เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 43
สรุปบท เด็กดื้อ | 43 ทำไมต้องแคร์: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
เด็กดื้อ | 43 ทำไมต้องแคร์ – ตอนที่ต้องอ่านของ เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
ตอนนี้ของ เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ โดย Story Truth ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนิยายสำหรับผู้ใหญ่ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง เด็กดื้อ | 43 ทำไมต้องแคร์ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ฉันรู้สึกจุกและเสียใจกับคำตอบของคุณป๋า ถึงมันจะไม่ได้เป็นคำพูดที่เลวร้ายอะไร แต่คุณป๋าน่าจะรู้ดีว่ารอยพวกนี้มันไม่ได้เกิดมาจากการเต็มใจของฉัน แล้วทำไมถึงต้องทำท่าทางแบบนี้
แล้วทำไมกัน ทำไมฉันต้องเสียใจ ทำไมฉันต้องแคร์ ในเมื่อก่อนหน้านี้มันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน
“ให้หนูทำแผลให้ได้มั้ยคะ” คุณป๋าเงียบ ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองผิดเอามากๆ “นะคะ ขอให้หนูทำแผลให้...”
ครั้งนี้คุณป๋าหันหน้ามามองฉัน แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น “ทำเป็นหรือไง”
“เป็นสิคะ มันไม่ใช่เรื่องยากหนิ”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ!!” พูดป๋าพูดอย่างไม่ชอบใจ ฉันรู้ดีว่ารอยพวกนี้มันไม่น่ามอง ขนาดฉันเองยังไม่อยากจะเห็นมัน ยิ่งเห็นมันก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจ
“คุณป๋ารอหนูอาบน้ำก่อนได้มั้ยคะ”
“อื้ม”
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อคุณป๋ายอมง่ายๆ ก่อนที่จะเดินหยิบเสื้อผ้าเดินไปที่ห้องน้ำ
ฉันพยายามไม่ดูตัวเองที่กระจก ไม่ก้มมองเรือนร่างที่มีรอยแดงช้ำเป็นจ่ำๆ ของตัวเอง เป็นครั้งแรกที่ฉัยอาบน้ำเร็วมากๆ และแต่งตัวด้วยชุดนอนที่มิดชิด
เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าคุณป๋ากำลังนั่งรออยู่บนเตียงไม่ได้หนีไปไหน
“เดี๋ยวหนูไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาก่อนนะคะ”
คุณป๋าไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าตอบ ฉันจึงรีบเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ชั้นล่าง แล้วรีบเดินกลับมาที่ห้อง
ฉันนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของคุณป๋า แล้ววางกล่องทำแผลลงบนพื้น ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดเม็ดกระดุมเสื้อของคุณป๋า แต่!! ถูกคุณป๋าคว้ามือมาจับแขนฉันเอาไว้ก่อน
“จะทำอะไร ?” คุณป๋าถามเสียงดุ
“ถอดเสื้อออกไงคะ แบบนี้หนูจะทำแผลให้ได้ยังไง”
“ฉันถอดเองได้”
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ และยอมเอามือออกจากเม็ดกระดุมแต่โดยดี
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้ฉันอ่อนแอจัง ทั้งที่ฉันต้องไม่แคร์อะไรง่ายๆ แบบนี้สิ
คุณป๋าถอดเสื้อออกเผยให้เห็นซิกแพคแน่นๆ ตรงแผงอกและกล้ามเนื้อส่วนแขน
ฉันก้มหน้าหยิบอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาจัดการแผลที่คุณป๋าถูกยิง มันเป็นแค่รอยถากๆ จริงด้วย
“หนูขอโทษนะคะ...” ฉันพูดขึ้นในขณะที่ทำแผลให้คุณป๋าอยู่ นี่คงจะเป็นไม่กี่ครั้งที่ฉันขอโทษจากใจจริง แต่คุณป๋าก็ยังเงียบอยู่ดี
“หนูไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หนูโง่เองที่ไม่เชื่อคำเตือนของคุณป๋า แต่หนูไม่คิดว่าพี่เบสจะเป็นลูกชายของผู้ชายคนนั้นที่ชื่อเดชา...”
