เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 487

ตอนที่487 คราบน้ำตา1

“อืม ผมเอง” เป่หมิงโม่พยักหน้า​ เขาเข้าใจคำว่า‘เอ้อ’ของคุณพ่อในทันที​ ท่านกำลังเรียกเขา​ คุณชายรอง​ “วันนี้รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”

เขาปล่อยมือของกู้ฮอน เดินไปข้างเตียงของพ่อ​ แล้วจับฝ่ามืออันสั่นเทาของพ่อขึ้นมา​

พอกู้ฮอนเห็นภาพนี้​ ดวงตาเธอก็เศร้าในทันที

เธอนึกถึงเมื่อก่อน​ ท่าทางมีอำนาจบาตรใหญ่​ของคุณท่านเป่หมิง แต่ว่าตอนนี้​ “พ่อของนายท่าน……”

“โรคหลอดเลือด​ในสมอง” เป่หมิงโม่พูดสองคำนี้ออกมาอย่างไม่ใส่ใจ​ และยังคงจับมือของพ่อไว้แน่น

เป็น​เวลาหลายปีมาแล้ว​ ที่เขาได้ใกล้ชิดกับพ่อเป็นครั้งแรก

“ขอโทษ​นะ……” กู้ฮอนโพล่งออกมา​ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าขอโทษ​เขาทำไม​ แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เป่หมิงโม่ต้องรู้สึกไม่ดีแน่​ ด้วยเหตุนี้​ เธอรีบยิ้มอย่างอบอุ่นให้คุณท่านเป่หมิง “สวัสดีค่ะคุณท่านเป่หมิง​ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

ความตั้งใจของคุณกู้ฮอน คือต้องการปลอบขวัญ​ผู้สูงอายุเสีย​หน่อย​ ดังนั้นรอยยิ้มนั้นจึงเป็นเหมือนดอกไม้บานที่สะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิสดใส ​

แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่ต้องการ

รอยยิ้มนี้ของเธอ ในสายตาของคุณท่านเป่หมิง มันไม่ต่างอะไรกับการเยาะเย้ยเลย

อย่างไรเสีย คุณท่านก็ยังจำได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ทำให้ลูกชายและหลานชายของเขามองหน้ากันไม่ติด

ตอนนี้ คุณชายรองยังจะกล้าพาผู้หญิงคนนี้มาอีก

จะทำให้เขาโกรธจนตายเลยหรือไง

“เน่อ……ฮัว……” คุณท่านเป่หมิงเลือดขึ้นหน้าในทันที ลูกตาที่เบิกกว้างจ้องกู้ฮอนอย่างโหดเหี้ยม

เธอตกใจ รีบกลับไปยืนข้างหลังเป่หมิงโม่ทันที

หลังจากที่คุณท่านเป่หมิงป่วยเป็นโรคหลอดเลือด​ในสมอง เขาก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทั้งวัน เขาดูซูบผอมไปเยอะเลยทีเดียว

นอกจากสมองที่พอจะรู้เรื่องหน่อย ทำให้ยังพอใช้แรงได้อยู่บ้าง แต่ส่วนอื่นของร่างกายไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

ถ้าในตอนนี้เขาสามารถพูดเป็นประโยคได้ กู้ฮอนเชื่อว่า คุณท่านเป่หมิงต้องพูดไล่เธอออกไปแน่

เป่หมิงโม่เห็นสีหน้าพ่อที่ฉุนเฉียวเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้ว ดวงตาปรากฏความซึมเศร้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆออกมา

“พ่อ” เขาชะงัก น้ำเสียงยังคงเงียบเหงา เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ “วางใจเถอะครับ ผมจะไม่แต่งงานกับเธอ”

คำพูดนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนลูกธนูในอากาศ ขณะกู้ฮอนยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ลูกธนูก็ถูกยิงเข้ามาที่กลางหน้าอกของเธออย่างโหดร้าย

มันปักเข้าไปกลางหัวใจ

เธอรู้สึกช็อกจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

สีหน้าซีดเผือดในทันที

แต่ทว่า เป็นเพราะคำพูดของเป่หมิงโม่ จึงทำให้อารมณ์ของคุณท่านเป่หมิงสงบขึ้นอย่างรวดเร็ว

คุณท่านจึงค่อยๆใจเย็นลง แต่เขาก็ยังคงกำมือของเป่หมิงโม่ไว้แน่นเหมือนเดิม

“เอ้อ……” พอเห็นสายตาเศร้าเล็กน้อยของลูกชาย สีหน้าของคุณท่านก็ปรากฏความโศกเศร้า

ทันใดนั้น ภายในห้องก็เงียบสงัด

เงียบจนรู้สึกอ้างว้าง

ทั้งสามคนต่างเงียบสนิท

ต่างพากันคิดเรื่องในใจ

เป่หมิงโม่เพ่งมองหลังมือที่ผอมแห้งของพ่อ เขานิ่งเงียบไปสักใหญ่ ในที่สุดก็ดึงมือออกจากมือของพ่อ แล้วพูดปลอบเสียงเบา “ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”

มันยังคงเป็นน้ำเสียงที่เย็นชาและไร้อารมณ์ แต่มันกลับทำให้ดวงตาของคุณท่านแดงก่ำ

ที่ผ่านมาลูกชายคนนี้มักจะทำให้เขาโกรธ มาวันนี้ถึงแม้จะเย็นชาไปบ้าง แต่คุณท่านก็เข้าใจเขา