เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 489

ตอนที่489 ชะตากรรมของเฉิงเฉิง1

แต่ไม่นึกเลยว่าเด็กคนนี้จะไม่ยอมตอบอะไรเลย ดวงตาสีอำพันจ้องมองเธออย่างจริงจัง “ร้องไห้ทำไม”

“หา อ้อ……” กู้ฮอนตกใจ นิ้วมือของเธอรีบเช็ดน้ำตาอย่างรีบร้อน “แหะๆ เมื่อครู่แม่เพิ่งคุยกับคุณยาย พอคุยไปคุยมาก็ร้องไห้……ทำให้ลูกตกใจใช่ไหมจ๊ะ”

“คุณอาฉิงฮัวบอกว่า พ่อไปรับแม่กลับมาแล้ว ทำไมแม่ต้องร้องไห้ด้วย” ในดวงตาที่สดใสของเฉิงเฉิง สะท้อนให้เห็นถึงความเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่สอดคล้องกับอายุของเขา

มือเล็กนุ่มของเขา จับมือของกู้ฮอนกลับไว้แน่น เงยหัวเล็กๆขึ้นมา ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่ทว่าจริงจัง ถามแม่ขึ้นอีกครั้ง: “แม่ ทำไมต้องร้องไห้”

ประโยคนี้ มันเต็มไปด้วยความระแวงและความกังวลใจของลูกชาย

หนึ่งสัปดาห์มานี้ พ่ออยู่ที่เมืองA แม่อยู่ที่เมืองS ใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน เฉิงเฉิงรู้ดี

ไม่ง่ายเลยที่จะได้รู้จากคุณลุงฉิงฮัวว่าพ่อไม่รับแม่กลับมาแล้ว

เขาดีใจมากจนขาดเรียน ถามที่อยู่จากลุงฉิงฮัว แล้วก็รีบมาที่นี่……

แต่ไม่นึกเลยว่า ตอนที่เข้ามาในห้องนี้ จะได้เห็นแม่ร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม ทำให้เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่มีจะทำท่าอย่างไร

บนใบหน้าเล็กขาวสะอาดของเด็กน้อย เต็มไปด้วยความกลุ้มใจ

ทรงผมเดิมของนายน้อยที่ถูกคนรับใช้หวีจัดทรงมาอย่างดี เพราะว่าเขารีบวิ่งมา จึงยุ่งเหยิงไปบ้าง

เส้นผมเล็กๆห้อยลงมาที่ขมับ มันปรากฏให้เห็นถึงความไร้เดียงสาที่เด็กวัยอย่างเขาควรมี

แต่ทว่า หน้าผากที่เหมือนกับพ่อของเขา มันเป็นรอยย่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เหมือนกับพ่อของเขา ริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบ ถึงแม้จะไม่พูดอะไรก็ตาม ต่างก็ดึงดูดผู้คนได้อย่างไม่รู้ตัว

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เด็กคนนี้เหมือนกับเป่หมิงโม่มาก

โดยเฉพาะความเย็นชาและความสง่าที่แผ่ออกมาจากตัว มันเหมือนเขาร้อยเปอร์เซ็นต์

มันเป็นนิสัยเฉพาะตัวที่ต่างจากหยางหยางโดยสิ้นเชิง

“เฉิงเฉิง……” หัวใจของกู้ฮอน พังทลายลงในทันที

พอเห็นหน้าเฉิงเฉิง มันเหมือนกับเธอได้เห็นเป่หมิงโม่

ความเสียใจทั้งหมดที่เธอเก็บไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ มันไหลทะลักออกมาเหมือนแม่น้ำ……

แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ และเธอก็ไม่สามารถบอกลูกชายได้ ว่าพ่อของเขากับแม่จะไม่มีวันเป็นครอบครัวเดียวกันได้อีก……

ถึงแม้ว่าเธอจะคุ้นชินมานานแล้ว แต่เป่หมิงโม่ก็ยังทำลายเศษความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่ในใจของเธอ

“แม่ร้องไห้……อ้อ ที่แม่ร้องไห้ก็เพราะว่าดีใจที่ในที่สุดก็ได้เจอคุณยายของลูกไงจ๊ะ……แม่น่าจะร้องไห้ที่คุณยายไม่ยอมตื่นขึ้นมาด้วย……แม่คิดถึงแม่ของแม่มาก เฉิงเฉิงเข้าใจไหมจ๊ะ……ว่าแม่รอให้คุณยายฟื้นขึ้นมาโดยตลอด รอแล้วรอเล่า รอนานมากๆ จนแม่ร้องไห้โฮนี่แหละจ๊ะ……”

กู้ฮอนเช็ดน้ำตา เธอพูดขึ้นพร้อมร้องไห้และหัวเราะในคราวเดียว

โปรดให้อภัยที่เธอได้พูดโกหกในตอนนี้ แม้ว่าเธอจะร้องไห้เพราะแม่ของเธอหลายต่อหลายครั้ง แต่การร้องไห้ในวันนี้ มันไม่ใช่

เป่หมิงโม่กุมมือของคุณท่านเป่หมิงแน่น ทุกท่าทาง ทุกประโยค เธอต่างก็จดจำได้อย่างชัดเจน

น้ำตาจึงไหลพรั่งพรูออกมา จะหยุดร้องก็หยุดไม่ได้แล้ว