เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 568

บทที่ 568 ครอบครัวซุปเปอร์สตาร์

หยางหยางคิ้วชนกัน ข้าเองที่ถูกเอาเปรียบมากกว่า

เมื่อเห็นหยางหยางยังคงลังเลอยู่ เฉิงเฉิงก็เริ่มกังวล “ถ้านายยังไม่ฟัง ทุกอย่างจะถูกเปิดเผยแล้วนะ”

“แล้วนายจะทำยังไงละ” หยางหยางถามด้วยความเหลือทน

“นายแกล้งแพ้แล้วหนีไป ที่เหลือข้าจัดการเอง” เฉิงเฉิงตอบ

หยางหยางคิดในใจ คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะ “เฉิงเฉิง นายจำไว้ดี ๆ ข้าไม่ได้สู้นายไม่ไหวหรอกนะ ถ้าไม่คิดถึงคุณแม่ ข้าจะไม่ยอมแพ้นายแบบนี้หรอก”

เฉิงเฉิงพยักหน้า “ได้ เอานายว่าก็แล้วกัน”

หยางหยางถึงจะรู้สึกพอใจ จากที่ต่อสู้กันจริงก็เริ่มกลายเป็นการแสดง แต่จมูกของเขาทั้งสองก็แตกแล้ว และมีเลือกไหลออกมาด้วย

หยางหยางแกล้งโดนเฉิงเฉิงถีบแล้วล้มลงไป จากนั้นเอาเลือดป้ายหน้า “ไอ้คนขายถั่ว วันนี้ข้าสู้นายไม่ไหว ไม่ได้หมายความว่าข้าจะยอมแพ้นาย ถึงยังไงแค้นนี้ข้าต้องชำระ” เมื่อพูดจบ เขาก็เดินซวนเซลงจากเวที

ในเวลานี้ ผู้ชมด้านล่างถึงกับลุกขึ้นเพื่อปรบมือให้กับการแสดงของพวกเขา ยังมีเสียงกระซิบคุยกันว่า ดูเขาแสดงได้สมจริงแค่ไหน ถึงกับต้องใช้อุปกรณ์ถุงเลือดด้วย สุดยอดจริง ๆ

จากนั้นมีเสียงตะโกนจากด้านล่างเวที “แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย......”

เฉิงเฉิงยืนอยู่กลางเวทีนั้น ยกมือขึ้นมาเช็ดคราบเลือดบนจมูกออก จากนั้นหันกลับไปก้มเก็บเชือกแดงที่ผูกกับจ้าวจิ้งอี๋ไว้ แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาเธอ

และขณะนี้ ก็มีเสียงบรรยายอีกครั้ง : คำนับครั้งที่หนึ่ง......คำรับครั้งที่สอง......

หยางหยางกอดอกแล้วพิงอยู่กล่องเครื่องเสียงหลังเวทีนั้น มองดูเฉิงเฉิงที่กำลังปิดฉากละครเรื่องนี้อย่างสวยหรู เขาก็ได้แต่โกรธจนใจเต้นรัว

***

ในเวลานี้ด้วยเสียงเชียร์และเสียงปรบมือของผู้ชม ตามด้วยแสงไฟในฮอลล์ค่อย ๆ สว่างขึ้น

เมื่อครูใหญ่และครูหลี่ได้เห็นจุดจบสมบูรณ์แบบของละครเรื่องนี้ ต่างก็รู้สึกขอบคุณปาฏิหาริย์

เขาทั้งสองปรบมือไปด้วยแล้วเดินขึ้นเวที ตามด้วยนักแสดงตัวน้อยทั้งหมดในหลังเวทีนั้นก็ขึ้นมาบนเวที “ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี และเรียนแขกผู้มีเกียรติทั้งหลาย บัดนี้การแสดงวรรณกรรมและศิลปะของโรงเรียนคุณหนูก็ได้จบสิ้นลงแล้ว และเราหวังว่าการแสดงของเราทั้งหมดในวันนี้จะสามารถทำให้ผู้ชมทุก ๆ ท่านรู้สึกมีความสุขจากการรับชม”

