เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 572

ตอนที่ 572 ความลำบากใจของฉิงฮัว

ลาก่อน

กู้ฮอนอ่านคำพูดเป่หมิงโม่ในจดหมาย เหมือนเห็นภาพ:

คืนนั้น เข็มนาฬิกาหยุดอยู่ที่เที่ยงคืน เป่หมิงโม่ยืนเงียบหน้าโซฟา

เขาแต่งตัวเรียบร้อย ก้มดึงผ้าห่มค่อยๆห่มลงบนตัวของตนเบาๆ ลูบหน้าผากเธอเบาๆ และหลุดยิ้ม

เขาพึ่งแสงน้อยนิดจากแสงเทียน มองตนที่หลับปุย และเขียนข้อความสั้นๆไว้

แล้ววางลงบนโต๊ะกาแฟ แบบนี้สามารถมั่นใจได้ว่าเธอลืมตาก็จะมองเห็นเลย

*

กู้ฮอนใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เดินอยู่ในห้องโถงคนเดียว ในใจช่างว่างเปล่า

เมื่อเธอเดินมาถึงชั้น2 ค่อยๆเปิดประตูห้องที่มีเด็กๆนอนอยู่

เฉิงเฉิงและหยางหยางยังคงหลับปุยเหมือนเดิม

ห้องเด็กห้องนี้ เป็นห้องที่เป่หมิงโม่ดีไซน์ด้วยมือตัวเอง มองดูการตกแต่งภายในและเครื่องประดับที่คุ้นตา

นึกขึ้นได้ คล้ายที่มีอยู่ในห้องใต้ดินของบ้านพักตากอากาศเลย

เมื่อคืนตอนส่งเด็กๆเข้าห้อง ไม่ได้สังเกต

รู้เลยว่าเป่หมิงโม่ทุ่มเทกับบ้านหลังนี้แค่ไหน ชั้นล่างก็ผนังภาพวาดหลากสีงดงาม ห้องเด็กๆชั้นบนก็คล้ายห้องตนในตอนเด็ก......

ดูออก เขากำลังชดใช้ : ชดใช้ความรู้สึกในใจ ชดใช้ด้วยสิ่งของ

เพียงแต่ เป่หมิงโม่ไม่อยากให้ลูกตัวเองเจ็บปวดเหมือนตนในตอนเด็ก แต่ความคิดและความเคยชิน กลับทำให้เขากลายเป็นคนที่ทำให้ชีวิตวัยเด็กของเฉิงเฉิง กำลังเป็นเหมือนชีวิตในวัยเด็กของเขา

มองดูความน่ารักของเด็กๆเวลาหลับปุย ทำให้กู้ฮอนสับสน ระหว่างที่จะเลือกส่งคนไหนไป

หน้ามือหลังก็เป็นเนื้ออยู่ดี เธอจะตัดสินยังไง?

ไม่ว่าจะเก็บคนไหนไว้ สำหรับอีกคน ก็จะมีผลกระทบอย่างแรงกับชีวิตเขา

ผลกระทบแบบนี้ เหมือนรอยแผลเป็นที่แม่ของเป่หมิงโม่ทิ้งไว้ให้เขาตอนเด็กไม่อาจลบเลือนได้

ทั้งชีวิตนี้ก็มิอาจจางหายไป หรืออาจกระทบชีวิตหลังจากนี้

กู้ฮอนหวังว่าลูกของตนจะไม่เหมือนพ่อของพวกเขา แบกรับภาระทางจิตใจมากเกินไป

“แม่ครับ......”

เสียงเด็กขานเรียก ดึงเธอออกจากห้วงความคิดนับแสนพัน

กู้ฮอนหันมอง เฉิงเฉิงลูกขึ้นมาแล้ว เขาเงยหน้า ตาโตน้ำตาคลอเบ้ามองกู้ฮอน

กู้ฮอนยิ้ม ลูบหัวเขาเบา “ลูกตื่นแล้วหรอ หลับสบายไหม?”

เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างมีมารยาท

ทันใดนั้นก็มีเสียงขี้เซาดังขึ้น “อื้อ...... แม่ครับ ทำไมเรามาที่ห้องใต้ดินบ้านย่าอีกแล้วล่ะ......”

***

หยางหยางขยี้ตาที่เพิ่งตื่น ลุกขึ้นนั่ง

“ลูกรัก นี่จะเป็นห้องใต้ดินบ้านคุณย่าได้ไงล่ะครับ ลูกลองดูดีๆอีกรอบซิ” กู้ฮอนยิ้มและแตะตัวหยางหยางพูด

หยางหยางลืมตาโตมองซ้าย มองขวา “หือ?ใช่แล้ว ที่นี่ไม่ใช่บ้านคุณย่า แต่ที่นี่ก็ไม่เหมือนอยู่บ้าน ที่บ้านไม่มีห้องนอนใหญ่แบบนี้”

เขาพูดแล้วหันมองกู้ฮอน “แม่ครับ แล้วพวกเราอยู่ที่ไหนหรอครับ?”

คำถามนี้ถึงจะง่าย แต่กลับทำให้กู้ฮอนตอบไม่ถูก

“วิลล่าของไอ้พ่อนก？”หยางหยางมือเกาหัว

เฉิงเฉิงก็สงสัย เขาโตมากับพ่อ มีวิลล่าที่ไหนเขารู้หมด และเคยเห็นด้วย ห้องในตอนนี้ไม่ใช่ห้องที่เขาเคยเห็นแน่ๆ เหมือนอย่างที่หยางหยางพูดจริงๆ คล้ายกับห้องใต้ดินที่บ้านคุณย่าที่พ่อเคยพาหลบเพลิงไหม้ตอนเด็กมาก

เด็กสองคนพากันลงจากเตียงมายังพื้น สวมเสื้อผ้าและใส่รองเท้าอย่างคล่องแคล่ว เปิดประตูวิ่งออกไป

“ว้าว ที่แท้ก็ที่นี่นี่เองหรอ” เมื่อหยางหยางเห็นฝ้าอันสูงของห้องโถงถึงรู้ว่าตอนมาที่ที่เคยมาเมื่อวานก่อน

เขารีบวิ่งลงชั้นล่าง “แม่ครับ แม่และไอ้พ่อนกไม่ดีเลย แอบกินตอนพวกเรานอนหลับ!”

‘แอบกิน’ กู้ฮอนได้ยินคำนั้นหน้าแดงทันที มิน่าเธอถึงคิดแบบนั้น นั่นเพราะในคำพูดระดับหนึ่งแล้ว เมื่อคืนเธอและเป่หมิงโม่ถือว่าแอบกินผลไม้ต้องห้ามจริงๆ

เพียงแต่ผลไม้ต้องห้ามนี้ใช่ว่าพวกเขาจะกินครั้งแรก

ต่อมาก็ได้ยินหยางหยางตะโกนพูด “สเต๊กนี่ดิยไปหน่อย แต่ตอนนี้หิวแล้ว รองท้องก่อนละกัน”

ที่แท้กู้ฮอนเข้าใจผิด หยางหยางแค่เห็นสเต๊กของเมื่อคืนที่พวกเขาไม่ได้แตะต้องเลย

“หยางหยาง ห้ามกิน!” กู้ฮอนจับราวตะโกนลงไป

“อือ......คุณแม่ว่าไงนะ?” หยางหยางคาบเนื้อไว้ในปากและยื่นหัวออกมา

“ติ้งต้อง......” เสียงกริ่งประตูดังขึ้น

“ใครน่ะ ใครหรอ......” หยางหยางยังคงคาบเนื้อไว้ในปาก และวิ่งไปเปิดประตูอย่างเสียอารมณ์