เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 644

ตอนที่ 644 เจ้านายอย่ายุ่งกับผม

เฉิงเฉิงได้ยินว่าพ่อจะพาหยางหยางไป ในใจก็รู้สึกแปลกๆ

หยางหยางฟังเฉิงเฉิงไม่พูดอะไร เขาพูดต่อ“เห้อ นายยังจำครั้งที่แล้วไอ้พ่อนกพาพวกเราไปค่ายได้ไหม แล้วยังเอากล้องไปด้วยครั้งนั้น”

เฉิงเฉิงพยักหน้า“จำได้อยู่แล้ว ทำไมล่ะ？”

“ทำไมล่ะ ฉันก็กังวลไงว่าเขาจะเหมือนครั้งนั้น ฉันกับเขานั่งจ้องหน้ากันตรงนั้นทั้งวัน ยังมีอีก ยังต้องกินไส้กรอกที่เขาใช้ไฟแช็กย่างน่ะ ……ครั้งที่แล้วถือว่าน่าขายหน้ามาก ครั้งนี้ถ้ายังเป็นแบบนั้นอีกต่อหน้าทั้งโรงเรียน ฉันคงไม่มีหน้าอยู่โรงเรียนนั้นอีกต่อไปแล้ว จะต้องย้ายโรงเรียนให้ได้”

เฉิงเฉิงได้ยิน ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นวูบที่หลัง ทำไมเขาจะจำเรื่องครั้งที่แล้วไม่ได้

อย่างที่หยางหยางพูดเลย ไม่ใช่แค่เขาที่ขายหน้าคน ตัวเองกับแม่ก็โดนไปด้วย

***

เป่หมิงเอ้อกินข้าวเย็นเสร็จก็ขึ้นไปห้องทำงาน

วันนี้แผนกออกแบบเกิดเรื่อง มีบางอย่างที่เขาคาดไม่ถึง

โดยเฉพาะที่ตำรวจ มีหลักฐานมัดตัวเหล่าหวีเพียงพอแล้ว นั่นก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้นไปอีก

ถึงแม้รู้ว่านี่น่าจะเป็นแค่สถานการณ์หนึ่ง แต่ว่าบทสนทนาระหว่างเป่หมิงยี่เฟิง แล้วจากที่เขาเข้าใจเป่หมิงยี่เฟิงมาหลายปีนี้

เขามั่นใจได้ว่าเรื่องนี้ เป่หมิงยี่เฟิงไม่ใช่คนทำ และก็ไม่ใช่คนอยู่เบื้องหลังด้วย

แต่อย่างนั้น เป่หมิงยี่เฟิงกลับได้รับผลประโยชน์สูงสุด ฝ่ายออกแบบในวันนี้ มีแค่เขาคนเดียวที่ใหญ่

ตอนบ่าย จากเรื่องของเหล่าหวีประธานหลัวของบริษัทเจียเม้ายังตั้งใจโทรมาถามเรื่องคดี

แต่ว่าดีที่เรื่องเกิดขึ้นค่อนข้างเร็ว ไม่ได้ทำให้ทั้งสองฝ่ายเกิดความสูญเสียอะไรที่ร้ายแรง

ดังนั้นประธานหลัวตัดสินใจทำความร่วมมือกับตระกูลเป่หมิงต่อ แต่ว่า เขายังตั้งใจเรียกร้องให้เป่หมิงยี่เฟิงดูแล นี่คือเงื่อนไขที่แนบมาของสัญญา

ตอนนี้เอง เป่หมิงโม่กำลังพิจารณาความเห็นของประธานหลัวอย่างรอบคอบ ว่าจะให้เป่หมิงยี่เฟิงเข้าไปในตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบที่ว่างนั้นดีหรือไม่

เขามองฉิงฮัว“คุณว่าเรื่องที่ฝ่ายออกแบบวันนี้ควรทำไงดี？”

“เอ่อ……”ฉิงฮัวคิด จากนั้นก็พูดอย่างระมัดระวังว่า“เจ้านาย ในเมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นแล้ว งั้นก็ทำได้แค่นี้แหละครับ ไม่งั้นพวกเรารอจังหวะเอาคืน แอบสะสมกำลังเงียบๆ รอคนที่อยู่เบื้องหลังคุณชายเป่หมิงปรากฏตัว ค่อยสู้กลับไหมครับ？”

พูดจบ เขาก็มองเป่หมิงโม่อีก รอคำตอบเขา

เป่หมิงโม่พยักหน้า“ทำตามที่คุณว่าละกัน แต่ว่าหาคนไปคอยจับตาดูเป่หมิงยี่เฟิง ถ้าหากเอาตัวคนนั้นมาได้ไวๆ นั่นก็ดีมาก”

