เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 44

ฉันกับคุณป๋ามองหน้าฉันอยู่พักใหญ่ คำถามนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณป๋าถาม แต่ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันจะตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า ฉันไม่ต้องการข้อให้คุณป๋าเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคน แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถพูดคำคำนั้นได้อีก

“ความรู้สึกไม่ใช่ของเล่นค่ะ”

“ฉันพูดว่าความรู้สึกเป็นของเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

“ก็ที่คุณป๋าถามหาสิ่งแลกเปลี่ยนไงคะ แค่นี้มันก็บอกได้แล้วว่าคุณป๋ามองเรื่องนี้เป็นแค่เกม”

คำพูดของฉันทำให้คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปาก นิ้วใหญ่แตะลงบนเนินหน้าอกข้างซ้ายของฉัน พร้อมกับลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ากระทบลงมา

“นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการจากเธอแทนความซื่อสัตย์ของฉัน”

ฉันเงียบหัวใจดวงน้อยเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้ความหมายของคำพูดนั้นที่คุณป๋าเพิ่งพ่นมันออกมา

ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นหมุนตัวแล้วนั่งลงบนตักแกร่งอีกครั้งในท่าที่หันหน้ามาประจันกับคุณป๋า “ลืมไปแล้วหรือเปล่าคะว่าหนูอยู่ในฐานะอะไร...”

“เมียของฉัน” คุณป๋าพูดสวนขึ้นมาในทันที แววตาที่มันเปลี่ยนไปคู่นั้น ทำให้หัวใจของฉันมันเต้นรัวไม่เป็นท่า

“หนูเป็นลูกเลี้ยงต่างหากค่ะ”

“เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้เธอเป็นเมียของฉัน” คุณป๋าพูดย้ำอีกครั้ง ย้ำเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

“ไม่กลัวคนอื่นจะนินทาเอาหรอคะ ?”

“ฉันไม่เคยแคร์คำพูดของคนอื่น”

“ชอบหนูหรอคะ ?”

“แล้วเธอคิดยังไงกับฉัน ?”

ทั้งฉันและคุณป๋าต่างเงียบ เราทั้งคู่ต่างตอบคำถามของกันและกันไม่ได้

อาการที่ฉันหงุดหงิดทุกครั้งเวลาที่คุณป๋าอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้ แปลว่าฉันชอบคุณป๋าใช่มั้ย

บ้าที่สุด!!

ความรู้สึกแบบนี้...ฉันไม่กล้ายอมรับหรอก แต่ฉันกลับอยากรู้ความรู้สึกของคุณป๋าว่าคิดยังไง

“หนูอยากให้คุณป๋าเคลียร์ตัวเองให้ได้ก่อนจะตอบคำถามของหนู ถึงตอนนั้นหนูก็จะตอบคำถามของคุณป๋าเหมือนกัน”

“เธอมันเจ้าเล่ห์”

“มันก็ขึ้นอยู่กับคุณป๋าว่าจะทำได้หรือเปล่า...”

“ทำอะไร ?”

“เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นไงคะ” พูดจบฉันก็จูบลงบนริมฝีปากของคุณป๋าอย่างแผ่วเบา และคุณป๋าเองก็จูบตอบ

มือหนาลูบไล้ไปมาทั่วแผ่นหลังของฉัน ก่อนที่คุณป๋าจะเป็นฝ่ายผละตัวฉันออก

“ไม่ใช่ตอนนี้” คุณป๋าบอกเสียงเรียบ ก่อนจะยกตัวฉันให้ออกไปจากตักแกร่งแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ฉันจะให้คนเตรียมอาหารไว้ให้ คืนนี้เธอนอนที่นี่พรุ่งนี้ฉันจะไปส่ง”

“แล้วคุณป๋าจะไปไหนคะ ?”

“ฉันมีธุระต้องจัดการ”

“ธุระที่ว่าคงไม่ใช่เรื่องผู้หญิงหรอกนะคะ”

คุณป๋าหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ๆ ฉัน แล้วพูด “ฉันไม่ชอบผู้หญิงขี้หึง”

“แล้วยังไงคะ ถ้าวันไหนหนูรู้สึกขึ้นมาจริงๆ หนูไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหรือบอกอะไรได้เลยงั้นหรอ” เพียงคำพูดไม่กี่คำของคุณป๋า มันทำให้ฉันจุกในอกไม่น้อยเลยจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ควรหยุดทุกอย่างเอาไว้แค่นี้นะคะ”

“หยุดชวนฉันทะเลาะ แล้วเธอก็นอนพักผ่อนซะเมเบล”

“ขอโทษค่ะ ลืมไปว่าไม่มีสิทธิ์ มีแค่สถานะเมียที่รู้กันแค่สองคน”

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แถมไม่สนใจในคำพูดประชดประชันของฉัน หันหลังให้แล้วเดินออกจากห้องไปเลย นั่นมันยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิด อารมณ์ของฉันมันขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ยังไงก็ไม่รู้

“พอกันที กลับมาเป็นคนเดิมได้แล้วยัยเมเบล” ฉันพูดเตือนสติตัวเองก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

ถึงจะเตือนตัวเองแต่สมองของฉันมันกลับไม่ให้ความร่วมมือ เอาแต่คิดเรื่องคุณป๋าอยู่ได้