เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 38

บทที่ 38 ความเงียบสงบที่ไม่ชัดเจน2

เสียงตบโต๊ะดังขึ้นอีกครั้ง!

ผู้อาวุโสระดับสูงเหล่านี้ต่างพากันเหงื่อตก

วันนี้ท่านประธานเป็นอะไรไป ท่านประทานที่ขึ้นชื่อเรื่องความสงบ กลับตบโต๊ะติดกันสองครั้ง ต่อหน้าทุกคน! ดูเหมือนจะโกรธไม่ใช่น้อย

ทุกคนต่างพากันเดาว่า เลขาคนใหม่ที่เพิ่มมานี้เป็นยังไงกันแน่?

เป่หมิงโม่กระตุกคิ้ว มองกู้ฮอนอย่างเย็นชา พึมพึมพำพำอยู่ครึ่งวันก็ไม่พึมพำความชัดเจนอะไรออกมา น้ำเสียงเยือกเย็น “ออกไป! เขียนรายงานมาส่งใหม่ เขียนไม่เสร็จ ใครก็อย่าได้อยากออกจากห้องประชุม!”

เมื่อคุณชายเป่หมิงพูดออกมาอย่างนี้ ใครจะกล้าขัด

เสียงดัง แคร้ง~ หัวใจของเหล่าหัวหน้าระดับสูงพากันแตกสลายจนหมด

ดวงตาที่โศกเศร้าหลายคู่ถูกส่งไปยัง ร่างบางๆของกู้ฮอนเธอกลายเป็นเป้าหมายการวิจารณ์ทันที

สิ่งที่ท่านประธานกล่าว เป็นรายงานของเธอเลขากู้ ที่ยังทำไม่เสร็จ พวกเขาอย่าได้คิดเลยว่าจะได้กลับบ้านไปกอดลูกเมีย มันช่างน่ากลัวจริงๆ

ในตอนนั้น กู้ฮอนรู้สึกแค่ว่าบนร่างของเธอเหมือนถูกสายตานับพันคู่ยิงทะลุ หัวใจเธอกระสับกระส่ายขึ้นมาทันที

กัดฟัน เป่หมิงโม่นะเป่หมิงโม่!

เรียกได้ว่า ด้านบนมีนโยบาย ด้านล่างมีมาตรการตอบโต้ กู้ฮอนที่กำลังทุกข์ทรมาน รู้สึกเพียงแค่ว่าเวียนหัว ดังนั้น ตัดลมหายใจลง----

“โอ้ย... ...” ทันใดนั้นเธอก็ร้องออกมาอย่างหมดแรง ยกมือขึ้นสัมผัสแก้มที่ร้อนจัด ค่อยๆล้มลงอย่างระมัดระวัง “ท่านประธาน... ...ฉัน ฉันจะรีบไป... ...เขียน... ...เขียน ... ...”

คำว่า รายงาน ยังไม่ทันได้พูดออกมา

คุณผู้หญิงกู้ก็ล้มลงมาจากเก้าอี้ด้วยท่าทีที่อ่อนแรง ภายใต้สายตาที่จับจ้อง

ล้มลงกับพื้น

แกล้งตาย

ถัดมา รู้สึกเย็นยะเยือกจากด้านหลัง

ให้ตายเถอะ พื้นนี้เย็นมากเลย

*

สำหรับเหตุการณ์หลังจากที่กู้ฮอนสลบไป เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

อะไรกัน?

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้อุณหภูมิ39℃มาทั้งวัน สุดท้ายเธอก็เป็นลมสลบลงบนพื้น

การแกล้งเป็นลมของเธอครั้งนี้ ช่างเหมาะเจาะพอดีอะไรอย่างนี้

*

เวลาสามทุ่ม

“ท่านประธาน อุณหภูมิร่างกายของคุณหนูกู้ลดแล้วค่ะ ไม่ได้เป็นไข้ร้ายแรงอะไร”

“อือ... ...” น้ำเสียงยังคงหนาวเย็นราวกับน้ำแข็ง เงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้น “ห้อยกลูโคสให้เธออีกหนึ่งขวด เพิ่มความแข็งแรงให้ร่างกาย”

“เฮอเฮอ ตอนที่ห้อยน้ำเกลือให้คุณหนูกู้ฉันผสมกลูโคสให้เธอไปด้วยแล้ว ปริมาณของวันนี้ก็เพียงพอแล้วค่ะ พักสักสองวัน แล้วออกกำลังกายนิดหน่อยก็จะดีขึ้นค่ะ”

“... ...” เงียบสงบ

เพราะว่า พวกเขามีเวลากันแค่คืนเดียวเท่านั้น

แต่เมื่อมองย้อนกลับไป ห้าปีที่ผ่านมา เธอเพิ่งรู้ว่า สิ่งที่วางมาลงที่สุด กลับเป็นรสชาตินี้ รสชาติที่ที่เอ้อระเหยนี้... ...

“อือ... ...” ชั่ววูบหนึ่ง เธออยากจะเรียนรู้สิ่งที่เพิ่มมากขึ้น หน้าผากติดกับฝ่ามือเขาไว้แน่น

สิ่งเล็กน้อยนั้น มีความอ่อนโยนบางอย่าง

ทำให้ฝ่ามือใหญ่สั่นไหวเล็กน้อย

เป่หมิงโม่ปิดสายตาที่เย็นชานั้นลง ภายใต้แสงไฟสลัว ส่องแสงระยิบระยับ

มองสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง โน้มตัวลงบนฝ่ามือเขาราวกับเป็นหนอนผีเสื้อ

ผิวที่เนียนนุ่ม ถูผ่านฝ่ามือเขา... ... ไหลผ่านนิ้วเข้าสู่หัวใจของเขาอย่างรวดเร็ว ปล่อยระลอกคลื่นเล็ก ๆออกมา ... ...

“... ...อือ... ...” ราวกับว่ากู้ฮอนอยู่ในความฝันของตัวเอง ราวกับว่าได้กลับไปในคืนที่มืดมิดเมื่อห้าปีก่อน... ...

ที่จริงเธออยากจะเห็นหน้าผู้ชายคนนี้สักครั้ง ขอแค่ครั้งเดียวจริงๆ

อย่างน้อย เมื่อหยางหยางโตขึ้น แล้วถามว่าพ่อเป็นใครอีกครั้ง อย่างน้อยเธอก็สามารถอธิบายรูปร่างของผู้ชายคนหนึ่งออกมาได้ ว่าเป็นผู้ชายแบบนี้ ให้ลูกนี่น่ารักแบบนี้กับเธอ

แต่... ... ไม่ว่าเธอจะลืมตาโตขนาดไหน ทุกครั้งในความฝัน เธอก็ไม่เคยเห็นใบหน้าของชายผู้นั้นเลย ... ...

อย่างไรก็ตาม ความโกรธที่นุ่มนวลและชานี้ เมื่ออยู่ภายใต้สายตาของเป่หมิงโม่กลับดูตลก

มือของเขา เลื่อนผ่านหน้าผากเธอไป เลื่อนลงไปที่โหนกแก้ม และไปจบที่หน้าอกของเธอ กดเสียงต่ำ----

“คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังยั่วยวนผมอยู่ เด็กน้อย?”