เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 25

ฉันพยายามดิ้น สะบัดหน้าหนีเพื่อให้ริมฝีปากหลุดพ้นจากการกระทำของคุณป๋า แต่คุณป๋ากับรวบมือของฉันขึ้นมาขึงตรึงเอาไว้เหนือหัว อีกมือที่ว่างก็เอามาจับหน้าฉันไว้ไม่ให้สะบัดหนีได้

“อื้ม” เสียงทุ้มเข้มของคุณป๋าครางออกมาในลำคออย่างพึงพอใจ

เมื่อฉันนิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ คุณป๋าปล่อยปลายครางของฉันให้เป็นอิสระ ก่อนจะเอามือมากระตุกเชือกของชุดคลุมให้หลุดแล้วแวกมันออก เผยให้เห็นหน้าอกทั้งสองเต้าของฉันชูชันอยู่ตรงหน้า

คุณป๋าผละริมฝีปากออกแล้วเลื่อนใบหน้าลงใช้ริมฝีปากงับยอดปะทุมถันแล้วดูดมันเบาๆ

“อ๊ะ ~” ฉันหลุดครางออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

คุณป๋าครอบงำหน้าอกทั้งสองเต้าของฉัน ทั้งใช้มือหนาบีบเค้นมันอย่างแรงจนเกิดรอยแดง

“อยากได้อะไรพูดมาสิ หื้ม” คุณป๋าเงยหน้าขึ้นมาถาม “ฉันจะพาเธอไปซื้อ”

“ปะ ไปซื้อตอนนี้เลยได้มั้ยคะ อ๊า~” ฉันพยายามเลี่ยงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น จึงถามออกไปแบบนั้น

คุณป๋าเลื่อนใบหน้าขึ้นมากดจูบลงบนริมฝีปากของฉันหนักๆ อีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ฉันเป็นอิสระแล้วหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ลุกขึ้นไปแต่งตัว”

“...คะ?” ฉันมองคุณป๋าอย่างงุนงง

“อยากได้อะไรฉันจะพาไปซื้อ” คุณป๋าตอบก่อนจะนั่งลงบนเตียง ทำให้ฉันรีบดีดตัวลึกขึ้นจากเตียงด้วยความเร็ว

“ค่ะ” พูดจบฉันก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ไม่คิดว่าครั้งนี้จะถูกตามใจง่ายๆ แต่ก็ไม่ได้มีเวลาคิดอะไรมากนัก เพราะการกระทำของฉันถูกคุณป๋าจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ฉันจึงต้องเอาชุดไปใส่ในห้องน้ำ

หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จฉันก็เดินมาแต่งหน้าที่โต๊ะกระจก ไม่ได้แต่งอะไรเยอะหรอก ก็แต่ทาปาก

“เสร็จแล้วค่ะ” ฉันหันไปบอกคุณป๋าที่กำลังมองฉันอยู่ตาไม่กระพริบ

“มานี่สิ” คุณป๋าตบลงบนหน้าตักของตัวเอง แต่ฉันเลือกที่จะเดินตรงไปที่ประตูห้องแทนที่จะทำตามคำสั่งของคุณป๋า “หนูว่าเรารีบไปกันดีกว่านะคะ”

“หึ!!” คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามฉันออกมาจากห้อง

แปลกที่วันนี้คุณป๋าเป็นคนขับรถเอง ทั้งที่ทุกครั้งจะให้ลูกน้องเป็นคนขับให้

“เวลาอยู่กับฉันทำไมเธอถึงชอบเงียบ” คุณป๋าหันหน้ามาถาม

“แล้วเวลาอยู่กับหนูคุณป๋าชอบพูดหรอคะ ?” พอฉันถามกลับก็เป็นคุณป๋าเองที่เงียบ

“ต่อไปนี้เวลาจะไปไหนต้องให้ลูกน้องของฉันตามไปด้วย” คุณป๋าออกคำสั่ง ฉันรู้ว่าขัดไม่ได้จึงไม่ได้ข้านอะไร

“ค่ะ แต่ขอเป็นพี่กล้านะคะ ถ้าเป็นคนอื่นหนูไม่ชิน”

“ทำไมต้องเป็นมันตลอด” คุณป๋าหันมาถามอย่างหาเรื่อง

“คุณป๋าเองไม่ใช่หรอคะที่ให้พี่กล้าดูแลหนูมาตลอด” เมื่อฉันพูดออกไปแบบนั้นคุณป๋าก็เถียงกลับไม่ได้

“เลิกยุ่งกับมันซะ ไอ้เวรนั่น!”

