เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 50

ตอนที่ 50 ร้องไห้ทำไม2

เธอเดินไปพลางหัวเราะอย่างยั่วยวน น้ำเสียงน่ารักพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ประธานเป่หมิง คุณนี่นิสัยไม่ดีจริงๆเลย เรียกฉันมาหา แล้วมีผู้หญิงอีกคนอยู่ในห้องได้ยังไง”

กู้ฮอนไม่พอใจที่ถูกผลักออกไป เธอกระแทกประตูปิดเสียงดัง‘ปัง’ ด้วยความโมโห

สายตาของเป่หมิงโม่เหลือบมองใบหน้าโกรธของกู้ฮอน

ผู้หญิงคนนี้รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาทางสีหน้าตลอดเลยจริงๆ

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนมุมปากเขา “ไม่ต้องไปสนใจเธอ เธอคือสาวใช้น่ะ”

สาวใช้

กู้ฮอนทำตาโต เปลวไฟเริ่มปะทุออกมา

“อ๋อ ที่แท้ก็เป็นสาวใช้นี่เอง” ผู้หญิงผมสีน้ำตาลยิ้มน่ารัก มือสวยที่ทาเล็บหลากสีโอบเข้าที่ไหล่ของเป่หมิงโม่ “ฉันนึกว่าประธานเป่หมิงอยากเล่นเกม3*Pซะอีก ฮาฮาฮา……”

3*P

ใบหน้าขาวของกู้ฮอนมีรังสีสีเขียวลอยออกมา

ตอนนี้ ดูเหมือนเธอจะเริ่มเข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงผมสีน้ำตาลหมายถึงแล้ว……

ผู้หญิงผมสีน้ำตาลยิ้มพลางยืนขึ้นเข็นวีลแชร์ของเป่หมิงโม่

“ประธานเป่หมิง ไปห้องไหนดีล่ะคะ”

“ตามใจเลย แค่เป็นที่นี่ ผมก็ได้ทั้งนั้น” น้ำเสียงของเป่หมิงโม่เย็นชาเหมือนเคย แต่สายตาคมนั้นจ้องใบหน้าของกู้ฮอนอย่างไม่วางตา

“ในนี้……” ผู้หญิงผมสีน้ำตาลเหลือบมองกู้ฮอนด้วยความโกรธ จากนั้นก็หันกลับมา ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ฉันไม่มีปัญหาอะไรนะ ขอแค่ประธานเป่หมิงมีความสุขก็พอ”

พูดจบ ผู้หญิงผมสีน้ำตาลก็ยิ้มแล้วเดินไปอยู่ตรงหน้าเป่หมิงโม่

ริมฝีปากแดงอวบอิ่มยิ้มอย่างมีเสน่ห์

จากนั้น จากนั้นก็เริ่มถอดเสื้อออก……

กู้ฮอนมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ

มือข้างตัวกำหมัดแน่น

จนผู้หญิงผมสีน้ำตาลถอดเสื้อผ้า เหลือเพียงชุดชั้นในชิ้นสุดท้าย ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวและตะโกนออกมา——

“เป่หมิงโม่ นี่คุณหมายความว่ายังไง”

ผู้หญิงผมสีน้ำตาลตกใจกับเสียงตะโกนเมื่อครู่เล็กน้อย มือที่กำลังจะถอดเสื้อชั้นในค้างอยู่กลางอากาศ มองไปที่เป่หมิงโม่อย่างลังเล

ดวงตาสงบของเป่หมิงโม่ไม่มองกู้ฮอนแม้แต่น้อย เขาพูดต่อว่า “ไม่ต้องสนใจเธอ ต่อเลย”

ผู้หญิงผมสีน้ำตาลพยักหน้า นิ้วเรียวดึงเสื้อชั้นในออก

เผยให้เห็นหน้าอกอวบทั้งสองข้าง

ผู้หญิงที่ยืนอยู่มุมห้องทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอวิ่งไปผลักผู้หญิงผมสีน้ำตาลออกอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่หน้าเป่หมิงโม่ด้วยความโกรธอย่างสุดขีด

“เป่หมิงโม่ นายมันคนเลว ขาเป๋ขนาดนี้ยังจะคิดหื่นกามอีกหรือ”

“หื่นกาม” คิ้วสวยของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย มุมปากของเขายิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “กู้ฮอน ฉันก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ มีความต้องการเหมือนกัน ถ้าไม่เรียกหล่อนมา งั้นเธอมาแทนไหม”

พอพูดจบ เห็นได้ชัดว่าดวงตาสีดำคู่นั้นกำลังหัวเราะเยาะเงียบๆอยู่ หัวใจของเธอบีบรัดแน่น

“……อะไร ให้ฉันไปแทนอะไร” ปากของเธอสั่นเบาๆ

ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองจริงๆ ว่าทำไมมันบีบแน่นจนเจ็บปวดขนาดนี้

เป่หมิงโม่ยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก “เธอก็เห็นแล้วนี่ วันนี้ฉันต้องการผู้หญิง”

กู้ฮอนรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกเข้ามาที่หัวใจ แล้วก็เริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวด

เอนเข้าไปลงในอ้อมกอดของเป่หมิงโม่บนวีลแชร์พอดี ทับอยู่บนแผลของเขา

เป่หมิงโม่ร้องด้วยความเจ็บปวดนิดหน่อย

ใบหน้าเล็กที่อาบน้ำตาของกู้ฮอนสะท้อนเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทของเขาทันที

บนขนตายาวเป็นแพยังมีหยดน้ำตาเกาะอยู่

ดวงตาสีดำที่มีน้ำตาเอ่อล้นอยู่ เหมือนบ่อน้ำในฤดูใบไม้ผลิ

หน้าท้องของเขากระชับทันที

เขามองผู้หญิงในอ้อมกอด ท่าทางที่น่าสงสาร มีความรู้สึกสับสนจนพูดออกมาไม่ได้

มันสามารถทำให้ผู้ชายยอมศิโรราบได้อย่าง่ายดาย

ความโกรธเมื่อครู่ยังคงอยู่ในนัยน์ตาสีดำ ชั่วพริบตาก็ปรากฏสายตาอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง เขาพูดขึ้นเบาๆ——

“ร้องไห้ทำไม”

คำถามง่ายๆนี้ แสดงถึงความอ่อนโยนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทำลายห้องหัวใจของกู้ฮอนได้อย่างง่ายดาย

เธอตัวสั่นทันที

พอลืมตาที่มีน้ำตาคลออยู่ ถึงรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้

พอเห็นเธอตกใจ เขาอดที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้ เขาหันหลังไปโบกมือให้หญิงสาวผมสีน้ำตาล ประมาณว่าให้เธอไปได้แล้ว

หญิงสาวผมสีน้ำตาลพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นก็รีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

ตอนที่เธอเดินผ่านประตู เธอชูเสื้อคลุมในมือ หัวเราะแล้วพูดกับกู้ฮอน

“คุณผู้หญิง มุกเจาะถุงยางแบบนี้ ถึงมันจะเป็นวิธีที่ดูโง่เง่าไปหน่อย แต่ว่าประธานเป่หมิงโกรธมาก และเขาก็ไม่สามารถถอดกางเกงได้ ฮาฮาฮา……” จากนั้นเธอมองไปที่เป่หมิงโม่อย่างเสน่หา ในดวงตาปรากฏความรู้สึกไม่อยากจากไป “ประธานเป่หมิง ฉันไปก่อนนะ ถ้าต้องการฉันอีกเมื่อไร อย่าลืมเรียกฉันมาอีกนะ……”