เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 570

บทที่ 570 สถานที่น่ากลัว

การแสดงก็แล้ว กินข้าวก็แล้ว ถ้าเป็นหยางหยางคนก่อน เขาคงจะโวยวายแล้วเดินหนีไปอย่างแน่นอน แต่เขากลับไม่ได้ทำ และที่สำคัญเขาเลือกที่จะลองเสพสุขกับชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

ในตอนนี้ ที่เขาตั้งใจพากู้ฮอนและลูก ๆ มาเที่ยวสวนสนุก......ก็เพราะเขาตั้งใจจะทำหน้าที่ของความเป็นพ่อคน

เพราะในวัยเด็กของเป่หมิงโม่นั้นไม่เคยได้สัมผัสสวนสนุกของเด็ก ๆ เลย และทุกวันนี้ ชีวิตเฉิงเฉิงก็เหมือนในวัยเด็กของเขา

สิ่งที่เขาตั้งใจจะทำนั้น ก็คือชดเชยความสุขของลูก ๆ ในส่วนที่ขาดหายไป เพื่อเด็กสองคนนี้โตขึ้นแล้วไม่ต้องเสียดายกับชีวิตในวัยเด็กเหมือนเขาอีก

***

ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจการกระทำที่ซ้ำแล้วซ้ำอีกของเป่หมิงโม่สักที ดังนั้นเธอจึงรู้สึกหวั่นไหวกับการกระทำของเขา

วันนี้เป็นวันสำคัญที่มีความหมายสำหรับเขาทั้งสองมาก

เธอถูกเป่หมิงโม่จับมือไว้ แล้วหันหน้าไปคุยกับเด็ก ๆ “ลูกเอ๋ย พวกเธอบ่นอยู่ตลอดว่าอยากมาสวนสนุกไม่ใช่เหรอ วันนี้ก็เล่นให้เต็มที่ไปเลยนะ”

เฉิงเฉิงและหยางหยางต่างก็พากันตกใจ พวกเขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม หรือว่านี่คือคำพูดลองใจ ฝึกความอดทนของพวกเขาอยู่ใช่ไหม

คุณพ่อกับคุณแม่ไม่เหมือนเดิม ต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ ๆ

“เฮอ ๆ ยืนซื่ออยู่ทำไม ยังไม่รีบไปอีก”

เมื่อเห็นสีหน้าของกู้ฮอน เฉิงเฉิงและหยางหยางก็หยุดกังวลว่าเขากำลังฝันอยู่

ตะโกนขึ้นมาด้วยความดีใจ จากนั้นก็วิ่งเข้าไปสวนสนุก

“คุณชายน้อย รอผมด้วย......” ฉิงฮัวก็วิ่งตามไปติด ๆ

เป่หมิงโม่จุงมือกู้ฮอนไว้ แล้วเห็นเด็ก ๆ วิ่งไปไกลตา เขาทั้งคู่จึงอมยิ้มเล็กน้อย

สำหรับเป่หมิงโม่ในตอนนี้ มันเป็นการเสพสุขที่หรูหราที่สุดแล้ว

ในอตีดเขาฝันอยู่เสมอว่า สักวันหนึ่งคุณพ่อคุณแม่จะพาเขามาเล่นที่นี่ แต่สิ่งที่ได้มาก็คือการทะเลาะของพวกเขาแทบจะทุกวัน และสุดท้ายก็กลายเป็นครอบครัวแตกสลาย......

อตีดที่ปวดร้าวนี้มันตราตรึงอยู่ในใจเป่หมิงโม่เสมอ จนเขาไม่มีวันลืมมันไปได้

เขาจุงมือกู้ฮอนไว้ แล้วเดินไปตามขอบทะเลสาบที่ประกายแสงจากดวงอาทิตย์ และสายลมเย็นพัดพาเข้ามา

ตรงข้ามทะเลสาบนั้นก็คือสวนสนุก ซึ่งจะมีเสียงหัวเราะและเสียงตะโกนจากการเล่นเครื่องเล่นที่มีความสุขส่งเสียงออกมาอย่างไม่ขาดสาย

จากนั้น ความคิดบ้า ๆ ของเป่หมิงโม่เหมือนจะกลับมาอีกครั้ง

เขาจุงมือกู้ฮอน แล้ววิ่งตามลูก ๆ ไป

“นี่ คุณคิดจะทำอะไรเนี่ย ฉันใส่รองเท้าส้นสูงอยู่นะ ฉันวิ่งไม่ได้”

ไม่ว่ากู้ฮอนจะตะโกนแค่ไหน เป่หมิงโม่ก็ไม่คิดจะหยุดวิ่ง

และในไม่ช้านั้นพวกเขาก็วิ่งตามลูก ๆ ทันแล้ว ส่วนเขาสามคนที่เห็นเป่หมิงโม่กับกู้ฮอนปรากฏตัว ก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

“นายท่าน นายจะ......”

