เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 519

ตอนที่ 519 เมาคนเดียว1

หยางหยางที่หลับใหลถูกปลูกให้ตื่นกะทันหัน แน่นอนอารมณ์เสีย หัวสมองยังเบลอๆ

และยังได้ยินเป่หมิงโม่ตำหนิแม่ของตัวเองอยู่ชั้นล่าง ต้องลุกขึ้นมาช่วยแม่อยู่แล้ว

แต่เหนือความคาดหมายของเขา แม่ไม่ได้อยู่ข้างเขา กลับอยู่ข้างไอ้พ่อนก

ตอนที่ได้ยินว่าให้เขาลงมายอมรับผิด ก็สงสัยว่าแม่กินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่า

แต่เมื่อแม่พูดออกมาแล้ว ไม่ฟังก็ไม่ได้

เขาทำแก้มป่องแล้วจับราวบันไดเดินตามหลังเฉิงเฉิงลงมา ยังมีตัวอ้วนเตี้ย ‘เชี่ย’ เดินตามลงมาด้วย—‘เบลล่า’ของเฉิงเฉิง

มาถึงชั้นล่าง เขาก็ชะงักกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดทันที เฉิงเฉิงที่เดินลงมาด้วยก็รู้สึกเหมือนกัน

“แม่...” เฉิงเฉิงไม่ได้สนใจหยางหยาง เดินไปข้างๆของกู้ฮอน ยื่นมือเล็กจับเธอไว้

ในเวลานี้ ผู้ใหญ่สี่คนและยังมีเฉิงเฉิงอัดกันยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น มีเพียงหยางหยางยืนอยู่นอกประตูห้องนั่งเล่น...

ไม่ ยังมีผู้ติดตามของเขา—‘เชี่ย’

ร่างเล็กๆของหยางหยางสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว

‘เชี่ย’ตอนแรกติดตามหยางหยาง แต่มันได้พบความไม่เท่าเทียมกันระหว่างกองทัพกำลังทั้งสอง

กำลังเงยหน้าขึ้น ‘โฮ่งโฮ่ง’ใส่หยางหยาง[แปลคร่าวๆ: ให้หยางหยางดูแลตัวเองด้วย ตรงไปตรงมา พยายามผ่อนปรน] หลังจากนั้น มองดูขาสั้นของมัน บิดก้นของมัน เดินไปหา’คนส่วนใหญ่’ ไปทีละก้าว

“เฮ้เฮ้... ‘เชี่ย’ นายมีจริยธรรมหน่อยได้ไหม อย่าหักหลังองค์กรสิ...ได้ยินไหม...กลับมา...”

หยางหยางมองมันเดินจากตัวเองไปทีละก้าว...ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึง

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่าน ทำไมต้องมาร่วงหล่นตรงร่างเล็กๆของเขาด้วย ช่างเป็นอะไรที่เยือกเย็นเช่นนี้...

‘เชี่ย’ ระหว่างทาง มันกำลังคิดถึงการต่อสู้

พยายามกำจัดอิทธิพลของหยางหยางออก และปลอบใจตัวเอง: หยางหยางเจ้านายตัวน้อย ฉันเป็นเพียงแค่หมาตัวหนึ่งเท่านั้น สุนัขพูดเบาๆ ก็ช่วยอะไรไม่ได้

นี่ไม่ใช่เป็นการหักหลังนายนะ เฉิงเฉิงก็เป็นเจ้านายของฉัน ยิ่งไปกว่านั้นอาหารของฉันยังคงมีท่านโม่เป็นคนจัดสรรให้...

ความเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน หยางหยางมึนงง

มุมปากของเป่หมิงโม่ยกขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่าเมื่อก่อนมองหมาตัวนี้จะไม่ค่อยถูกชะตา แต่วันนี้มองดูแล้วก็ถูกชะตาเหมือนกัน

“หยางหยาง เมื่อกี้หนูพูดอะไรไป ยังไม่ขอโทษพ่ออีก!” กู้ฮอนขมวดคิ้วเล็กน้อย กลัวว่าหยางหยางจะตอบสนองกลับแลบคาดไม่ถึง นำเรื่องที่ไม่ง่ายต่อการสงบลงให้ปะทุขึ้นมาอีก

แม้ว่าปกติปากของหยางหยางจะไม่ประตู อีกอย่างยังพึ่งแม่สนับสนุนเขา รู้สึกอายเล็กน้อย แต่เวลานี้...แม่และหมากลับอยู่อีกฝั่ง...

เฮ้อ...เขาเคยได้ยินอาสามพูดกับเขาประโยคหนึ่งว่า: คนที่รู้สถานการณ์เป็นเช่นไรคือคนฉลาด(ควรรู้สถานการณ์ถึงจะเป็นคนฉลาด ใครใช้ให้หยางหยางเป็นเข้าเด็กเห็นแก่กินล่ะ...)

เป่หมิงโม่อธิบายความหมายคร่าวๆให้เขา...ตอนที่เกิดเรื่องไม่ดีอย่าไปแตะต้อง แบบนี้ถึงจะไม่เสีย....