เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 34
กรุงเทพ ณ คฤหาสน์หลังใหญ่....
ฉันไม่ได้กลับมาพร้อมคุณป๋า เพราะคุณป๋าต้องเข้าไปที่บริษัท มาถึงฉันก็ขึ้นห้องเพื่อจะไปพักผ่อน เพราะเหนื่อยจากการเดินทาง
แต่นอนเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ ฉันเอาแต่พลิกตัวไปมา ในหัวมันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ เอาแต่คิดถึงการกระทำของคุณป๋าอยู่ได้ จนต้องลุกขึ้นนั่งพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วลงไปที่ชั้นล่าง
“พี่กล้าคะ พาหนูไปหาดูต้นไม้หน่อยค่ะ”
นี่คือวิธีที่พอจะทำให้พอจะคลายเครียดได้บ้าง
“เอ่อ...เดี๋ยวผมบอกคนขับรถให้พาไปนะครับคุณหนู”
ฉันมองพี่กล้าอย่างงุนงงทันทีเมื่อได้ยินพี่กล้าบอกแบบนี้ “หนูต้องการให้พี่กล้าพาไปนะคะ”
“.....” พี่กล้าเงียบแล้วก้มหน้าลง ท่าทางน่าสงสัย
“ทำไมถึงพาหนูไปไม่ได้คะ หรือว่าติดธุระ ?”
“เดี๋ยวผมไปบอกคนขับรถให้นะครับ คุณหนูจะไปตอนนี้เลยมั้ยครับ”
“คุณป๋าสั่งห้ามหรอคะ ?” ฉันกอดอกมองพี่กล้าอย่างคาดคั้น ท่าทางของพี่กล้าดูจะลำบากใจที่จะพูดเอามากๆ ทำให้ฉัรพอจะเอาเดาแล้วแหละ
“ไปกันเถอะค่ะ”
“คุณหนูครับ...”
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือพี่กล้าแล้วพาเดินออกมาจากในตัวบ้าน
“คุณหนูครับ จับมือผมแบบนี้มันจะดูไม่ดีเอานะครับ” ฉันหันไปมองพี่กล้าแล้วส่ายหน้าไปมา ฉันว่าคุณป๋าชักจะทำเกินไปแล้วจริงๆ
“....จะไปไหน”
ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปทางโรงยอดรถ บังเอิญเจอเข้ากับคุณป๋าที่กลับมาบ้านแล้วพอดี ในมือคุณป๋าถือถุงอะไรอยู่บางอย่าง พอเห็นว่าเป็นคุณป๋า พี่กล้าก็รีบดึงมือออกจากมือฉันทันที
“หนูจะให้พี่กล้าพาไปซื้อต้นไม้ค่ะ”
คุณป๋าละสายตาออกจากใบหน้าของฉันไปมองพี่กล้าแทน “มึงจำที่กูบอกไม่ได้ ?”
“จำได้ครับนาย” พูดจบพี่กล้าก็มองฉันแล้วพูดต่อ “ผมขอตัวก่อนนะครับคุณหนู”
จากนั้นพี่กล้าก็รีบเดินไปจากตรงนี้ทันที เมื่อพี่กล้าเดินไปไกลแล้วฉันก็จ้องคุณป๋าตาเขม็งทันที
“สั่งพี่กล้าห้ามยุ่งกับหนูหรอคะ ?”
“ถ้าอยากจะไปซื้อต้นไม้ ฉันจะพาไปซื้อเอง” คุณป๋าไม่ได้สนใจตอบคำถามของฉันเลยสักนิด
“มันจะไม่มากไปหน่อยหรอคะคุณป๋า แม้แต่พี่กล้า....”
“จะไปกันเลยมั้ย ?”
ฉันพ่นหายใจออกมาแรงๆ เมื่อคุณป๋าไม่ยอมฟังในสิ่งที่ฉันพูดเลยจริงๆ “ไม่ไปแล้วค่ะ ไม่อยากไป น่าเบื่อ!!”