เป่หมิงโม่พูดสั่น ๆ สามคำ “เล่น ด้วย กัน”

เฉิงเฉิง หยางหยาง และฉิงฮัว อีกทั้งตัวของกู้ฮอนเองก็รู้สึกตะลึงกับคำพูดของเขา

เป่หมิงเอ้อ นายคิดจะทำอะไรเนี่ย หรือว่าวันนี้เป็นวันสิ้นโลกแล้วเหรอ

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม กู้ฮอนก็เป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกของเป่หมิงโม่มากที่สุด จากนั้นพูดกับเด็ก ๆ “อ้าวลูก ๆ รออะไรกันอยู่ รีบไปกันสิ”

“ลุยเลยยยย.....”

ฉิงฮัวเดินตามอยู่ด้านหลัง แล้วมองสี่คนตรงหน้า

เขารู้สึกประทับใจมาก ดูจากด้านหลังแล้วพวกเขาเหมือนเป็นครอบครัวที่แสนอบอุ่น แต่ความจริงแล้วไม่ใช่

ภาพสมบูรณ์แบบที่หาดูได้ยาก เขาควรใช้เวลาให้คุ้มกับสิ่งที่หาได้ยากเช่นนี้ไหม......

ในสวนสนุกนั้น มีหนุ่มหล่อสาวสวยเพิ่มขึ้นคู่หนึ่ง มันทำให้ทุกคนต้องหันกลับไปมองเมื่อเดินสวนพวกเขา

ม้าหมุน บอลลูนแซมบ้า อีกทั้งยังมีเรือโจรสลัด......

“ฉันไม่ไป อย่าพาฉันเล่น” ณ ขณะนี้ กู้ฮอนจับราวเหล็กนั้นไว้แน่น ๆ ไม่ยอมปล่อยมือ

เพราะข้างหน้าของพวกเขานั้น คือ ‘ดรอปทาวเวอร์คู่’ ที่สูง70เมตร ตอนนี้เฉิงเฉิงและหยางหยางก็ได้ขึ้นไปนั่งประจำที่ และให้พนักงานจัดระบบเซฟตี้เรียบร้อยแล้ว

“คุณแม่ครับ รีบขึ้นมาสิ๊.....” ตัวแสบสองคนนั้นตะโกนอย่างมีความสุข

เป้หมิงโม่ยกคิ้วขึ้น จากนั้นก้มลงเอาแขนของกู้ฮอนทาบไว้บนไหล่ของเขา แล้วขึ้นไปประจำที่

กู้ฮอนร้องขอความช่วยเหลือ แล้วในใจคิดว่า ฉันจะมาที่แบบนี้ทำไม......

***

เมื่อกู้ฮอนเงยหน้ามอง ‘ดรอปเทาเวอร์คู่’ ที่สูงมากกว่า 70 เมตรนี้ เธอรู้สึกเข่าอ่อนเลย

แม้ก่อนหน้านี้เธอพยายามปฏิเสธ แต่สุดท้ายเป่หมิงโม่ก็ลากเธอขึ้นไปเล่นจนได้

อีกอย่างเป้หมิงโม่ยังหาที่นั่งให้เธอ จากนั้นรัดเข็มขัดให้เธอ ดูเซฟตี้ของเธออย่างเรียบร้อย แล้วค่อยนั่งลงข้าง ๆ เธอ

พนักงานก็ได้เช็คความปลอดภัยให้เขาอีกรอบอย่างเรียบร้อย

หมดกัน ทีนี้อยากลงก็ลงไม่ได้แล้ว ณ เวลานี้ กู้ฮอนได้แต่หลับตาไว้สนิท แล้วหัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้น สีหน้าเริ่มซีดลง

เธอยื่นมือไปให้เป่หมิงโม่อย่างไม่รู้ตัว

เป่หมิงโม่มองหน้ากู้ฮอน แล้วจับมือเธอไว้แน่น ๆ