เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 27

คำพูดของคุณป๋าทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจไม่น้อย “....ค่ะ”

ฉันตอบตกลงเพราะไม่ว่าจะยังไงอย่างน้อยฉันก็พอจะมีอิสระอยู่บ้าง และตอนมหาวิทยาลัยเปิดเทอมฉันก็ต้องไปอยู่ที่คอนโดยาวๆ นั่นหมายความว่าถึงจะมีข้อแลกเปลี่ยนแต่มันก็คุ้มค่ากับอิสระที่ฉันกำลังจะได้รับ

“อีกสองวันหนูขอไปเที่ยวทะเลนะคะ” ที่บอกไปแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันอยากไปเที่ยว ฉันก็แค่ไม่อยากอยู่บ้านก็แค่นั่น เอวากับฟาร์นฉันก็ยังไม่ได้ชวนมันสองคนเลย

“ได้สิ! เธออยากไปที่ไหนฉันจะพาไป”

“หนูไปกับเพื่อนค่ะ คงไม่ลำบากคุณป๋า”

คุณป๋าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ฉันมีเกาะส่วนตัวอยู่ที่ภูเก็ต เดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องจัดการให้แล้วกัน”

ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ “หนูแค่กับเพื่อนนะคะ ห้ามมีลูกน้องคุณป๋าไปคอยเฝ้า”

“ถ้าเธอต้องการแบบนั้น...ก็ได้” คุณป๋าตอบรับความต้องการของฉันอย่างว่าง่าย แต่น้ำเสียงและแววตาของคุณป๋าที่มองฉันอยู่ มันแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ฉันไม่อาจจะคาดเดาได้

“หนูอยากพักผ่อนแล้วค่ะ”

“ไล่ ?”

“แล้วแต่คุณป๋าจะคิดเลยค่ะ”

ฉันตอบไปอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วขึ้นไปนอนดึงผ้าห่มมาห่ม จากนั้นก็หันหลังให้กับคุณป๋า

“ออกไปแล้วปิดไฟห้องให้ด้วยนะคะ”

จบคำพูดของฉันบรรยากาศภายในห้องก็เงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของคุณป๋าย่ำมาใกล้ๆ ก่อนที่เตียงมันจะยวบยาบ

“หนูบอกไปแล้วไงคะว่าอยากพักผ่อน” ฉันพลิกตัวนอนหงายจ้องคุณป๋าสายตาดุ ตอนนี้คุณป๋าอยู่ตรงหน้าของฉัน

คุณป๋าไม่พูดอะไรก่อนจะค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมากดจูบลงบนหน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบา การกระทำของคุณป๋าทำให้ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ

คุณป๋าค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากลงมาเรื่อยๆ ปลายจมูกของคุณป๋ากับฉันชนกัน ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะแตะลงมาบนริมฝีปากของฉัน

คุณป๋าไม่ได้ทำอะไรนอกจากใช้ริมฝีปากของตัวเองแตะลงมาบนริมฝีปากของฉันแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ แล้วผละริมฝีปากออก

“....”

เตียงมันยวบยาบอีกครั้งก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินหาางออกไป ตามมาด้วยเสียงปิดประตูห้อง เมื่อทุกอย่างเงียบสงัดอีกครั้งฉันจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภายในห้องว่างเปล่า ตอนนี้มีแค่ฉัน คุณป๋าได้ออกไปแล้ว

ฉันได้แต่ตั้งคำถามในใจว่าเพราะอะไร ทำไมคุณป๋าถึงทำแบบนั้น ถึงไม่อยากจะสนใจมากนักแต่ฉันกลับดึงความคิดของตัวเองให้ออกมาอยากเหตุการณ์เมื่อกี้ได้เลย