พูดจบฉันก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านในบ้าน กำลังจะก้าวขาขึ้นบันไดแต่ก็ถูกคุณป๋ารั้งแขนเอาไว้ซะก่อน
“หนูบอกว่าไม่ไปไงคะ จะอะไรอีก!!” ฉันหันไปมองคุณป๋าอย่างหงุดหงิด
คุณป๋าไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กลับยื่นถุงในมือตัวเองมาตรงหน้าฉัน
“อะไรคะ ?”
“โทรศัพท์เครื่องใหม่”
ฉันรับถุงโทรศัพท์มาโดยไม่ได้ขัดข้านอะไร เพราะจำเป็นนต้องใช้ คุณป๋าเอามือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ
“ถ้าเธออยากจะไปดูคอนโด ก็ได้นะฉันอนุญาต”
“หมายถึง...?”
“หนูจะไปอยู่คอนโดได้ตลอดเวลาที่หนูอยากจะไป ก็ได้ใช่มั้ยคะ”
“หมายถึงเร็วๆ นี้ หรือวันนี้ ?” คุณป๋าถามอย่างรู้ทัน
“วะ วันนี้ค่ะ...”
คำพูดของฉันทำให้คุณป๋าหัวเราะออกมาเบาๆ ในลำคอ “ได้สิ! ฉันจะโอนเงินให้เธอไปจัดการ เธออยากจะอยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่ย่อมได้”
“.....” ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ กับการใจดีของคุณป๋าในครั้งนี้ยังไงก็ไม่รู้
“...อย่าลืมแล้วกันว่าถ้าฉันโทรตามเธอต้องมาหาฉัน เข้าใจใช่มั้ยเด็กน้อย”
คุณป๋าโน้มใบหน้่ลงมาใกล้ๆ ฉันจึงรีบถอยตัวหนี “.....หนูขอตัวไปดูคอนโดวันนี้เลยแล้วกันนะคะ”
“อื้ม”
ฉันถอนลอบหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อคุณป๋ายอมให้ไปง่ายๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาเดิน คุณป๋าก็รั้งแขนฉันไว้อีกครั้ง
“ฉันคงไม่เห็นว่าเธอยุ่งกับมันอีกนะเมเบล”
“ค่ะ” ฉันตอบอย่างมั่นใจ เพราะฉันไม่ได้อะไรกับพี่เบสอยู่แล้ว จะคุยหรือไม่คุยมันก็ไม่ได้มีผลอะไรต่อฉัน
คุณป๋าค่อยๆ ปล่อยมือออกจากแขนของฉันก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองฉัน ส่วนฉันก็รีบไปหาฟาร์นที่คอนโด
เรื่องคอนโดที่จะย้ายไปอยู่ ฉันให้ฟาร์นคุยให้ตั้งนานแล้ว เหลือก็แค่จ่ายเงินทุกอย่างก็จบเข้าอยู่ได้เลย
ใช้เวลาเคลียร์ธุระเรื่องคอนโดไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็เสร็จ ฉันสามารถเข้าอยู่ได้แล้ว ห้องฉันอยู่ไม่ใกล้จากห้องฟาร์นมันเท่าไหร่หรอก เดี๋ยวห้องข้างๆ ฉันเอวาก็จะย้ายมาอยู่เหมือนกัน
ฉันสแกนคีย์การ์ดเข้ามาในห้องของตัวเอง พายในห้องถูกตกแต่งไว้สำหรับพร้อมอยู่ ไม่ต้องซื้ออะไรมาตกแต่งให้ยุ่งยาก เพราะมีครบทุกอย่าง
ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะเดินไปยังเตียงขนาดคิงไซส์ แล้วนอนราบลงไปพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ
นี่สินะอิสระที่ฉันต้องการ....ฉันอยากอยู่ที่นี่ตลอด ไม่อยากจะกลับไปที่บ้านอีกเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
มีต่อไหมค่ะสนุกมากอยากอ่านต่อ...
มีต่อไหมครับ...