“เจ้านาย ผมทราบแล้วครับว่าควรทำยังไง”เรื่องก็เอาตามนี้ จู่ๆฉิงฮัวก็ถามอีก“เจ้านาย คุณแน่ใจว่าจะไปเข้าค่ายฤดูร้อนของคุณชายน้อยหยางหยางจริงเหรอครับ？”

เป่หมิงโม่มองฉิงฮัว พูดอย่างแปลกใจ “ทำไมจะไปไม่ได้ล่ะ？หรือว่าฉันจะไปทำให้เขาขายหน้า？”

พอพูดถึงตรงนี้ เขาก็จาม

ไม่ผิด ครั้งนี้หยางหยางกับเฉิงเฉิงต่างรู้สึก พ่ออย่างเขาเข้าร่วมมีแต่จะทำให้ขายหน้า

ฉิงฮัวตกใจ รีบอธิบาย“เจ้านาย ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่คิดว่าคุณควรสนิทกับคุณชายน้อยหยางหยางให้มากกว่านี้ครับ จะเหมือนครั้งที่แล้วไม่ได้นะครับ ……”

แน่นอนว่าเป่หมิงโม่เข้าใจความหมายของฉิงฮัว

แต่ว่าตั้งแต่เล็กจนโต ต่างไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่และก็ญาติ พอตัวเองมีลูก ปฏิบัติกับเฉิงเฉิงกับหยางหยางก็เหมือนกัน

นี่มันคือเรื่องที่ยากมากมาอยู่ตรงหน้าเขา

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว จากนั้นลุกขึ้น ยื่นมือไปยืดเอว“โอเค ผมรู้ละ คุณก็บอกผมอย่างเดียวไม่ได้นะ เรื่องของคุณก็จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ เธอไม่ให้คุณไปเจอเธอ คุณก็ไม่ไปเจอเลย？วันนั้นป่ายมู่ซีกับชูเอ้อสอนคุณไปโดยไร้ประโยชน์เหรอ？”

ฉิงฮัวนิ่งไป เพื่อนสองคนนั้นของเจ้านาย วันนั้นพูดกับเขาสองประโยคประโยคแรกคือ“จากหน้าตานายหมดหวังแล้วที่จะทำให้คนมาหลงใหล”

ประโยคที่สองคือ“นายทำได้แค่ยืนหยัด ไม่ยอมแพ้อย่างเดียว”

สำหรับฉิงฮัวที่ตามเจ้านายมาหลายปี ความเย็นชา โดดเดี่ยวของเจ้านายนั้นได้ส่งผลกระทบตัวเองมาโดยไม่รู้ตัวแล้ว

ตอนนี้ถ้าจู่ๆเขาจะต้องเปลี่ยนสไตล์ ยากซะยิ่งกว่าปีนขึ้นไปที่สูงอีก

***

สุดท้ายก็ตามนี้ ให้เป่หมิงยี่เฟิงไปเป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบ

นอกจากนี้เป่หมิงโม่จะพาหยางหยางไปร่วมกิจกรรมเข้าค่าย เรื่องของบริษัทยังไม่เยอะ บวกกับแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ก็เลยเอาอำนาจให้ฉิงฮัว

เช้าวันเดินทาง กู้ฮอนเอากระเป๋าตัวเองกับเฉิงเฉิงไปว่างที่หน้าบ้านแล้ว ตอนจะเตรียมตัวไป จิ่วจิ่ววิ่งออกมาจากห้องนอนแอนนิ งอแงจะไปด้วย

แอนนิก็ตามออกมา เธออดไม่ได้ที่จะมองกู้ฮอน

กู้ฮอนก็ยิ้มอย่างลำบากใจ ที่จริงเธอกลัวจิ่วจิ่วจะงอแงไปด้วย ดังนั้นเธอกับเฉิงเฉิงเลยแอบไป

คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กน้อยจิ่วจิ่ว เมื่อวานจะได้ยินที่พวกเขาพูด เลยตื่นแต่เช้า

พอกู้ฮอนจะพาเฉิงเฉิงไป เธอวิ่งออกมาแล้วกอดขากู้ฮอนไว้แน่นๆไม่ปล่อย

พูดด้วยน้ำตาว่า“หม่ามี๊พาพี่ไปเที่ยว ให้จิ่วจิ่วอยู่บ้าน หม่ามี๊ใจร้ายกับจิ่วจิ่ว ……”

กู้ฮอนก้มลง อุ้มจิ่วจิ่วขึ้นมา“แม่จะจะใจร้ายกับทารกน้อยได้ไงล่ะเนอะ แต่ครั้งนี้โรงเรียนพี่จัดกิจกรรม ดังนั้นมีแค่แม่ที่ต้องพาพี่ไป ทารกน้อยก็รีบโตนะ แบบนี้แม่จะได้พาหนูไปได้ไง”