ในขณะที่ผู้ชมกำลังเตรียมตัวออกจากฮอลล์การแสดง ทันใดนั้นประตูฮอลล์ก็ถูกเปิดออก แล้วมีบอดี้การ์ดชุดดำร่างสูงหลายคนก็เดินเข้ามาจากประตูนั้น

นักข่าวที่ถูกปิดกั้นอยู่หน้าประตูนั้นก็พากันเข้าไปในฮอลล์การแสดงเป็นร้อยคน

มีการปรากฏตัวของใครบางคนที่หน้าประตู ทำให้ดึงดูดสายตาทุกคนในฮอลล์นั้น

ความหล่อเหลาของเขามันมีความแตกต่างกับเป่หมิงโม่ผู้เย็นชา

ในตัวเขาเปล่งประกายความอ่อนโยนและความแข็งแกร่งออกมาพร้อมกัน อาจเป็นสาเหตุนี้ที่ทำให้สาว ๆ รายล้อม

“แอนโทนี่ เขาคือแอนโทนี่” ทันใดนั้นก็มีคนในฮอลล์ประชุมจำเขาได้ แล้วตะโกนขึ้นมาอย่างสุดแรงเกิด

ทันใด ในฮอลล์นั้นก็มีเสียงซุกซิกวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง

กู้ฮอนก็มองไปทางนั้น เมื่อได้ยินเขาตะโกนเรียกชื่อแอนโทนี่ เธอก็เกิดความสงสัย เพราะไม่มีใครแจ้งเขาเลยว่าเด็ก ๆ มีการแสดงในวันนี้ แล้วเขาได้ข่าวนี้ได้อย่างไรกัน

เมื่อเป่หมิงโม่รู้ว่าไอ้สามมา เขาก็ยังคงไม่แยแส แล้วนั่งนิ่งอยู่กับที่

“เฮ้…...สวัสดีทุกคน......” ภายใต้การคุ้มกันของบอดี้การ์ดร่างยักษ์ เขาได้เดินตรงไปยังหน้าเวทีนั้น

วันนี้เป็นวันอะไรเนี่ย เกิดแต่เรื่องไม่คาดคิดทั้งวันเลย แต่เรื่องไม่คาดคิดนี้มันมีแต่สิ่งดี ๆ ทั้งนั้น

จากนั้นครูใหญ่ก็รีบลงจากเวทีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วเดินไปต้อนรับแอนโทนี่ “ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับครับ ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณมาเยือนครับ”

เป่หมิงโม่ที่นั่งอยู่เฉย ๆ ก็ถอนหายใจขึ้นมา

แอนโทนี่ก็ถือว่าเป็นคนที่มีไหวพริบดีพอสมควร ถึงแม้เสียงจะเบา แต่เขาก็สัมผัสมันได้

เขาหันหน้ามามองและตกใจกับสิ่งที่เห็น เมื่อเขาเห็นเป่หมิงโม่นั่งอยู่ข้าง ๆ และยังเห็นกู้ฮอนด้วย

ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่คาดคิดเหมือนกัน

*

เขาได้รับโทรศัพท์จากเป่หมิงโม่ก่อนหน้านี้เหมือนกัน ว่าให้เขาหาเวลากลับบ้านทานข้าวกับครอบครัวบ้าง แต่เนื่องด้วยตารางเวลาของเขา วันนี้ถึงเพิ่งลงจากเครื่อง

เมื่ออยู่ในสนามบินเขาก็ได้ข่าวว่ามีการแสดงวรรณกรรมของโรงเรียนคุณหนูนี้แล้ว

เขาจึงรู้สึกอยากมีส่วนร่วมในการรับชมด้วย

ดังนั้น จึงนำกระเป๋าสัมภาระของเขาทุกอย่างก็มอบให้กับผู้ช่วยส่วนตัวของเขาไป

ความจริงแล้วในระหว่างที่เขาอยู่เมือง A นี้ เมื่อได้ข่าวว่ามีการจัดแสดงวรรณกรรมและศิลปะที่ไหน เขาก็จะไปเข้าร่วมทุกครั้ง