เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 640

ตอนที่640 ออกหน้าแทนแม่

คุณทนายเสิ่นยิ้มให้เจียงฮุ่ยซิน “ท่านนางเป่หมิง ที่ท่านพูดนั้นก่อนแก้ในพินัยกรรม ตรงเงื่อนไขเพิ่มเติมนี้เคยพูดไว้จริงๆ แต่ว่าครั้งสุดท้ายที่แก้ คุณท่านเป่หมิงไปลบชื่อของคุณกู้ ส่วนชื่อคุณเฟยเอ๋อนั้นไม่ได้แตะต้องอะไรเลย อีกอย่างการแก้พินัยกรรมครั้งนี้ ทำตอนที่คุณท่านเป่หมิงมีสติความคิดดี ดังนั้นจึงถูกกฎหมาย”

กู้ฮอนฟัง ก็รู้สึกอบอุ่นจากหัวใจ ทุกคนในเหตุการณ์ ก็มีแค่เธอที่รู้ว่าท่านปู่เป่หมิงเปลี่ยนความคิดต่อตัวเอง

เธอขอบคุณท่านปู่เป่หมิงจากใจ เพราะว่าเขาไม่เหมือนเจียงฮุ่ยซินคนนั้น ที่มีทัศนคติต่อตัวเองไม่เปลี่ยน แล้วยังหนักขึ้นเรื่อยๆ

“คุณทนายเสิ่น ผมก็มีคำถามจะถามคุณ เกี่ยวกับเป่หมิงยัน ทำไมสมบัติพ่อผมถึงไม่แบ่งเขาเลย？”ตอนนี้เองคนที่ถามกลับเป็นเป่หมิงโม่

ที่จริงเป่หมิงยี่เฟิงเองก็อยากถาม แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกเป่หมิงโม่แย่งไปก่อน

“คุณชายเป่หมิง ผมก็ไม่แน่ใจตรงนี้นัก อีกอย่างเกี่ยวกับส่วนแบ่งของคุณชายเป่หมิงยัน ไม่เคยทำการแก้ไขอะไรทั้งนั้น”คุณทนายเสิ่นตอบไป

เป่หมิงโม่พยักหน้า มองเป่หมิงยัน

เห็นแค่เป่หมิงยันกับเรื่องที่ไม่มีมรดกนี้ เหมือนกำลังอ่านเอกสารที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างไม่สะทกสะท้าน

“คุณทนายเสิ่น ถ้าหากตอนนี้ผมอยากทำการตัดสินใจบางอย่างบนพินัยกรรม ได้ไหม？”เป่หมิงโม่มองคุณทนายเสิ่นแล้วถาม

“นี่……ที่จริงตอนนี้พินัยกรรมเล่มนี้มีผลบังคับใช้แล้ว คุณเป่หมิงจะทำการตัดสินใจอย่างอื่น ก็ต้องทำขึ้นเมื่อสิ้นสุดพินัยกรรมนี้ อีกอย่างไม่สามารถละเมิดข้อกำหนดและเงื่อนไขใดๆได้”คุณทนายเสิ่นอธิบาย

เป่หมิงโม่พยักหน้า “คุณทนายเสิ่น งั้นคุณก็เป็นพยานให้ผม ผมตัดสินใจเอาทรัพย์สินส่วนที่ผมได้จากตระกูลเป่หมิงนั้นแบ่งให้บริจาคให้เป่หมิงยัน”

เขาพูดออกไป ทุกคนในที่นั้นต่างตะลึง เจียงฮุ่ยซินก็มองเป่หมิงโม่อย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

สำหรับเป่หมิงโม่แล้ว บริษัทตระกูลเป่หมิงที่เขาอยากได้มันอยู่ในมือเขาแล้ว ส่วนอย่างอื่นจะเปลี่ยนไปก็ไม่มีปัญหาอะไร

เขาก็เข้าใจว่าพ่อรักและเอาใจเขามากที่สุดในสามคนพี่น้องนี้ ส่วนทำไมถึงไม่แบ่งสมบัติให้เป่หมิงยันนั้น ที่จริงในใจของเป่หมิงโม่ก็เข้าใจดี

ไม่ใช่เพราะว่าโกรธที่เขาเกิดมาในตระกูลเป่หมิง แต่ไม่ขยันเพื่อธุรกิจของตระกูลเป่หมิงแต่หันตัวเข้าสู่วงการบันเทิง

บางครั้งเป่หมิงโม่ก็อยากเหมือนเป่หมิงยันที่ละทิ้งทุกอย่างในมือได้อย่างอิสระ ใช่ชีวิตตามที่ตัวเองต้องการ แต่เขารู้ว่าไม่ใช่ตอนนี้ ยังมีเรื่องมากมายที่ต้องการให้เขาทำให้เสร็จ

***

“โม่ ที่จริงคุณไม่จะเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ เป็นเพราะยันเองที่ไม่ฟังคุณท่าน เลยไม่ได้รับอำนาจอะไรทั้งนั้น เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง”แน่นอนว่าเจียงฮุ่ยซินรู้ความคิดของคุณท่านเป่หมิง

ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าท่านปู่เป่หมิงทำแบบนี้ไร้ความรู้สึกเกินไป แต่ว่าเธอจะมีความคิดอะไรได้ เรื่องนี้มันถูกตัดสินไปแล้ว

“แม่ ผมเลือกอาชีพเองผมผิดเหรอ？ผมก็แค่ไม่ชอบที่ทำงานที่ต่างฝ่ายต่างหลอกลวงกันและกันแบบนั้น”เป่หมิงยันพูดถึงตรงนี้ ก็พยักหน้าให้เป่หมิงโม่ “เป่หมิงเอ้อ ต้องขอบคุณความหวังดีของพี่นะครับ แต่ว่าสมบัติพวกนั้นผมไม่ต้องการมัน โอเค ตอนนี้ผมว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมอีกแล้ว ผมลาก่อน”

เป่หมิงยันพูดจบก็หมุนตัวออกไป

เป่หมิงยี่เฟิงมองอาสามออกไป ทรัพย์สมบัติของปู่ก็เป็นแบบนี้แหละ เขาเดินไปตรงหน้าเป่หมิงเฟยหย่วน ยื่นมือไปประคองเขา “พ่อ เรากลับบ้านกัน”

หลันเนี่ยนก็รีบไปจับ สามคนพ่อแม่ลูกออกไปจากบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิง

ในที่นั้นก็เหลือแค่เป่หมิงโม่ กู้ฮอน ฉิงฮัว เฟยเอ๋อ เจียงฮุ่ยซินและยังมีคุณทนายเสิ่น

“ท่านนางเป่หมิง ดึกมากแล้ว สมบัติของคุณท่านเป่หมิงดูเหมือนว่าทุกคนคงจะไม่มีความเห็นอะไรแล้วนะครับ ผมกลับไปจัดการเรื่องที่เกี่ยวข้องสักหน่อย ถึงตอนนั้นค่อยแจ้งทุกคน งั้นผมก็ขอตัวก่อนกลับด้วยนะครับ”คุณทนายเสิ่นพูดจบก็ออกไป

กู้ฮอนหมุนตัวจะออกไปเช่นกัน กลับถูกเป่หมิงโม่จับไว้ “คุณจะไปไหน？”

“ฉันจะกลับบ้าน วันนี้เฉิงเฉิงก็อยู่ที่นี่ละกัน พรุ่งนี้ฉันค่อยไปรับลูกที่โรงเรียนก็ได้”กู้ฮอนมองเป่หมิงโม่แล้วพูดอย่างเย็นชา

ตอนนี้เฉิงเฉิงกับหยางหยางวิ่งลงมาจากด้านบน

พวกเขาได้ยินด้านนอกมีเสียงรถ ก็รู้ว่าเรื่องของพวกผู้ใหญ่จบแล้ว

“แม่”เฉิงเฉิงวิ่งมาที่ข้างๆกู้ฮอน

ตอนนี้หยางหยางก็ถือกระเป๋าค่อยๆลงไปตรงนั้น แม้แต่‘เชี่ย’ในปากต่างเตรียมกระเป๋าเล็กๆให้หยางหยาง

“หยางหยางจะทำอะไรลูก？”กู้ฮอนมองเขาอย่างแปลกใจ

เป่หมิงโม่หันไปมองหยางหยาง เจ้าเด็กนี่คงไม่ได้คิดจะออกจากบ้านหรอกนะ

หยางหยางเบะปาก ขมวดคิ้ว “แม่ครับ ผมจะกลับไปกับแม่ อยู่ที่นี่ผมไม่อยากเห็นย่าแย่ๆคนนี้ เรื่องอะไรเธอต้องว่าแม่ไม่ดีด้วย แม่เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกต่างหาก ไม่ว่าเมื่อก่อนเกิดเรื่องอะไรผมกับเฉิงเฉิงต่างรู้ว่าแม่ถูกบังคับทำอะไรไม่ได้ พวกเราอยู่ข้างแม่เสมอนะครับ”

เจียงฮุ่ยซินมองหยางหยาง พูดอย่างเซ็งๆ “หมาป่าเลี้ยงไม่เชื่องเสียจริง！”

เฉิงเฉิงได้ยินย่าว่าหยางหยางแบบนี้ เขาก็โกรธหน่อยๆ “วันนี้ย่าทำตัวเกิดไปแล้วนะครับ ตอนปู่อยู่ย่าๆไม่เห็นเป็นแบบนี้ ตอนนั้นผมกับแม่ไปเยี่ยมปู่ ปู่ไม่โกรธแม่แล้ว และยังพูดกับแม่นานด้วย ย่าครับ ปู่ยังทำได้ ทำไมย่าทำไม่ได้ล่ะครับ”

ถ้าหากพูดว่าคำพูดหยางหยางทำให้เจียงฮุ่ยซินโกรธ งั้นคำพูดของเฉิงเฉิงก็ทำให้เธอรู้สึกเย็นไปทั้งตัว ตอนนี้เธอโกรธไปหมด ไม่สนใจว่าเฉิงเฉิงพูดจริงหรือไม่