เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 28

Talk เมเบล

“ร้อนมั้ยครับ” พี่เบสเดินมาถามฉันที่กำลังนอนอยู่ริมชายหาดดูพระอาทิตย์ยามเย็น

พี่เบสมาถึงสักพักใหญ่ๆ แล้วแหละ เอวากับฟาร์นไม่อยากให้เขามาฉันรู้ดี เพราะสองคนนั้นทำหน้าตึงใส่ฉันเมื่อเห็นพี่เบส

แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าเพื่อนทั้งสองคนของฉันหายหัวไปไหนกัน

“ไม่ร้อนค่ะ” ฉันตอบโดยไม่ได้หันไปมอง “พี่เบสจะกลับเมื่อไหร่คะ ตอนเย็นเรือไม่มารับนะคะ”

“ไม่อยากให้พี่อยู่ด้วยขนาดนั้นเลยหรอครับ ถึงเอาแต่ไล่ให้พี่กลับ” พี่เบสนั่งลงข้างๆ แล้วยื่นเครื่องดื่มมาให้

“เปล่าค่ะ เมเบลคิดว่าพี่เบสคงจะรีบไปทำธุระ”

“ธุระเอาไว้ทำพรุ่งนี้ก็ได้ครับ วันนี้พี่อยากอยู่กับน้องเมเบลมากกว่า”

“แบบนี้ก็ได้หรอคะ” ฉันหันไปยิ้มให้พี่เบสเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากลับมาดูพระอาทิตย์ต่อ

กริ่ง! ในขณะที่กำลังนั่งดูพระอาทิตย์ตกดิน จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ข้างตัวขึ้นมา ก่อนจะแสยะยิ้มบนใบหน้าเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นมาเป็นเบอร์ของคุณป๋า

( ฮัลโหลค่ะ ) ฉันกรอกเสียงผ่านปลายสาย

( กลับกรุงเทพเดี๋ยวนี้เมเบล เธอกับฉันมีเรื่องต้องคุยกัน ) คุณป๋าออกคำสั่งเสียงแข็ง คล้ายว่ากำลังตวาดฉันอยู่

( หนูเพิ่งมาถึงเองนะคะ ) ฉันไม่ได้ตกใจหรือรีบร้อนจะกลับตามที่คุณป๋าสั่ง รู้อยู่แล้วว่าคุณป๋าต้องโทรมา

( อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะเมเบล ) น้ำเสียงของคุณป๋าที่พูดออกมา ทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของคุณป๋ากำลังโมโหมากขนาดไหน

( ฮาน่าไปหาไม่ใช่หรอคะวันนี้ ) ที่ฉันรู้ก็เพราะว่าฉันถามพี่กล้า และพี่กล้าก็บอกตามความจริงไม่ได้โกหก

( แล้วยังไง !! )

( มีอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีหนูขอวางวายนะคะ )

( เธอกำลังท้าทายฉัน )

( งั้นหรอคะ น่าสนุกดีจังเลย ) ฉันพูดยียวน ยิ่งทำให้คุณป๋าหงุดหงิด

( ถ้าฉันไม่ติดงานเธอเจอดีแน่เมเบล )

“ใครโทรมาหรอครับน้องเมเบล”

พี่เบสถามฉัน พอสิ้นสุดเสียงของพี่เบสฉันก็ได้ยินเสียงคุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

( อยู่กับไอ้เวนนั่นสินะ ) ฉันไม่ได้ตกใจที่ถูกถามแบบนี้ เพราะรู้อยู่แล้วว่าที่คุณป๋าโทรมาเพราะอะไร

( อาหิรัญคะ อื้อ~) เสียงของฮาน่าที่ดังเล็ดลอดผ่านปลายสายมาให้ได้ยิน ทำให้ฉันเงียบไปชั่วขณะ

( นี่หรอคะธุระที่บอก )

ฉันไม่ได้รอฟังคำตอบแต่เลือกที่จะตัดสายทิ้ง แล้วโยนโทรศัพท์ลงไว้ข้างๆ ตัวอย่างหงุดหงิด รู้ว่ายัยฮาน่าอยู่กับคุณป๋าทีไรมันหงุดหงิดทุกทีจริงๆ !!

“น้องเมเบลยังไม่ตอบพี่เลยนะครับ” พี่เบสคงจะอยากรู้มากว่าใครที่โทรมา

“คุณป๋าน่ะค่ะ”

“ถ้าน้องเมเบลไม่ตอบว่าเป็นพ่อเลี้ยง พี่คงคิดว่าน้องเมเบลกำลังทะเลาะอยู่กับแฟน”

คำพูดของพี่เบสทำให้ฉันสะอึกเล็กน้อย “ทำไมถึงคิดแบบนั้นละคะ”

“ความรู้สึกน่ะครับ แต่พอรู้แบบนี้พี่ค่อยสบายใจหน่อย” พี่เบสยิ้มหวานให้ฉัน

ฉันลุกขึ้นยื่น “เดี๋ยวเมเบลขอไปตามเพื่อนก่อนนะคะ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นหายไปไหน”

“ตามสบายครับ ^_^”

( อื้อ พี่เบสข๋า~)

พูดจบฉันก็กดตัดสายทิ้งแล้วก็ปิดเครื่อง ฉันก็แค่กำลังเล่นสงครามประสาทกับคุณป๋าเท่านั้นแหละ พี่เบสไม่ได้อยู่ในห้องจริงๆ หรอก

เช้า...เสียงเคาะห้องดังขึ้นมาทำให้ฉันที่กำลังนอนหลับอยู่สะดุ้งตื่น

“...ใคร” ฉันถามออกไปเสียงงัวเงีย

“พี่เองครับ” เสียงพี่เบสอยู่ด้านนอก

“พอดีห้องพี่น้ำไม่ไหล ขอพี่เข้าไปอาบน้ำในห้องน้องเมเบลได้มั้ยครับ พี่รีบไปธุระ”

ฉันลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูอย่างว่าง่าย พี่เบสยิ้มกว้างพอเห็นว่าฉันอนุญาตให้เขาเข้ามาอาบน้ำได้

“ไปอาบน้ำสิคะ” ฉันบอกพี่เบสที่เอาแต่ยืนยิ้มอยู่

ไม่ใช่ว่าฉันง่ายถึงยอมให้ผู้ชายเข้าห้อง แต่เพราะในบ้านหลังนี้มีทั้งฟาร์นและเอวาที่อยู่ห้องข้างๆ ฉันจึงยอมให้พี่เบสเข้ามาอาบน้ำได้

หลังจากที่พี่เบสเข้าไปในห้องน้ำแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดเครื่อง พอหน้าจอโทรศัพท์เปิดติดข้อความก็เด้งเข้าเครื่องรัวๆ จนแทบค้าง พอเห็นว่ามีแต่ข้อความโทรเข้าจากคุณป๋าฉันก็เลยไม่ได้สนใจอะไรมาก

แกร็ก! เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ทำให้ฉันละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์มองไปตรงหน้า ร่างของพี่เบสเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กพันเอาไว้ตรงเอว เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำ

“พอดีพี่ลืมเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน” พี่เบสยิ้มแห้ง

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบแบบไม่สนใจเท่าไหร่

จากนั้นก็หันมาสนใจโทรศัพท์ต่อ ส่วนพี่เบสก็เดินไปเปิดประตูห้อง

“มึง !!” น้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้ฉันต้องรีบหันไปมองตรงประตูห้องทันที

ภาพที่เห็นคือพี่เบสยืนอยู่ตรงหน้าประตูภายในห้องของฉัน ส่วนตรงด้านนอกห้องคือ ‘...คุณป๋า’