ช่วงสายๆ ของอีกวัน...ฉันโทรนัดให้เอวามาหาที่ห้องของฟาร์นเช่นเคย มันก็เหมือนๆ เดิมที่ฉันไม่อยากอยู่บ้านสักเท่าไหร่ วันนี้คุณป๋าไม่ได้ออกไปข้างนอกด้วย ฉันเลยหาเรื่องออกจากบ้าน

“อะไรนะ ไปเที่ยวทะเลงั้นหรอ?” เอวาถามอยากตกใจพอได้ยินฉันบอกว่าพรุ่งนี้เราจะไปทะเลกันเพราะฉันนีดกระทันหัน

“ทำไมมันปุ๊บปั๊บแบบนั้นล่ะเมล” ฟาร์นถาม

“ก็ ก็ฉันเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าอยากไปทะเลไง” ฉันหาข้ออ้าง

“ไอ่ไปน่ะมันก็ไปได้อยู่หรอก แต่คราวหน้าแกควรบอกล่วงหน้าสักอาทิตย์ ไม่ใช่บอกวันนี้ไปพรุ่งนี้” ฟาร์นบ่นๆ อย่างมันจะมีธุระอะไนถ้าไม่ใช่เรื่องผู้หญิง ฉันรู้ทันหรอก

“เดี๋ยวฉันต้องขอคุณพ่อก่อนนะ” เวลาชวนไปไหนเอวามักจะพูดคำนี้ ทุกครั้ง ทุกครั้งจริงๆ แต่นางก็ได้ไปอยู่ดีถ้าไปกับพวกฉันทางบ้านนางไม่ว่าอะไรหรอก

ณ ห้างสรรพสินค้า

ฉันกับเพื่อนมาซื้อของเตรียมไปทะเลในวันพรุ่งนี้ ชีวิตฉันก็ไม่มีอะไรมากหรอกวนลูบอยู่แค่นี้ อยากให้มหาวิทยาลัยเปิดเทอมเร็วๆ ฉันจะได้ออกไปให้พ้นจากวงโคจรนี้สักที ถึงจะแค่ชั่วคราวก็ตาม

ในขณะที่ฉันกำลังเลือกดูเสื้อผ้าอยู่ สายตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของฉัน ‘ยัยฮาน่า’

เธอมากับผู้ชายแต่ไม่ใช่คุณป๋า ผู้ชายคนนั้นดูมีอายุแล้วด้วย มั่วใช่ย่อยจริงๆ ในขณะที่ฉันกำลังมองมันอยู่ มันก็หันมามองฉันเหมือนกัน แล้วก็รีบหลบหน้าฉันทันที สงสัยจะกลัวว่าฉันจะเอาเรื่องไปบอกคุณป๋า

บ้านล้มละลายก็เลยเอาตัวรอดด้วยการเกาะผู้ชายรวยๆ ไม่ซ้ำหน้า ฉันอยากจะหัวเราะดังๆ เพื่อเป็นการสมน้ำหน้ามันจริงๆ

ตกเย็นฉันกลับมาที่บ้าน ระหว่างที่กำลังเดินเข้าบ้านก็เห็นว่าฮาน่ากำลังควงแขนคุณป๋าเดินมาพอดี

“กลัวว่าฉันจะฟ้องจนรีบแจ้นมาที่บ้านก่อนเลยหรอฮาน่า” ฉันทักทายคนตรงหน้าก่อนจะแสยะยิ้มให้มันอย่างไม่เป็นมิตร

ฮาน่ารนรานออกมาทางสีหน้าและท่าทางอย่างเห็นได้ชัด “ไปกันเถอะค่ะอาหิรัญ”

“เมื่อตอนบ่ายผู้ชายที่ไปเดินห้างกับเธอไม่ใช่คุณป๋านี่”

“พูดบ้าอะไรของแก !!” ฮาน่ารีบปฏิเสธทันที

“ฉันว่าฉันจำคนไม่ผิดนะ” พูดจบฉันก็แสยะยิ้ม

“มีอะไร ?” คุณป๋าถามฉัน