เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 493

ตอนที่ 493 ความงามของภัยพิบัติ1

“คุณชายยี่เฟิง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นคุณชายใหญ่เป่หมิงพ่อของคุณใช้ชีวิตของลูกสาวผมมาข่มขู่ จะให้ผมทำยังไง...คุณชายยี่เฟิง ขอร้องคุณช่วยอธิบายให้ท่านประธาน...”

ยี่เฟิงก้มหัวลงมองคนที่ขอความเมตตาภายใต้เท้า ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดว่า “จึ ฉันว่าแล้ว เมื่อก่อนพ่อของฉันอ่อนแอเกินไป แม้ตอนนี้ ยังมีคนละเลย หมวกที่เน่าแล้วก็จะถูกเงะออกมาจากหัวสมองของเขาทั้งหมด!”

ทุกคนยังไม่เข้าใจว่าทำไมยี่เฟิงถึงพูดแบบนี้ กลับฟังเขาพูดอีกครั้ง “อะไรเรียกพ่อฉันเป็นคนสั่ง? เอาหลักฐานมาสิ! อย่าพูดปากเปล่า กลายเป็นว่าใส่ร้ายพ่อฉัน!”

“ใส่ร้าย” สองคำนี้ ยี่เฟิงใช้แรงพูดโดยเฉพาะ สายตาเหมือนมีด

“ผม...”ผู้อาวุโสที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นตกใจทันที เบิกรุม่านตาที่น่าสะพรึงกลัว “ไม่ ไม่ใช่คุณชายใหญ่เป่หมิง? แต่ แต่อีกฝ่ายบอกว่าเป็นคนของคุณชายใหญ่เป่หมิงหนิ...”

“หมู! หัวหมูจริงๆ! อีกฝ่ายบอกว่าเป็นใครนานก็เชื่อ? โง่จริงๆที่แยกแยะไม่ออก!” ยี่เฟิงตะโกนเสียงต่ำ หันกลับไปทางเป่หมิงโม่ยิ้มแล้วพูด “อาสอง ทำไมคนหัวหมูสมองหมูแบบนี้ ก็สามารถขึ้นมานั่งในตำแหน่งผู้อาวุโสของบริษัทเป่หมิงได้? ตอนนั้นที่คุณเลือกคน มองผิดไปแล้วเหรอ?”

คำเยาะเย้ยนี้ ทำให้คนที่นั่งอยู่ตกใจ

คิดดูพวกเขาผู้ลากมากดีของบริษัทเป่หมิง ใครไม่ใช่คนที่เป็นนักเรียนที่มีความสามารถจบออกมาจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียงบ้าง? ใครบ้างที่ไม่ใช่คนมีประสบการณ์ในด้านห้างสรรพสินค้ารุ่นเก่า? ใครบ้างที่ไม่ใช่ชนชั้นนำปกขาวที่มีความสามารถยอดเยี่ยม?

ทันทีที่ยี่เฟิงพูด ใครจะไม่ละอายใจบ้าง?

“ไม่ไม่ไม่ คุณชายยี่เฟิง นี่ไม่ใช่ความผิดของท่านประธาน...” ผู้อาวุโสคนนั้นร้องไห้ด้วยน้ำตา

“ผมมีลูกไม่ได้ ภรรยาของผมก็เจ็บไข้ได้ป่วยตลอดปี ผมมีแค่ลูกสาวคนเดียว...ความรุ่งโรจน์ในชีวิตของผมเพียงการที่ลูกสาวของผมโดดเด่น เธออายุยังน้อยขนาดนี้...เหตุการณ์ในตอนนี้เป็นใครใครก็ต้องตกใจ...วันนี้ผมไม่สนว่าคุณชายใหญ่เป่หมิงจะเป็นคนสั่งการไหม สมองของผมมีแค่ความคิดเดียว แม้ว่าต้องต่อสู้กับชะตาเก่าแก่ของผม ผมก็จะช่วยลูกสาวของผมออกมาให้ได้...ฮึกฮึก ท่านประธาน ผมต้องขอบคุณคุณ บริษัทเป่หมิงในครั้งนี้เกรงว่าผมจะชดเชยความสูญเสียไม่ไหวแล้ว...จะฆ่าจะแกงกันก็เชิญ ขอเพียงแค่รักษาชีวิตของลูกสาวขิงผมไว้...”

ผู้อาวุโสคนนั้นร้องไห้เสียใจได้น่าตกใจ

นี่เป็นเพียงแค่พ่อแก่ๆเพื่อปกป้องลูกสาว จึงได้ทำเรื่องโง่ๆออกมา

แต่เขาไม่ควรแตะต้องบริษัทเป่หมิง!

เขาไม่ควรถอนขนบนหัวของแมนดารินได้อย่างเลือดเย็น!

ทันใดนั้น บรรยากาศภายในห้องประชุมได้ตกลงมาจนถึงจุดต่ำสุด

ในสายตาของยี่เฟิงเลื่อนไปอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ผ่านไป และได้เปลี่ยนมาเป็นอารมณ์ที่เย้ยหยัน: “วันนี้บังเอิญมาเจอการละครที่ดีจริงๆ! ต้องขอโทษจริงๆ ไม่ระวังได้มาเจอความน่ารังเกียจภายในของบริษัทเป่หมิงแล้ว หึหึ...แต่ว่า อาสอง นี่เป็นเพราะคุณไม่ถูก ผู้ใต้บังคับบัญชาาเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ คุณกลับไม่รู้! คาดว่าปกติคุณมีความสง่างามมากเกินไป ทำให้พวกเขาคดโกง แต่ละคนกลัวที่จะซ่อนคุณ หึหึหึ...”

เป่หมิงโม่หรี่สายตาเบาๆ เลิกคิ้วขึ้น สายตาที่เย็นชามีความโกรธเผยออกมา กวาดมองยี่เฟิง จากนั้นก็พูดกับรปภ.ว่า: “คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับบริษัทเป่หมิง กรุณาออกไป!”

“ครับ ท่านประธานเป่หมิง” พวกรปภ.ได้มาขวางไว้ตรงหน้าของยี่เฟิงและคนชุดดำสี่คน “กรุณาออกไปด้วยครับ!”

”อาสอง ไม่ต้องให้คุณเชิญ ฉันมีเท้าเดินออกไปเองได้!” ยี่เฟิงหัวเราะออกมา ตบเสื้อ แล้วก็หันไปทันที—

ตอนที่เดินผ่านเป่หมิงโม่ มุมปากของยี่เฟิงยกขึ้น “อ้อ ใช่แล้ว ได้ยินว่าสัปดาห์หน้าอาสองก็จะแต่งงานแล้ว! ถามไถ่ถึงน้าสองแทนฉันด้วย พูดว่าน้าสองช่าง “สวยเหมือนดอกไม้” สเปกของอาสอง นั่นยิ่งอยู่ยิ่งแซ่บจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า...”

สวยเหมือนดอกไม้สี่คำนี้ แหย่ให้คนตายได้อย่างไม่ต้องสงสัย