เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 43

ฉันรู้สึกจุกและเสียใจกับคำตอบของคุณป๋า ถึงมันจะไม่ได้เป็นคำพูดที่เลวร้ายอะไร แต่คุณป๋าน่าจะรู้ดีว่ารอยพวกนี้มันไม่ได้เกิดมาจากการเต็มใจของฉัน แล้วทำไมถึงต้องทำท่าทางแบบนี้

แล้วทำไมกัน ทำไมฉันต้องเสียใจ ทำไมฉันต้องแคร์ ในเมื่อก่อนหน้านี้มันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

“ให้หนูทำแผลให้ได้มั้ยคะ” คุณป๋าเงียบ ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองผิดเอามากๆ “นะคะ ขอให้หนูทำแผลให้...”

ครั้งนี้คุณป๋าหันหน้ามามองฉัน แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น “ทำเป็นหรือไง”

“เป็นสิคะ มันไม่ใช่เรื่องยากหนิ”

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ!!” พูดป๋าพูดอย่างไม่ชอบใจ ฉันรู้ดีว่ารอยพวกนี้มันไม่น่ามอง ขนาดฉันเองยังไม่อยากจะเห็นมัน ยิ่งเห็นมันก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจ

“คุณป๋ารอหนูอาบน้ำก่อนได้มั้ยคะ”

“อื้ม”

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อคุณป๋ายอมง่ายๆ ก่อนที่จะเดินหยิบเสื้อผ้าเดินไปที่ห้องน้ำ

ฉันพยายามไม่ดูตัวเองที่กระจก ไม่ก้มมองเรือนร่างที่มีรอยแดงช้ำเป็นจ่ำๆ ของตัวเอง เป็นครั้งแรกที่ฉัยอาบน้ำเร็วมากๆ และแต่งตัวด้วยชุดนอนที่มิดชิด

เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าคุณป๋ากำลังนั่งรออยู่บนเตียงไม่ได้หนีไปไหน

“เดี๋ยวหนูไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาก่อนนะคะ”

คุณป๋าไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าตอบ ฉันจึงรีบเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ชั้นล่าง แล้วรีบเดินกลับมาที่ห้อง

ฉันนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของคุณป๋า แล้ววางกล่องทำแผลลงบนพื้น ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดเม็ดกระดุมเสื้อของคุณป๋า แต่!! ถูกคุณป๋าคว้ามือมาจับแขนฉันเอาไว้ก่อน

“จะทำอะไร ?” คุณป๋าถามเสียงดุ

“ถอดเสื้อออกไงคะ แบบนี้หนูจะทำแผลให้ได้ยังไง”

“ฉันถอดเองได้”

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ และยอมเอามือออกจากเม็ดกระดุมแต่โดยดี

ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้ฉันอ่อนแอจัง ทั้งที่ฉันต้องไม่แคร์อะไรง่ายๆ แบบนี้สิ

คุณป๋าถอดเสื้อออกเผยให้เห็นซิกแพคแน่นๆ ตรงแผงอกและกล้ามเนื้อส่วนแขน

ฉันก้มหน้าหยิบอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาจัดการแผลที่คุณป๋าถูกยิง มันเป็นแค่รอยถากๆ จริงด้วย

“หนูขอโทษนะคะ...” ฉันพูดขึ้นในขณะที่ทำแผลให้คุณป๋าอยู่ นี่คงจะเป็นไม่กี่ครั้งที่ฉันขอโทษจากใจจริง แต่คุณป๋าก็ยังเงียบอยู่ดี

“หนูไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หนูโง่เองที่ไม่เชื่อคำเตือนของคุณป๋า แต่หนูไม่คิดว่าพี่เบสจะเป็นลูกชายของผู้ชายคนนั้นที่ชื่อเดชา...”

“ไม่ใช่ว่าหนูไม่ปฏิเสธ แต่ครั้งนี้พี่เบสขอไปส่งหนูที่มหาวิทยาลัย เขาบอกขอแค่นั้นแล้วจะไม่ยุ่งอีก หนูถึงยอมขึ้นรถไปกับเขาง่ายๆ แบบนั้น”

ฉันหันไปมองคุณป๋าเป็นจังหวะเดียวกันกับคุณป๋าที่หันมามองฉันเหมือนกัน ทำให้ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันเอามากๆ ใกล้ซะจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของอีกฝ่าย

ฉันค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของคุณป๋า ในขณะที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่กำลังจะแตะกัน จู่ๆ คุณป๋าก็เบือนหน้าหนี

ฉันพ่นหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะวางอุปกรณ์ทำแผลในมือลงแล้วลุกขึ้นยืนจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็ง

“รังเกียจก็พูดมาตรงๆ สิคะ”

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น” คุณป๋าตอบอย่างขอไปที คำพูดกับการกระทำมันสวนทางกันสิ้นเชิง

“หรอคะ ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอคะ” ฉันทวนคำตอบของคุณป๋าด้วยความรู้สึกที่มันร้อนรุ่มในใจราวกับเปลวไฟที่กำลังแผดเผา

ฉันใจเย็นแล้วนะ เย็นมาก เพราะฉันเองเป็นคนผิด ฉันรู้สึกผิดอยากขอโทษ อยากพูดดีๆ ด้วย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยเป็นแบบนี้เลยก็ตาม แต่ครั้งนี้ฉันอยากพูดอยากขอโทษด้วยความรู้สึกที่มันมาจากใจจริงๆ