“ไม่ใช่ว่าหนูไม่ปฏิเสธ แต่ครั้งนี้พี่เบสขอไปส่งหนูที่มหาวิทยาลัย เขาบอกขอแค่นั้นแล้วจะไม่ยุ่งอีก หนูถึงยอมขึ้นรถไปกับเขาง่ายๆ แบบนั้น”
ฉันหันไปมองคุณป๋าเป็นจังหวะเดียวกันกับคุณป๋าที่หันมามองฉันเหมือนกัน ทำให้ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันเอามากๆ ใกล้ซะจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของอีกฝ่าย
ฉันค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของคุณป๋า ในขณะที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่กำลังจะแตะกัน จู่ๆ คุณป๋าก็เบือนหน้าหนี
ฉันพ่นหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะวางอุปกรณ์ทำแผลในมือลงแล้วลุกขึ้นยืนจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็ง
“รังเกียจก็พูดมาตรงๆ สิคะ”
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น” คุณป๋าตอบอย่างขอไปที คำพูดกับการกระทำมันสวนทางกันสิ้นเชิง
“หรอคะ ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอคะ” ฉันทวนคำตอบของคุณป๋าด้วยความรู้สึกที่มันร้อนรุ่มในใจราวกับเปลวไฟที่กำลังแผดเผา
ฉันใจเย็นแล้วนะ เย็นมาก เพราะฉันเองเป็นคนผิด ฉันรู้สึกผิดอยากขอโทษ อยากพูดดีๆ ด้วย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยเป็นแบบนี้เลยก็ตาม แต่ครั้งนี้ฉันอยากพูดอยากขอโทษด้วยความรู้สึกที่มันมาจากใจจริงๆ
คุณป๋าจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้น ตอนนี้ใบหน้าของฉันมันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“รักฉันแล้วหรือไง”
ฉันเงียบหัวใจดวงน้อยๆ มันเต้นรัว มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น แต่ฉันกลับควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าความรู้สึดของตัวเองถลำลึกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
คุณป๋ากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มใบหน้าลงมา ริมฝีปากหนากดจูบลงมาบนริมฝีปากของฉัน ก่อนที่ฉันจะค่อยๆ หลับตาลงรับสัมผัสจูบจากคนด้านบนอย่างดูดดื่มและไม่แม้แต่จะผลักไสให้คุณป๋าออกไปไกลๆ
เนิ่นนานที่คุณป๋าจูบฉัน ริมฝีปากของเราทั้งคู่ค่อยๆ ผละออกจากกัน สายตาคมกริบของคุณป๋าเอาแต่จ้องมองใบหน้าของฉันอยู่นาน
“ฉันไม่อยากเห็นรอยพวกนั้น ไม่ได้แปลว่าฉันรังเกียจเธอ” จู่ๆ สีหน้าของคุณป๋าก็เปลี่ยนไปจากเดิม แถมยังขบกรามแน่น “ฉันหวงร่างกายของเธอ ฉันไม่อยากให้บนตัวเธอมีรอยของใครนอกจากฉัน ฉันแค่คนเดียว ฉันเห็นแก่ตัวแค่ไหนฉันรู้ดี...”
“......”
“แค่เห็นรอยนั่นแล้วคิดว่ามันทำอะไรกับเธอ ฉันก็แทบจะเป็นบ้า!!” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ พร้อมกับกำหมัดแน่น “ไอ้เวรเอ้ย!!”
“หวงแค่ร่างกายหรอคะ...”
คุณป๋าค่อยๆ เอานิ้วหัวแม่มือมาแตะลงบนริมฝีปากของฉัน “ฉันหวงเธอ พอใจหรือยัง”
“หวงหนูแต่ก็ยังควงผู้หญิงคนอื่นแบบนั้นหรอคะ” ฉันถามในเชิงเหน็บแนม ทำให้คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ
คุณป๋านั่งลงข้างๆ กับฉัน แล้วคว้ามือมาดึงร่างของฉันขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งของตัวเองโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
“เธอถามแบบนี้หมายความว่ายังไง” คุณป๋าจูบลงบนต้นคอของฉันพร้อมกับพ่นลมหายใจร้อนผ่าวลงมากระทบผิว “อยากให้ฉันเลิกยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้นแล้วมีแค่เธอหรือไง”
“ทำได้หรอคะ”
“ถ้าฉันทำตามที่เธอต้องการ ฉันจะได้อะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยน?”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
มีต่อไหมค่ะสนุกมากอยากอ่านต่อ...
มีต่อไหมครับ...