อล้มลงกับพื้นในวันนั้นได้อย่างชัดเจน

ถึงแม้พิธีงานหมั้นไม่ได้สำเร็จ แต่ทุกคนได้ยอมรับความจริงนั้นแล้ว ว่าเฟยเอ๋อคือภรรยาในอนาคตของเขาอย่างแน่นอน