เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 45

Talk เมเบล

ตึกดึก…

ต่อให้ฉันจะพยายามข่มตาในนอนหลับเท่าไหร่ แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าคุณป๋าไปไหนตั้งแต่ตอนบ่าย จนป่านนี้สี่ทุ่มแล้วก็ยังไม่กลับมาที่บ้าน

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาหลายต่อหลายครั้งจนกระทั่งผ่านไปจนถึงเวลาห้าทุ่มครึ่ง ก็ได้ยินเสียงของเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาภายในรั้วบ้าน

ฉันรีบลุกขึ้นไปแง้มๆ ผ้าม่านดู เพราะห้องของฉันมันมองเห็นทางฝั่งโรงจอดรถพอดี เป็นรถของคุณป๋าที่เพิ่งขับเข้ามาจอด

“คงจะไปหาผู้หญิงมาสินะ ถึงได้กลับดึกดื่นป่านนี้!!”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ และพูดด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันคิดมันจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ขนาดไม่รู้ว่าจริงไม่จริงฉันยังหงุดหงิดขนาดนี้เลย

ฉันกลับมานอนลงบนเตียงเหมือนเดิม แต่ก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี ใจมันกระวนกระวาย ทำไมคุณป๋าถึงทำให้ฉันฟุ้งซ่านได้ขนาดนี้กัน

แกร็ก! จู่ๆ ประตูห้องนอนของฉันก็ถูกเปิดเข้ามา ฉันจึงรีบกดปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วแกล้งหลับทันที

ในเวลานี้คงไม่มีใครนอกจากคุณป๋า อีกทั้งชั้นบนของบ้านก็ไม่อนุญาตให้ใครขึ้นมาด้วย

เสียงฝีเท้าย้ำหนักๆ เดินมาหยุดข้างๆ กับเตียง รับรู้ได้ทันทีว่าที่นอนข้างๆ ตัวมันยวบยาบเหมือนคุณป๋านั่งลงมา

“ฉันรู้ว่าเธอยังไม่หลับ” เสียงทุ้มเข้มของคุณป๋าท้วงขึ้น ทำให้ฉันที่แกล้งนอนหลับอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองคุณป๋าที่นั่งอยู่ตรงหน้า

ภายในห้องมีเพียงแสงไฟจากโคมไฟบนโต๊ะข้างๆ กับเตียงที่ส่องสว่าง แต่นั่นก็ทำให้ฉันเห็นใบหน้าของคุณป๋าได้ชัดเจน

“ทำไมยังไม่นอนอีก ?” คุณป๋าถามเสียงเข้ม

“นอนเล่นมือถือไปเรื่อยค่ะ”

“นึกว่าเธอกำลังรอฉันอยู่ซะอีก” คุณป๋าพูดเหมือนรู้ทันว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

“เปล่าค่ะ หนูจะไปรอคุณป๋าทำไม”

“ก็เพราะเธอคิดว่าฉันแอบไปหาผู้หญิง”

“…..” ฉันเม้มปากแน่นเถียงไม่ออก เพราะที่คุณป๋าพูดมันถูกทุกอย่าง พอเห็นว่าฉันเงียบไปคุณป๋าก็หัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ

“หัวเราะอะไรคะ”

“ดูเหมือนว่าเธอจะชอบฉันมากเลยนะ”

“ปะ เปล่าสักหน่อย!!” พูดจบฉันก็พลิกตัวนอนหันหลังในคุณป๋าที่นั่งอยู่ข้างๆ

บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท ฉันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่มาสัมผัสเส้นผมของฉัน ทำให้หันไปมองอีกครั้ง ก็เห็นว่าคุณป๋ากำลังใช้นิ้วม้วนเส้นผมของฉันเล่นอยู่

“กลับไปที่ห้องของคุณป๋าได้แล้วค่ะ หนูจะนอนแล้ว”

“พรุ่งนี้ฉันจะให้ลูกน้องไปเฝ้าเธอที่คอนโดแล้วก็ที่มหาวิทยาลัย”

“ทำไมคะ ?” ฉันถามอย่างแปลกใจ ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องกังวลแล้วคุณป๋าจะสั่งให้ลูกน้องมาคอยเฝ้าฉันทำไมกัน

