เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 485

ตอนที่485 เบอร์โทรศัพท์ของคนหลอกลวง1

สายตามีความสุขของเขา น่าจะจะดึงดูดสายตานิยมชมชอบได้อีกไม่น้อย

“เห้ ปล่อยนะเป่หมิงโม่ ฉันเจ็บหมดแล้ว……” เธอขมวดคิ้ว ท่าทางไม่พอใจ “ตอนอยู่ในห้องพักของพยาบาลเมื่อครูนายไม่ได้กำลังเสพอยู่สุขหรอกหรือ แล้วนี่จะรีบออกมาทำไม”

“……” เขาขมวดคิ้วแน่น ท่าทางสุขุมเช่นเคย

เธอทำปากจู๋ เห็นเขาไม่แย้งอะไร เธอจึงพูดต่อ “อีกอย่าง ทำไมนายไม่ให้ฉันบอกชื่อของนายกับพยาบาลสาวคนนั้น แล้วก็เบอร์โทรศัพท์1337069XXXX ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่ของนาย เฮอะ เอาเปรียบพยาบาลสาวคนนั้น แล้วยังไปให้เบอร์โทรศัพท์ปลอมอีก เป่หมิงโม่ฉันเกลียดนาย”

→_→！

“ใครเอาเปรียบใคร” เขาหยุดเดินกะทันหัน แล้วหันกลับมามอง

“โอ้……” เธอหยุดไม่ทัน หัวจึงไปกระแทกเข้ากับไหล่หนาของเขา “เจ็บๆๆ……”

สันจมูกที่ไม่ได้โด่งมากของเธอถูกกระแทกจนเกือบจะยุบเข้ามาอยู่แล้ว

“คนอื่นเขาเต็มใจที่จะฉีดยาให้ฉันเอง ฉันไปเอาเปรียบใคร” เขาถามขึ้นอย่างเย็นชา “หรือว่าเธอไม่พอใจ หึงหรือไง”

“ฉันไม่พอใจ ฉัน……หึง” กู้ฮอนหน้าแดงทันที

เธอลูบจมูกที่เจ็บ “นายหลงตัวเองให้มันน้อยๆหน่อย เธอฉีดยาให้นายฟรี ฉันก็ได้ประหยัดค่ายาด้วย จริงๆเลย ฉันไปหึงหวงตรงไหนกัน”

เขาเหลือบมองเธออย่างจริงจัง ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย

พอเห็นสันจมูกของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง ท่าทีเย็นชาของเขาก็ค่อยๆอ่อนลง

นิ้วเรียวยาวยื่นมือออกไปลูบสันจมูกของเธออย่างไม่รู้ตัว เขานวดอย่างแผ่วเบาสองสามครั้ง

กู้ฮอนประหลาดใจ ยืนแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับตัว

การกระทำนี้ ทำให้เธอลืมช่วงเวลาที่เพิ่งทะเลาะกับเขาในตอนเช้าไป

สันจมูกถูกเขานวดอยู่แบบนั้น แต่มันกลับไม่ดีขึ้น และยังเริ่มรู้สึกเจ็บอีกด้วย……

เธอพยายามอดทนกับความรู้สึกเจ็บที่ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เธอแอบสั่งตัวเองเงียบๆ ต้องสู้นะกู้ฮอน

ไม่ใช่เพราะเขาช่วยบังกระสุนให้เธอ

ไม่ใช่เพราะเขาให้เธอเรียกว่าสามี

และยิ่งไม่ใช่เพราะความอ่อนโยนของเขาแค่บางครั้ง มาทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม

เธอต้องจำไว้ว่า เขาเคยทำร้ายเธออย่างเลือดเย็น และแย่งหยางหยางไปจากเธอ

เธอต้องจำไว้ว่า ตอนที่เธออยู่ที่ประเทศมาเลเซีย เธอต้องคลอดจิ่วจิ่วออกมาอย่างยากลำบากขนาดไหน

และเธอยิ่งต้องจำไว้ว่า หลังจากหกวัน เขาต้องแต่งงานกับเฟยเอ๋อแล้ว

แล้วเธอล่ะเป็นอะไร

อะไรก็ไม่ใช่

……

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็รีบปัดมือของเขาออก แล้วปิดจมูกไว้ “นายไม่ต้องมาห่วงหรอก”

เขาไม่ได้พูดอะไร หมุนตัว แล้วจูงมือเล็กของเธออย่างเป็นธรรมชาติ “ควรกลับเมืองAแล้ว”

“หา” สติของเธอเพิ่งจะกลับมา ทันใดนั้นก็นึกถึงภารกิจของตัวเอง เมื่อครู่ถูกเขาดึงความสนใจไป จนเกือบลืมความตั้งใจเดิม “ฉันต้องไปเยี่ยมแม่ นายรับปากฉันเอาไว้แล้ว ว่าจะรับเธอกลับไปที่เมืองAพร้อมกัน……”

ตอนนี้ เธอพึ่งคนอื่นไม่ได้แล้ว ด้วยเงินทองของเป่หมิงโม่ ถึงทำให้แม่ได้อยู่โรงพยาบาลที่ดี และได้รับการรักษาที่ดี

เขาจับมือเธอไม่ยอมปล่อย

แล้วเดินต่อไปยังลานจอดรถ “ถ้าฉันคาดไม่ผิด ฉิงฮัวน่าจะส่งคนมารับแม่ของเธอไปแล้ว”

