เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 437

ตอนที่437 ไม่คาดหวังก็ไม่ต้องผิดหวัง1

“เจ็บก็สมควรแล้ว​ เธอจะได้คิดถึงฉันตลอดเวลา……” ​ดวงตาเขาเป็นประกาย​ ไม่มีความจริงจังเลยสักนิด

เธอจ้องเขา​ “นายทำแบบนี้​แล้วฉันจะออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร”

“ไม่ต้องเจอน่ะดีแล้ว​ ทุกวันแค่อาบน้ำ​อยู่ที่บ้าน​ รอฉันกลับมาก็พอแล้ว……”

“จะไปไหนก็ไป”

เธอกลอกตาใส่เขา​ ท่าทางเหมือนอันธพาล​ของเขา​ มันช่างกวนบาทาเสียจริง

แต่ว่าครั้งนี้​ เธอเห็นแสงในดวงตาของเขาที่ต่างออกไป

ทันใดนั้น​ เธอมองเขาอย่างตั้งใจ​ ขมวดคิ้วแน่น——

“เป่หมิงโม่……นายตัดสินใจว่า​ นายจะเป็นพ่อที่ดีคนหนึ่งที่คอยดูแลเฉิงเฉิงและหยางหยางแล้วใช่ไหม”

นิ้วหยาบของเขาลูบไปที่คิ้วของเธอ​ “ทำไมตอนที่เธอถามคำถามนี้​ ต้องทำท่าไม่สบายใจด้วย​ หรือว่าที่ผ่านมา​ ฉันดูแลพวกเขาไม่ดีหรือ”

กู้ฮอนส่ายหน้า​ ตอบกลับด้วยความมั่นใจ​ “ไม่ดี”

“……” เขาถอนหายใจ​ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด​ แล้วเอาคางวางบนศีรษะ​ของเธอ​ “ฉันยอมรับ​ ว่าความคิดของฉันที่มีต่อพวกเขาไม่เหมือนพ่อทั่วๆไป……”

“ไม่ใช่ไม่ดีนะ​ แต่แย่สุดๆไปเลย” เธอนึกถึงชีวิตที่ผ่านมาของเฉิงเฉิง ก็รู้สึกปวดใจ​ “นายรู้ไหมว่าสองสามปีมานี้​ นายทำสิ่งที่แย่กับเฉิงเฉิงไว้มากขนาดไหน​ เขาเป็นเด็กตัวแค่นั้น​ นายไม่สนใจเขาครั้งแล้วครั้งเล่า​ได้ยังไง​ ความเย็นชาของนาย​ สำหรับเด็กแล้ว​ มันเป็นบาดแผลในใจที่ใหญ่ขนาดไหน​รู้บ้างไหม……”

“ฉันรู้ดียิ่งกว่าใคร” ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย​ นัยน์ตา​เขาโศก​เศร้า​ “ฉันเองก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาเช่นเดียวกัน……”

“ในเมื่อนายรู้ แล้วทำไมต้องให้ลูกได้ไปเจอกับความผิดพลาดพวกนั้นอีก” เธอรู้ว่าแผลที่หวีหรูเจี๋ยมอบให้เขามันร้ายแรงมาก​ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความ​ว่า​เขาต้องนำเอาความเจ็บปวดพวกนั้นมาทำซ้ำกับลูกของตัวเองอีก

“ไม่……” เขายิ้มเจื่อนๆ​ “ฉันอาจจะไม่ได้เป็นพ่อที่ดี​ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวให้สมกับเป็นพ่อได้อย่างไร​ แทนที่จะทำแบบนั้น​ สู้หยุดความปรารถนา​ของเฉิงจะดีเสียกว่า​ เราสองพ่อลูกต่างเคารพซึ่งกันและกันแบบนี้ไปตลอดชีวิตน่ะดีแล้ว​ ​อย่างน้อย​ เขาไม่คาดหวัง​ ก็ไม่ต้องผิดหวัง​ พอไม่ผิดหวัง​ ก็ไม่ต้องเจ็บปวด……”

เป่หมิงโม่พูดออกมาด้วยเสียงเบา

ที่ผ่านมาเพราะเขาคาดหวังกับหวีหรูเจี๋ยมากเกินไป​ ถึงได้ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า​ จนหมดหวัง……

“……” เขาลืมตาขึ้น ใช้มือประคองใบหน้าของเธอ “กู้ฮอน เธอรู้ไหม ตอนที่เฉิงเพิ่งคลอดออกมา พวกคนใช้อุ้มเขามาแล้วส่งให้ฉันตรงหน้า……พอมองใบหน้าขาวเล็กของเฉิง ฉันก็รู้สึกผิดอย่างมาก……ฉันคิดว่าตัวเองน่ากลัวมาก แล้วยังให้กำเนิดสิ่งที่น่ากลัวออกมาอีก……ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองเขา……”

ในดวงตาลึกของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “จากนั้น พอเฉิงยิ่งโตขึ้น……ทุกครั้งที่ฉันปรากฏตัว เขาจะรีบเข้ามาหาฉันด้วยความดีใจ……เขายิ้มแล้วเรียกฉันว่า‘พ่อ’ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร……ทุกครั้งที่ฉันเห็นใบหน้าเล็กๆของเขา ฉันก็จะนึกถึงตัวเองในอดีต……เพราะตอนเด็กฉันเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน วิ่งไปหาผู้หญิงด้วยรอยยิ้ม สุดท้าย……ก็ถูกเธอทำร้ายอย่างไม่มีชิ้นดี……”

เสียงของเป่หมิงโม่แหบแห้ง “สำหรับฉันแล้ว เฉิงเป็นเพียงแค่ผลผลิตทางการค้าที่เย็นชาชิ้นหนึ่ง เขาเป็นเหมือนกับฉัน เป็นเด็กที่ไม่มีความสุข……ทุกครั้งที่เห็นเขา ก็เหมือนฉันได้เห็นตัวเอง ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้……ดังนั้น แม้ว่าฉันจะเห็นเขาล้มลงกับพื้น ฉันก็จะรู้สึกเฉยๆ ถึงขนาด……เดินหนีไป……”

ทันใดนั้นกู้ฮอนก็ร้องไห้

เธอไม่คิดเลยว่า ความเจ็บปวดที่เขาได้รับจากหวีหรูเจี๋ยในตอนนั้น มันจะลึกถึงขนาดนี้……

เงามืดในช่วงวัยเด็ก ถูกฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจเขานานหลายปีมาโดยตลอด มันเหมือนกับสารพิษ ที่แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา หยั่งรากฝังลึก……ค่อยๆกัดกร่อนจิตวิญญาณของเขาทีละน้อยๆ……

ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่ยอมให้อภัยหวีหรูเจี๋ยมาโดยตลอด

ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่เคยทำหน้ายิ้มแย้มให้ลูกทั้งสองคนได้เห็นเลย……

“เป่หมิงโม่……” เธอสะอื้น น้ำตาไหลอาบใบหน้า มองไปที่ดวงตาที่ลึกและเศร้าของเขา “ขอโทษนะ……ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้……ฉันไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วตอนนายเผชิญหน้ากับเฉิงเฉิงและหยางหยาง นายเองก็เจ็บปวดขนาดนี้เช่นเดียวกัน……ขอโทษนะ……”