เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 10

Talk เมเบล

ฉันค่อยๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมา ก่อนจะมองไปรอบๆ สมองเริ่มประมวลภาพเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“มะ ไม่จริง!! โอ้ย~” ฉันดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องร้องอุทานออกมาเสียงดังเมื่อมันรู้สึกเจ็บร้าวที่ท้องน้อยและตรงนั้นของตัวเอง

ฉันค่อยๆ ก้มมองดูตัวเองถึงได้เห็นว่าตอนนี้ร่างกายไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลยสักชิ้น เมื่อมองไปข้างๆ เตียงก็เห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองมันกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด

ไม่ใช่ว่าฉันจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็แค่อยากให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ความฝัน....แต่มันคงเป็นไปไม่ได้

ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ใช้มือกุมหน้าท้องของตัวเองเอาไว้อย่างเจ็บปวด เมื่อมองกลับไปก็เห็นว่ามีคราบเลือดเป็นดวงใหญ่ๆ เปื้อนที่ผ้าปูที่นอน

ฉันกำหมัดแน่น รู้สึกโกรธตัวเองที่ทำบ้าอะไรลงไป ทำไมถึงไม่รู้จักคุมสติของตัวเองเอาไว้ มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น ไม่ควรเลย...เพราะผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของฉันไปคือคุณป๋า

ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้สึกว่าคุณป๋าเป็นคนในครอบครัวที่คอยมอบความอบอุ่นให้มาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าคุณป๋าคือคนที่เลี้ยงฉันมา แล้วนี่ฉันทำบ้าอะไรลงไป!!

ความบริสุทธิ์ที่ฉันหวงแหน กลับต้องมามอบมันให้กับผู้ชายที่รับฉันมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก

ฉันจิกแขนตัวเองแน่นอย่างลงโทษ ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณป๋าไปไหนแล้วเหมือนกัน แต่ก็ดีที่ตื่นมาแล้วไม่เจอ เพราะถ้าเจอฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง...

ครั้งนี้ฉันพลาดเองที่ไม่ทันระวังตัว ทำให้ถูกวางยาปลุกเซ็กส์ได้ง่ายๆ แบบนั้น

หลังจากที่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องน้ำนานหลายชั่วโมง ฉันหยุดโทษตัวเองก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวและเดินออกจากห้องมาเผชิญหน้ากับโลกของความเป็นจริง เพราะสุดท้ายแล้วสิ่งที่พลาดไปมันไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้

นอกจากฉันจะต้องยอมรับและเผชิญหน้ากับความผิดพลาดในครั้งนี้...ในชีวิตฉัน นี่ค่อเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุด

“พี่กล้า...” เมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องแล้ว คนแรกที่เจอคือพี่กล้า ในตอนนี้ฉันยังอยู่ที่บ้านพักต่างอากาศของคุณป๋า

“คุณหนูดีขึ้นแล้วใช่มั้ยครับ”

“...ค่ะ”

“นายมีธุระด่วน รีบไปเลย...”

“เรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะ” พูดจบฉันก็เดินนำหน้าพี่กล้าไปเลย ฉันเชื่อว่าพี่กล้าต้องรู้เรื่องแล้วแหละ แต่เพราะเป็นเรื่องของเจ้านายจึงไม่กล้ายุ่ง

เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันก็เก็บตัวเงียบอยู่ที่เรือนเล็ก ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับเรื่องที่มันเกิดขึ้น แต่ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี เวลาเจอคุณป๋าฉันต้องทำหน้ายังไง ต้องพูดอะไร ทุกอย่างมันอื้ออึงอยู่ในสมองจนแทบจะระเบิดออกมา

เมื่อคิดอะไรไม่ออก ฉันจึงจัดการโทรนัดให้เอวากับฟาร์นไปดื่มที่คลับเป็นเพื่อน แต่เอวาไม่ว่างเลยได้ไปกับฟาร์นแค่สองคน

“คุณหนูไปบอกนายก่อนนะครับว่าจะออกไปดื่ม” เมื่อฉันเดินออกมาจากเรือนเล็กก็เห็นพี่กล้ากำลังเดินมาทางนี้พอดี

“คงไม่จำเป็นหรอกค่ะ” ที่ตอบไปแบบนี้เพราะฉันไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะประจันหน้ากับคุณป๋าในตอนนี้

“นายให้ผมเรียกให้ไปพบครับ”

“.....” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ พอได้ยินที่พี่กล้าบอก