เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 72

ตอนที่ 72 เธอเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง2

“นายรู้มั้ยว่า จากคะแนนห้าสิบไปถึงร้อย เรียกว่าอัจฉริยะ；จากหนึ่งร้อยลงมาห้าสิบ เรียกว่าน่าอับอาย ฉันกู้หยางหยางที่ฉลาดเฉลียวมาตลอด ไม่มีทางทำเรื่องน่าอายอย่างนั้นหรอก……”

“......” →_→！！！

“......เอาเถอะ ฉันสัญญากับนายก็ได้ ว่าถึงเวลาสอบเมื่อไหร่ ฉันจะให้นายกลับมาหาแม่”

“......”

“นี่ นายเป็นใบ้หรือว่าเป็นอากาศกันแน่? ฉันพูดอยู่นายไม่ได้ยินหรือไง?”

“......”

“เป่หมิงซิเฉิง--”บีหนึ่งใกล้จะระเบิดเต็มที

“นายแหละกลับไป!” บีสองถึงได้ตอบเสียงเรียบ “กลับไปบ้านเป่หมิงซะ”

“ว่า ไง นะ?” บีหนึ่งเดือดดาลควันออกหู กัดฟันกรอด

“นายกลับไปบ้านเป่หมิงซะ” บีสองพูดเสียงเรียบ “ทำแบบนั้นคุณยายจะได้ไม่สงสัยว่ามีหยางหยางสองคน ฉันกับนายก็จะไม่ต้องทนอึดอัดขังตัวเองอยู่ในห้องทุกวัน ไม่ต้องแอบขโมยข้าวมาให้ฉันกิน แล้วก็ไม่มีใครแย่งขาหมูของนยด้วย ประเด็นก็คือบ้านเป่หมิงมีพร้อมทุกอย่าง นายไม่ต้องกังวลเรื่องจะอดข้าวจนผอม แล้วยังสามารถควบคุมน้ำหนักไม่ให้อ้วนไปได้ด้วย เรื่องสอบนายก็ไม่ต้องเป็นห่วง ตราบใดที่มีฉันอยู่ จะไม่มีทางเกิดเรื่องน่าอับอายแน่นอน สุดท้ายจ้าวจิงอี้จะชอบนายหรือเปล่า นายไม่ต้องห่วง เพราะว่าวันก่อนเธอเพิ่งเขียนจดหมายมาสารภาพรักกับฉัน”

บีสองให้สัญญา คนที่มักพูดเพียงคำสั้น ๆ อย่างเขา นี่อาจเป็นประโยคที่ยาวที่สุดตั้งแต่เขาเกิดมา

“......” บีหนึ่งเงียบงันไปสามวินาที เหมือนมีอีกาบินอยู่บนหัว มีขีดสีดำลากลงมา! “เป่หมิงซิเฉิง!”

บีหนึ่งกำลังจะระเบิดอารมณ์ พลันข้างนอกประตูมีเสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้น--

ขณะนั้นภายในห้องก็เกิดวุ่นวายเสียงดังพรึ่บพรั่บขึ้นมา……

*

ด้านนอกประตู กู้ฮอนเช็ดผมที่เปียกชื้นพลางพูดกับหยูฟืน ไปด้วย:

“แม่ แม่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปนอนเถอะค่ะ หนูจะเข้าไปดูลูก”

หยูฟืน พยักหน้า “ได้ งั้นลูกเองก็เข้านอนเร็วหน่อยนะ”

พูดจบหยูฟืน ก็เข้าห้องนอนไป

กู้ฮอนถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก นวดคลึงบ่าที่ปวดระบม

ในหัวคิดย้อนกลับไปถึงฉากที่กระโดดลงมาจากชั้นสาม จนถึงตอนนี้ก็ยังคงสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

นาทีนั้น เธอคิดว่าตัวเองจะต้องตายแล้วจริง ๆ!

ภายในใจสั่นไหว เธอถอนหายใจแผ่วเบา ดึงประตูห้องแล้วพบว่ากลอนถูกล็อก

ทันใดนั้น เธอหยิบกุญแจขึ้นมา สอดเข้าไปยังรูกุญแจ--

แกร๊ก

ประตูเปิดออก ห้องนั้นมืดสลัวและเงียบงัน

แสงจันทร์ฉายลงมาเป็นสีเหลืองจาง ๆ ทำให้เห็นบางสิ่งเล็ก ๆ บนเตียงนูนขึ้นมาอยู่รำไร

เธออดผ่อนสายตาลงไม่ได้ เคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาเดินไปยังข้างเตียง กลัวว่าจะทำให้ลูกตื่น

เธอยื่นมือ โน้มตัวลงข้างเตียงลูก ไปลูบเส้นผมเด็กอย่างอ่อนโยน……

หัวใจสงบขึ้นมาทันใด รู้สึกเปี่ยมด้วยความสุข

“อือ……”คนตัวน้อยใต้ผ้าห่มพึมพำขึ้นมาเสียงหนึ่ง “แม่……”

มือของกู้ฮอนหยุดลง แววตาอ่อนโยน “แม่ทำให้ตื่นเหรอจ๊ะ ลูกรัก?”