เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 394

ตอนที่ 394 เธอรู้ความอดทนของฉัน2

“.... แอนนิ งั้นเธอลองเปิดดู”

แอนนิรับข้อความ สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความกลัว เสียงสั่น :“ ฮอน..... เขาบอกว่าเขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่ หลังจาก1นาที ถ้าเธอไม่เปิดประตู เขาจะแจ้งตำรวจว่าทีนี้มีขโมย!”

วินาทีต่อมา ประตูได้เกิดขึ้น กู้ฮอนออกมาจากห้องนอน สีหน้าเย็นชา “นายผู้ชายคนนี้ยังจะกล้าแจ้งความหรอ?”

“ฮอน ฉันว่าเขาคงไม่ได้พูดเล่น.... ถ้าแจ้งความจริง ตำรวจมาค้น ถึงเวลานั้นจะซ่อนตัวน้อยไว้ก็ซ่อนไม่ได้แล้ว....”

“แต่แอนนิ.....จะทำไงดี ฉันไม่สามารถให้เขาเห็นตัวน้อยนี่ได้.... ห้ามให้ตัวน้อยได้รับผลกระทบกระเทือนเหมือนตอนนั้นอีก....”

แอนนิตบไหล่กู้ฮอน ：“ ฮอน ไม่ต้องกลัว! ยังไงตรงนี้ก็บ้านฉัน เธอก็เป็นแขกของฉัน อีกอย่าง ฉันไม่รู้จัดเป่หมิงโม่ เขาคงไม่ทำตามใจตัวเองหรอก”

ติ้งๆๆๆ!

แอนนิปลอบโยนกู้ฮอน แล้วเดินไป ในที่สุดก็เปิดประตู—-

แอนนิถามฉิงฮัว

“ไม่ทราบว่าเป็นคุณแอนนิใช่มั้ยครับ? ฉันชื่อฉิงฮัว ผมมาตามเจ้านายที่มาหาคุณกู้” ฉิงฮัวตอบกลับอย่างมารยาท ตามด้วยยื่นกระเช้าผลไม้ให้แอนนิ “ของเล็กๆน้อยๆ ไม่ต้องเกรงใจ”

แอนนิรับกระเช้าอย่างไม่รู้ควรทำไงดี แล้วก็เห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่หลังฉิงฮัว

เพราะว่าแอนนิก็ได้เจอรูป【เจ้าเทพสุขา】บ่อยเหมือนกัน ฉะนั้นเลยไม่รู้สึกว่าเป่หมิงโม่เป็นคนไม่คุ้นหน้า

หล่อนก้มหน้านิดๆให้เป่หมิงโม่

เป่หมิงโม่ก็ยิ้มอ่อนเป็นมารยาท

ต่อด้วย แขกก็ก้าวเท้าเข้ามาที่ห้องของแอนนิ

มองไปรอบๆ ห้องของแอนนิธรรมดามาก แต่ก็ยังสง่า อีกอย่างเก็บกวาดได้เรียบร้อย

เป่หมิงโม่ชอบห้องสะอาดสะอ้าน

แต่แล้วเขาดันไม่ได้เจอผู้หญิงที่เขาอยากเจอ!

แต่เขาก็ไม่รีบร้อน

หันตัวไปพูดกับแอนนิ ：“ จู่ๆก็เข้ามาเยี่ยมแบบนี้ ขออภัย แต่ ผมได้ยินมาว่าช่วงนี้คุณแอนนิกำลังยุ่งกับการฟ้องศาลเรื่องการหย่ากับสามี พอดีเลย หัวหน้าของสามีคุณเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม แค่ให้ผมพูดไป ก็สามารถทำให้สามีคุณกับเจ้านายผู้หญิงสามีคุณโดนไล่ออกได้ทั้งคู่ อีกอย่างสามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างไม่มีใครรู้ นี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร....”

สมกับเป็นเป่หมิงโม่จริงๆนักธุรกิจที่เจ้าเล่ห์ไม่แพ้ใคร พูดอ้อมค้อม ดักเหยื่อให้เหยื่อติดกับ แต่ก็ยังไม่ลงเหยื่อล่อสักที!

แอนนิตื่นเต้น เหมือนกำลังเห็นความหวังเล็กๆ :“คุณเป่หมิงโม่บอกว่า สามารถปราบปรามหญิงร้ายชายเลวคู่นั้น...”

เป่หมิงโม่ยักคิ้ว สีหน้าปกติ แต่สายตานั้นมองดูรอบๆตลอด เหมือนกำลังรอผู้หญิงคนหนึ่งออกมาอยู่

“แต่ น่าจะเสียดายหน่อยคืนนี้ผมต้องรีบกลับเมือง A

เธอรู้ พรุ่งนี้ตรุษจีน ฉันคงช่วยคุณแอนนิไม่ได้แล้ว..”

เขาพูดอย่างเย็นๆ อ่อนนุ่ม

ฟังแล้วสามารถทำให้คนนั้นมีความหวัง แต่จริงแล้วผิดหวังต่างหาก

สายตาของแอนนิมืดมนลง “... ขอบคุณน้ำในของคุณเป่หมิงโม่นะคะ ที่อุตส่าห์เอากระเช้าผลไม้มาเยี่ยม...”

“ไม่ต้องเกรงใจครับ! งั้นผมลาละครับ”