ฉันเงียบไม่ตอบอะไร รู้ว่าคุณป๋าหมายถึงพี่เบส ฉันทำเป็นหูทวนลมแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแทน ทำให้คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจแล้วเหยียบคันเร่งรถเพิ่มความเร็วเป็นเท่าตัว แต่ฉันก็ไม่ได้ท้วงอะไร

ณ ห้างสรรพสินค้า...

เป็นครั้งแรก ครั้งแรกในชีวิตจริงๆ ที่ฉันได้มาเดินซื้อของโดยมีคุณป๋าเป็นคนจ่ายให้อย่างที่มาด้วยแบบนี้ เพราะปกติแล้วถ้าฉันอยากได้อะไรก็จะมาซื้อเองโดยมีคุณป๋าโอนเงินให้ทุกเดือน

เรื่องความเป็นอยู่คุณป๋าดูแลอย่างดีมาโดยตลอด แต่เรื่องการเอาใจใส่ไม่เคยมีเลยสักครั้ง ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าถ้าฉันไม่พลาดในครั้งนั้น คุณป๋าจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า

“อยากได้อะไร ?” คุณป๋าถาม

“ไม่รู้ค่ะ” พอตอบไปแบบนั้นก็เหมือนว่าจะทำให้คุณป๋าหงุดหงิดไม่น้อย ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำท่าไม่พอใจเพราะคำตอบของฉันก็เป็นคำตอบที่แสนจะธรรมดา ไม่ได้หาเรื่อง

“ทีกับฉันเธอคิดไม่ออกว่าอยากได้อะไร” พูดป๋าพูดกระชากเสียงใส่ ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามองเป็นตาเดียว

“เบาๆ หน่อยสิคะ”

“บอกมาว่าเธออยากได้อะไร” คุณป๋ายื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “หรือที่อยากออกมาเป็นเพราะเธอไม่อยากมีอะไรกับฉันกันแน่ ?”

“....” ฉันเงียบไม่ตอบ ทำให้คุณป๋าลากตัวฉันให้เดินตามตัวเองไป

คุณป๋าลากฉันไปที่ร้านกระเป๋าแบรนด์เนมที่ว่ากันว่าเป็นแบรนด์ที่สาวๆ ชอบใช้ และราคาแพงหูฉีก

“พาผู้หญิงมาซื้อบ่อยหรอคะ ?” ฉันถาม เพราะดูเหมือนคุณป๋าจะรู้ดีว่าผู้หญิงชอบอะไรมากที่สุด แต่คงไม่ใช่กับฉัน

“จะถามทำไม อยากได้ใบไหนก็ไปหยิบมา”

“พอดีหนูไม่ชอบใช้แบรนด์นี้น่ะค่ะ” พูดจบฉันก็เดินออกจากร้านโดยไม่ได้รอคุณป๋า

ฉันเดินมาที่ร้านกระเป๋าอีกแบรนด์ซึ่งราคาก็ไม่ได้ต่างกันมาก ในเมื่อคุณป๋าอยากจะซื้อให้นัก ฉันก็เลยให้พนักงานไปเอาใบที่แพงที่สุดในร้านมาหนึ่งใบ และเรียกเก็บเงินที่คุณป๋า

จากนั้นก็เดินหาซื้ออย่างอื่นต่อ ฉันซื้อไม่เยอะหรอกแค่แต่ละอย่างที่ซื้อราคาแพงก็เท่านั้นเอง

หลังจากที่ซื้อของเสร็จ คุณป๋าก็พาฉันกลับบ้าน ดูก็รู้ว่าที่คุณป๋าทำทั้งหมดนี้ก็แค่อยากจะเอาชนะพี่เบส ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไปเพื่ออะไรเหมือนกัน

เมื่อมาถึงบ้านแทนที่คุณป๋าจะเข้าไปในห้องแต่กลับเดินตามฉันมาที่ห้องหน้าตาเฉย