เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 428

ตอนที่ 428 นี่มันไม่ยุติธรรมต่อปู้ฝัน2

กู้ฮอนตกใจ หัวใจเต้นจนเกือบจะหลุดออกมาแล้ว

โชคดีเมื่อกี้ถอดแหวนได้เร็วพอ

เฉิงเฉิงตะลึง จากนั้นก็มองไปที่คุณแม่ครั้งหนึ่ง ไม่พูดอะไร

หยางหยางเบิกนัยน์ตาสุกสว่าง มองไปที่มือของคุณแม่อยู่หลายครั้ง “ใช่แล้ว ไม่มีนะ! แต่ว่าคุณพ่อปู้ฝัน สวมกับไม่สวมหมายความว่าอะไรกัน”

หยินปู้ฝันจับมือกู้ฮอนแน่น แล้วหัวเราะ “สวมแหวนก็แสดงว่ายอมรับ ไม่สวมก็แสดงว่าปฏิเสธ”

“อ่อๆ” หยางหยางลากเสียงยาว ท่าทางราวกับคิดอะไรออกในตอนนั้น “ไว้วันไหนผมจะไปลองกับดอกไม้ประจำห้องข้างๆดู”

กลับถูกเฉิงเฉิงกลอกตามองบน “นายจัดการเรื่องของจ้าวจิงอี้ให้เรียบร้อยก่อนค่อยมาพูดเถอะ!”

“ใช่!” กู้ฮอนรีบเสริมต่อ “หยางหยาง ไม่อนุญาตให้ลูกสร้างความยุ่งยากให้ดอกท้อแล้ว!”

หยางหยางมุ้ยปากเล็กๆ

หยินปู้ฝันหัวเราะพลางลูบไปที่ศีรษะเล็กๆของเด็กชาย จากนั้นก็หยิบกล่องของขวัญกล่องเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อกล่องหนึ่ง

นัยน์ตาหยางหยางส่องประกายในทันที “คุณพ่อปู้ฝัน เป็นของขวัญที่จะให้ผมหรือ”

“เหอๆ ขอโทษด้วยนะ พ่อหนุ่มน้อย ของขวัญชิ้นนี้จะมอบให้กับคุณแม่ของเธอ” หยินปู้ฝันพูดไป ก็เปิดกล่องของขวัญออก

ภายในมีแหวนเพชรวงหนึ่ง

“เป็นแหวนอีกแล้ว” หยางหยางแสดงออกอย่างชัดเจนว่านอกจากเที่ยวเล่นดื่มกินแล้วก็ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไร

“ท่าทางเพชรเม็ดใหญ่กว่าที่คุณพ่อให้เม็ดนั้น......แต่ว่ากลับรสนิยมโบราณกว่ามาก” เฉิงเฉิงสรุป

หยินปู้ฝันหยักไหล่ “ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆคุณพ่อของพวกเธอถึงได้ให้แหวนกับคุณแม่ของพวกเธอกะทันหัน แต่ว่าฉันรับรองได้ว่า มีเพียงแค่ฉัน หยินปู้ฝัน สาเหตุที่มอบแหวนให้กับคุณแม่ของพวกเธอก็คือ......” เขาชะงักไปชั่วครู่ มองไปทางกู้ฮอนอย่างลึกซึ้ง “ฉันต้องการจะสู่ขอคุณแม่ของพวกเธอมาเป็นภรรยาของฉัน!”

“ปู้ฝัน.......” กู้ฮอนรู้สึกปวดหัวแล้ว

“ชู่” หยินปู้ฝันส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน “ปีก่อนที่ฉันให้เธอไปคิดดีๆ ให้เวลาเธอตั้งหลายวัน ฉันคิดว่าเธอน่าจะคิดได้ชัดเจนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้สำนักงานกิจการพลเรือนก็ทำงานแล้วด้วย”

เมื่อได้ยินคำว่าสำนักงานกิจการพลเรือนสามคำนี้แล้ว กู้ฮอนก็หนาวสั่นขึ้นมาในทันที

“สำนักงานกิจการพลเรือน” หยางหยางขมวดคิ้ว “นั่นคืออะไร”

เฉิงเฉิงจ้องมองไปยังแหวนที่อยู่ในมือของหยินปู้ฝันตะลึง

“เหอๆ สำนักงานกิจการพลเรือนก็คือสถานที่ที่ทำใบจดทะเบียนสมรสให้กับผู้คน” หยินปู้ฝันยิ้มพลางอธิบาย “รอเธอโตแล้วก็จะเข้าใจเอง”

“ปู้ฝัน ฉัน......” เธอกำลังอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ถูกหยินปู้ฝันแตะที่ริมฝีปากให้หยุด

“กู้ฮอน ฉันนึกว่าตอนที่ฉันขอเธอแต่งงานนั้น เธอจะชัดเจนมากแล้ว......” หยินปู้ฝันยิ้ม พลางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

“อภัยให้ฉันที่รีบร้อนไปหน่อย แต่ได้โปรดเชื่อฉันเถอะว่าจะสามารถมอบความสุขให้กับเธอและเด็กๆได้อย่างแน่นอน!”

“ทำงานหรือ” หยินปู้ฝันยิ้มผ่อนคลาย “ทางเดียวกัน รับใบทะเบียนสมรสเรียบร้อย ฉันก็จะส่งเธอไปทำงาน”

“......” กู้ฮอนหมดคำพูด วันนี้แน่นอนว่าเป็นวันที่พนักงานจะเริ่มทำงานหลังจากผ่านเทศกาลตรุษจีน ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยและศิษย์ของทนายความหยิน เธอหาเหตุผลที่จะบอกปัดไม่เจอ

“หยางหยาง เฉิงเฉิง บ๊ายบายนะ พวกเราเจอกันคืนนี้!” หยินปู้ฝันเล่นหูเล่นตาใส่หยางหยาง รอยยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยเต็มใบหน้า

นี่คงเป็นอารมณ์ความรู้สึกของชายหนุ่มที่จะแต่งภรรยาสินะ

“ดูท่าทางอวดดีของคุณในตอนนี้สิ!” หยางหยางหัวเราะเห็นฟัน “ขอให้คุณสู่ขอคุณแม่สำเร็จแล้วกันนะ!”

“ฮ่าๆ ขอบคุณมาก พ่อหนุ่มน้อย! รอเรียกคุณพ่อได้เลย!”

เท่านี้ กู้ฮอนก็ถูกหยินปู้ฝันลากออกไปข้างนอกประตู......

*

เฉิงเฉิงวิ่งไปที่หน้าต่าง จ้องเงาร่างของพวกเขาที่เดินลงไปจากตึก จนกระทั่งหยินปู้ฝันดันกู้ฮอนเข้าไปในรถ รถยนต์ส่งเสียงบรื้นจากไป......เฉิงเฉิงถึงเก็บสายตากลับมา

“หยางหยาง นายอวยพรให้คุณอาปู้ฝันสู่ขอคุณแม่สำเร็จจริงๆหรือ”

หยางหยางเกาศีรษะเล็กๆ “คุณพ่อปู้ฝันดีกว่าพ่อนกสมควรตายนั่นมากกว่ามากนะ! ทั้งโอ๋ฉัน ทั้งเอาอกเอาใจฉัน ทั้งชอบซื้อของให้ฉัน......”

“แต่ว่านี่ลุงสามก็ทำได้นินา!” เฉิงเฉิงตัดบทหยางหยางอย่างไม่ปรานีแม้แต่เลย “ถ้าอย่างนั้นลุงสามก็สามารถสู่ขอคุณแม่ได้เหมือนกันน่ะสิ”