เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 36

ฉันพาเอวาเดินกลับมาที่โต๊ะ ส่วนคุณป๋าหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้เพราะฉันไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

“เมเบล นี่ฮาน่ากับอาหิรัญ...” ท่าทางของเอวาเหมือนอยากจะรู้ แต่ก็ไม่ค่อยกล้าถามสักเท่าไหร่

“ก็เป็นแบบที่แกเห็นนั่นแหละ” ฉันตอบ พลางยกเหล้าขึ้นดื่ม

ฉันหันไปมองฟาร์นที่กำลังยืนนัวเนียกับผู้หญิงที่โต๊ะ “อย่าพาผู้หญิงมาที่โต๊ะ ถ้าจะนัวกันก็ไปที่อื่น”

“เมเบล !!” เอวสมองฉันอย่างตำหนิเมื่อได้ยินว่าฉันบอกฟาร์นไปแบบนั้น

“เออๆ” ฟาร์นหันมาพยักหน้าตอบจากนั้นก็ไล่ผู้หญิงข้างกายไป

ฉันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะเมื่อรู้ว่าคุณป๋าเขี่ยยัยฮาน่าทิ้งไปแล้ว วันนี้ที่ฉันรอคอย มันคงจะดิ้นทุรนทุรายมากพอสมควรที่ถูกเขี่ยทิ้ง เพราะคุณป๋าเหมือนจะเป็นกระเป๋าเงินใบหลักที่มันเอาไว้เกาะ

หลังจากคลับปิดฉันกับเพื่อนก็กลับมาที่คอนโด เราขึ้นรถมาคันเดียวกันนะ เป็นรถของเอาวา เอวาเป็นคนขับ เพราะไม่ไว้ใจให้ฉันกับฟาร์นขับ

“พรุ่งนี้เจอกัน ฝากส่งฟาร์นด้วย” ฉันบอกเอวาก่อนจะเข้าห้อง ฟาร์นมันค่อนข้างเมาหนักเลยต้องให้เอวาเป็นคนไปส่งในห้อง

เพียงแค่ฉันก้าวขาเข้าห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูเบอร์ก็ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะกดรับสาย

( คุณป๋ามีอะไรหรือเปล่าคะ ) ถ้าไม่เป็นเพราะคำขู่ที่คุณป๋าพูด ฉันคงปล่อยผ่านแบบทุกครั้ง

( ถึงห้องหรือยัง ) คุณป๋าถามด้วยน้ำเสียงที่ปกติ

( ค่ะ ถึงแล้วกำลังจะนอน )

( พอฉันโทรไปเธอก็ง่วงนอนเลยนะ )

( มีอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าจะโทรมาหาเรื่องหนูจะวางสาย )

( ฉันก็แค่โทรมาเช็ค ว่าครั้งนี้เธอจะรับสายฉันหรือเปล่า )

( ไม่ยักรู้ว่าคุณป๋ามีเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย )

คำพูดของฉันทำให้คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

( ฉันเลิกยุ่งกับฮาน่าแล้ว เธอพอใจหรือยัง )

( เบื่อง่ายจังเลยนะคะ ไม่ทันไรก็มีผู้หญิงคนใหม่มาแทนฮาน่าแล้ว ) ฉันเหน็บแนมคุณป๋า

( เป็นเพราะเธอตีตัวออกห่างฉันเองต่างหากเมเบล )

( หรอคะ! ดีจังค่ะ หนูรออยู่นะคะ )

( รออะไรของเธอ! )

( ก็รอวันที่คุณป๋าเบื่อหนูไงคะ )

( คงไม่มีวันนั้นหรอกนะเด็กน้อย อย่าเพ้อถึงอะไรที่ไม่มีวันเป็นไปได้ดีกว่า...)

จบคำพูดของคุณป๋าสายก็ถูกตัดไป ฉันกำโทรศัพท์เอาไว้แน่นพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลง

เวลาผ่านมาจนถึงวันที่มหาวิทยาลัยเปิดภาคเรียน ที่นี่ไม่ได้มีกิจกรรมรับน้องหรอกนะ ก็แค่เรียกนักศึกษาปีหนึ่งมารวมกันทำความรู้จักกับรุ่นพี่และเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันแค่นั้น อ๋อ! ฉันกับเพื่อนเลือกเรียนคณะบริหารนะ

ฉันที่ไม่ค่อยมีสังคมที่ดีกับใครเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงไม่คุยกับใครเลย ไม่ทำความรู้จักกับใครทั้งนั้น ส่วนฟาร์นมันไปแอ่วรุ่นพี่ปีสี่ ปล่อยให้ฉันกับเอวานั่งกันอยู่สองคน

“เมเบล!” เอวาเรียกชื่อฉันพร้อมกับทำหน้าตกใจสุดขีด แถมยังทำตาค้างอีกด้วย

“แกเป็นอะไรเนี่ยเอวา”

“กะ แกดูนั่นสิ” เอวาจับให้ฉันหันไปมองทางกลุ่มผู้ชายสามคนที่กำลังเดินอยู่

พอได้เห็นฉันก็มีท่าทางไม่ได้แตกต่างไปจากเอวาเลย ตกใจจนแทบพูดไม่ออกเมื่อเห็นว่าผู้ชายสามคนนั้นที่กำลังเดินอยู่ ในกลุ่มมีพี่เบสอยู่ด้วย เป็นพี่เบสจริงๆ ฉันจำเขาได้แม่น ไม่ผิดคนแน่ๆ

ฉันไม่รู้ว่าพี่เบสอายุเท่าไหร่ ไม่เคยถาม และก็ไม่คิดว่าเขาจะบังเรียนอยู่ เพราะฉันคิดว่าเขาอยู่ในวัยทำงานซะอีก