“ไอ้เวรนั่นมันหนีไปได้ เธอต้องระวังตัว”

“พะ พี่เบสหรอคะ…”

คุณป๋าใช้มือลูบหัวของฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงมาจูบบนหน้าผาก ฉันได้แต่มองการกระทำของคุณป๋าด้วยความงุนงง

คุณป๋าเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่มันแผงไปด้วยความน่ากลัว “ไม่ต้องกลัว ถ้าเจอตัวมันเมื่อไหร่ฉันจะเป็นคนฆ่ามันเอง”

หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไหวเมื่อได้ยินสิ่งที่คุณป๋าบอก ไม่ใช่ว่าฉันไม่รังเกียจสิ่งที่พี่เบสทำ ไม่ใช่ว่าฉันไม่โกรธและไม่เกลียดเขา

แต่ที่พี่เบสทำมันเป็นเพราะว่าฉันไปทำร้ายพ่อของเขาก่อน เพราะอย่างนั้นถ้าเขาจะแค้นมันก็ไม่แปลก เพราะถ้ามีใครมาฆ่าคนในครอบครัวของฉัน ฉันก็คงจะทำอย่างที่พี่เบสทำ

เพราะถ้าขืนบอกไปว่าพี่เบสจับตัวฉันไปเพื่อนของฉันทั้งสองคนคงจะตกใจไม่น้อย และตอนนี้ฉันก็ไม่พร้อมที่จะเอ่ยถึงเรื่องนั้น ภาพเหตุการณ์มันยังติดตาและคอยตามหลอกหลอนฉันอยู่

1 อาทิตย์ผ่านไป

วันนี้เป็นวันที่ฉันกล้ามองเรือนร่างของตัวเองผ่านกระจก เพราะร่องรอยที่น่ารังเกียจพวกนั้นมันได้หายไปแล้ว

ฉันไม่มีเรียนนะวันนี้และก็ไม่ได้ไปไหน อยู่ห้องเฉยๆ เพราะออกไปไหนไม่ได้คุณป๋าสั่งห้าม ถึงฉันอยากจะขัดคำสั่งก็คงไม่ได้อยู่ดีเพราะพี่กล้าเฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง รายนั้นแค่ได้ยินเสียงเปิดประตูก็เตรียมยืนขวางทางแล้ว

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินออกจากห้องนอนเพื่อจะออกไปดูทีวีตรงกลางห้อง

พอฉันนั่งลงเปิดทีวีดูเสียงประตูห้องก็เปิดเข้ามา ฉันจึงรีบหันไปมองเพราะคิดว่าพี่กล้าอาจจะต้องการเข้าห้องน้ำ แต่กลับไม่ใช่พี่กล้า เป็นคุณป๋าที่เดินเข้ามาในห้อง

“จะมาทำไมไม่บอกก่อนคะ”

“ทำไมฉันต้องบอกเธอก่อน”

“ก็เพราะที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของหนูไงคะ”

“เธอไม่ต้องการให้ฉันมาหา ?” คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้นถาม พร้อมกับยืนกอดอกจ้องหน้าฉันตาเขม็ง

“มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินมานั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ ฉัน แถมยังฉวยโอกาสคว้ามือมารวบเอวจนตัวฉันลอยขึ้นจากโซฟา ก่อนที่คุณป๋าวางตัวฉันลงบนหน้าตักแกร่งของตัวเอง ในท่าหันหน้าประจันเข้าหากัน

“คุณป๋า !! ทะ ทำบ้าอะไรคะ” ฉันเรียกชื่อคุณป๋าเสียงแข็งเพราะจู่ๆ คุณป๋าก็เลิกเสื้อฉันขึ้นจนเห็นเนินหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองเต้า

“รอยนั่นหายดีแล้ว” คุณป๋าใช้สายตาคมกริบสำรวจเนินหน้าอกของฉันอย่างพิจารณา “ถึงเวลาสักที”

คุณป๋าพ่นลมหายออกมาหนักๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใช้ริมฝีปากหนาฉกชิมรสชาติจากหน้าอกทั้งสองเต้าของฉัน

“อ๊ะ! ดะ เดี๋ยวก่อนสิคะ”