“หา” ทำงานได้มีประสิทธิภาพมาก

เขาโทรศัพท์หาฉิงฮัวตอนไหน ทำไมเธอถึงไม่รู้

รวดเร็วมาก เขาจูงเธอมาถึงหน้ารถ หยิบรีโมทแล้วเปิดประตูรถด้วยท่าทางสง่า

แต่วินาทีต่อมา เขาก็ยัดเธอเข้าไปในที่นั่งข้างคนขับอย่างไม่ค่อยอ่อนโยน……

“โอ๊ย……” เธอทำเสียงไม่พอใจ เธอล้มลงบนเบาะหนังแท้ กิริยาแบบนี้ดูยังไงก็น่าขายหน้า

แม่ ใครกล่าวว่าเป็นคนที่สูงสง่าในทุกๆที่

ผู้ชายคนนี้เพิ่งจะทำตัวบ้าบิ่นมาก

กู้ฮอนเบ้ปากอย่างไม่พอใจ “เบาหน่อยไม่ได้หรือไง ฉันไม่ได้ไม่มีมือไม่มีเท้านะ”

“แน่นอน แต่แค่มือและเท้าของเต่า” เขาพูดตามมาอย่างเย็นชา ขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เหลือมองเธอหนึ่งครั้ง “คาดเข็มขัดด้วย”

เสียงปัง

ประตูรถถูกปิด จากนั้นก็สตาร์ทรถ

รถเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลเมืองSอย่างช้าๆ

“มือเท้าของเต่าอะไรกัน นายว่าฉันอืดอาดใช่ไหม” เธอจ้องเขาเขม็ง แต่มันก็ไร้ประโยชน์

ผู้ชายคนนี้ไม่มองเธอด้วยซ้ำ

“……” เขายังคงมีใบหน้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็งพันปี มันทำให้คนทั้งรักและทั้งเกลียดชัง

“คนอย่างนายนี่มันแปลกประหลาดจริงๆ” เธอนั่งลง คาดเข็มขัดนิรภัยอย่างเชื่องช้า ปากของเธอยังบ่นอุบอิบไม่เลิก “ถ้ารู้แต่แรกว่านายไม่ได้จะมาเยี่ยมแม่ของฉันที่โรงพยาบาล แต่มาเพื่อจะฉีดยา นายก็น่าจะบอกกันให้เร็วกว่านี้ จริงๆเลย ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลเสียหน่อย……ถูกหมาป่าข่วนมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ ไม่เคยเห็นใครชักช้าเหมือนนายเลย……เมื่อคืนไม่ยอมมาฉีดยา……แล้วถ่วงเวลามาจนป่านนี้……”

เธอยิ่งพูดเสียงเบาลง

พอนึกถึงความดิบเถื่อนและเร่าร้อนของเขาเมื่อคืน แก้มของเธอก็ร้อนผ่าวทันที

สุดท้าย เธอก็พูดอย่างไม่กลัวตายว่า “ไม่รู้ว่าเมื่อคืนโรคพิษสุนัขบ้ากำเริบหรือเปล่า”

คิ้วของเขากระตุกเล็กน้อย

“……พระเจ้า งั้นฉันจะติดหรือยังเนี่ย” เธอเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว ทันใดนั้นเหมือนเธอรู้สึกถึงเรื่องบางอย่างที่น่ากลัว “ฉันก็ต้องฉีดยาหรือเปล่าเนี่ย”

แม้แต่ตอนนี้มุมปากของท่านโม่ก็กระตุก

เขาเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตานั้นมองราวกับว่าเธอปัญญาอ่อน

เธอรู้หรือไม่ว่าเธอเป็นโรคพิษสุนัขบ้าจริงๆ มันจะไม่เหมือนคนปกติทั่วไปอย่างแน่นอน

อีกทั้งผู้หญิงคนนี้ยังกล้ามองว่าความแข็งแรงของเขาเป็นอาการของโรคพิษสุนัขบ้ากำเริบอีก

ท่านโม่ทำท่าครุ่นคิด รอให้ถึงเมืองAก่อน จะทำมันอีกสักครั้ง ให้เธอได้เข้าใจว่า ว่าแบบไหนถึงเรียกว่าติดเชื้อ

“เห้ เป่หมิงโม่ นายพูดมาให้ชัดเจนนะ สรุปแล้วนายไปถูกหมาป่าข่วนมาได้ยังไง แล้วก็นายไปแหย่หมาป่าที่ไหนมา อย่าบอกนะ ว่าเมื่อวานนายไปล่าสัตว์มา”

หางตาเป่หมิงโม่เหลือบมองเธอ แล้วนึกถึงตอนขุดหลุมฝังศพเมื่อคืน เขาก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

เขาก้มมองมือทั้งสองข้างที่ถูกหมาป่าข่วนอย่างสมเพชตัวเอง

ไม่เจ็บเลย

แต่มันทำให้เส้นประสาทของร่างกายตึงแน่น

เมื่อคืนเขาพยายามสุดกำลัง หยิบกล่องใบนั้นขึ้นมาท่ามกลางฝูงหมาป่า กล่องนั้น……ที่บรรจุแขนขาของหวีหรูเจี๋ย ที่ตอนนี้นอนนิ่งอยู่ที่กระโปรงท้ายรถ

เพียงแต่เธอไม่รู้เท่านั้น