เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 404

ตอนที่404 ปีใหม่ที่แสนโรแมนติก2

คำว่ารักที่แสนหวานทำให้สิ่งที่หล่อนป้องกันมาตั้งนานแตกสลาย

เขาบอก—-

“ฮอนเอ๋อ สุขสันต์วันปีใหม่

“ฮอนเอ๋อ ขอบคุณที่อยู่ข้ามปีกับฉันข้ามปีที่พิเศษ”

“ฮอนเอ๋อ ... อย่าหลบฉันเลย...”

“....ฮอนเอ๋อ ถ้าเวลาหยุดไว้ตรงนี้มันจะดีแค่ไหน....”

....

*

ต่อมา กู้ฮอนก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงโรงแรมได้ไง

แต่รู้แค่ว่าโดนเขากอดไว้แน่นๆ.....

จูบตั้งแต่เดินผ่านทางเดินของโรงแรม

เข้าห้อง

ตุบ

ประตูโดนเขาเตะ

ริมฝีปากไม่หลุดออกจากปากหล่อนเลย

หายใจถี่ ครางในลำคอ เร่งรีบ

ตอนนี้มันแสดงขึ้นมาหมด

ถึงตอนที่ทั้งสองล่มลงที่เตียง ด้านหลังรู้สึกเจ็บๆ ทำให้หล่อนตื่นขึ้นมาจากฝันทันที!

“ไม่!”

หล่อนพูดเสียงเบาและดันเขาออก

เขาหายใจถี่ๆมองหล่อนสบตากับหล่อนในห้องมืด

“ฮอนเอ๋อ อย่าปฏิเสธฉัน....”

อาจจะผู้ชายนั้นไม่เท่าผู้หญิง เวลารักผู้หญิงคนหนึ่งก็จะใช้ร่างกายมาแสดงออก

ใครจะไปรู้ เขาคงทนมานานแล้วแหละ

ความอยากนั้นเรียกร้องตลอดเวลา

คิดๆแล้วหล่อนก็รู้สึกปวดทั้งตัวเลยทันที....

หล่อนถอยออก

กัดริมฝีปาก มือนั้นดันแผงอกของเขา “.... อย่าทำแบบนี้...ฉัน ฉันไม่ชิน....”

ไม่ชินที่เขาอ่อนโยน

ไม่ชินที่เขาบอกรักหล่อน

หรือว่าจริงแล้วหล่อนกลัวหลงและชินกับการกระทำความอ่อนโยนของเขา มันไม่ใช่ความรักที่สมจริง หลังจากเดือนหนึ่งแล้ว ทุกอย่างก็จะจบลงเหมือนกับฟอง ตอนนี้ จะให้หล่อนทำไงได้?

เขาถอนหายใจ มืออุ่นจับหน้าหล่อน “ไม่ต้องกลัว ฉันรู้ว่าเธอไม่สะดวก ฉันจะไม่แตะต้องเธอ.... ฉัน ฉันแค่อยากจูบเธอ.....”

พูดแล้ว เขากดก้มลงไปจูบหน้าผากหล่อน แก้มหล่อน..

พอตอนใกล้ถึงริมฝีปาก—

หล่อนรีบสะบัดหน้า

สะบัดออกไป หลบหลีก

“ไม่.... เป่หมิงโม่....เธออย่าทำแบบนี้.... ไม่ต้องเพราะว่าเดือนนี้ มาสร้างสิ่งที่ไม่สมจริงหรือคำโกหกมาตอบสนองตัวเอง!” หล่อนพูดคำนี้ออกมายากลำบาก

นิ้วผ่านหน้าใบเขา

เขารู้รึเปล่าว่าเขาโหดเหี้ยมมาก?

ทำไมต้องมาบอกคำว่า ฉันรักเธอ คำแบบนี้?

ในเมื่อก็รู้ว่าหลัง1เดือนเขาก็ต้องต่างคนต่างไป!

ถ้าคำว่า ฉันรักเธอ มันไม่ใช่คำโกหกที่อยู่ด้วยกันนานๆ งั้นหล่อนก็ยินยอมที่จะไม่เอาความรักแบบนี้.....

“คำโกหก?”

สักพัก หล่อนก็นอนต่อไป

หล่อนรู้ได้ไง ผู้ชายที่นอนข้างหล่อนนั้น เพราะว่าความอยากแต่หล่อนไม่สามารถเข้าใจ ฉะนั้นทำได้เพียงใช้น้ำเย็นดับความร้อนในตัวเขา.....

กลางดึก

ร่างสูงของเป่หมิงโม่ยืนอยู่ตรงระเบียง

เอวนั้นมีแค่ผ้าขนหนู ในมือจับโทรศัพท์ไว้——

“.... ฉันรู้ละ เดี๋ยวผ่านตรุษจีนไปแล้วฉันจะไปจัดการ...” นิ่งสักพัก สายตาเขามืดมน “ใช่หรอ? เขาออกจากคุกแล้ว? เรื่องตอนไหน...อืม ฉันเข้าใจละ....”

วางสาย เขาก็ขมวดคิ้ว

มองไปทะเลที่กว้างใหญ่ ฟังเสียงคลื่นทะเล นานสักพักกว่าเขาจะหันตัว....

*

กลับถึงห้องนอน

เขาขึ้นไปนอนอย่างหล่อนอย่างส่งเสียงเบา

คงเพราะว่าเหนื่อย หล่อนคงนอนหลับสนิทมาก

ยื่นมือไปกอดหล่อน ฟังเสียงหายใจของหล่อน เขาถึงจะปิดตานอน.....

แต่จะไงดี แต่งงานแทนแค่วันแรก เขาก็ไม่อยากให้หล่อนไปไหนแล้ว

เขาไม่อยากให้หล่อนไปจากอ้อมกอดของเขา...

จู่ๆใจก็ตก

เพราะความรักสินะ ถึงทำให้เป็นแบบนี้....

*

เช้ารุ่ง แสงจากเมืองซาบาห์สอดส่องเข้ามาในหน้าต่าง แล้วเข้ามาในห้องนอน

สร้างความอบอุ่นให้เตียงและคนทั้งสองที่หลับอยู่บนเตียง

น่าจะเพราะว่าอยู่ต่างถิ่นเลย ทำให้เป่หมิงโม่ตื่นเช้ากว่าปกติ

ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน ตอนตื่นมา รู้สึกถึงมีร่างอุ่นๆอยู่เอวเขาไว้.... ขาอ่อนที่เนียนนุ่มอยู่ไขว้อยู่บนท้องเขา และไปทับใส่สิ่งที่ไม่ควรไปทับนั้น นั้นเป็นจุดอ่อนแอที่สามารถกระตุ้นอารมณ์.......