เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 42

ฉันร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความกลัวและขยะแขยงคนตรงหน้า พี่เบสกำลังลากไล้ลิ้นสากไปมาบนเนินหน้าอกของฉัน นั่นมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยสักนิด มันมีแต่ความรังเกียจที่ฉันรู้สึกได้ในตอนนี้

“อื้ม~ หอมแถมยังหวานไปทั้งตัว”

“อึก~ ไอ้เลว!!” ฉันตะเบ็งเสียงที่แหบแห้งของตัวเองสบถด่าออกไป ทำให้พี่เบสดูเหมือนจะไม่พอใจที่ถูกฉันด่าแบบนี้ แต่เขาก็ยังยิ้มเหมือนคนโรคจิต

“เรียกผัวให้พี่ชื่นใจหน่อยสิครับ”

“....” ฉันปิดปากเงียบ

“กูบอกให้มึงเรียกกูว่าผัว!!”

“ฉันไม่เรียกให้เป็นเสนียดติดปากหรอก!!”

“ปากดีนักนะมึง” พี่เบสขบกรามแน่น เขาซุกไซร้ใบหน้าลงมาบนซอกคอของฉันอีกครั้ง “มาดูกันว่ามึงจะใจแข็งสักแค่ไหนกันเชียว หึ!!”

พูดจบมือหนาก็เลื่อนลงไปตรงหน้าท้องของฉัน ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังจะทำอะไร ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดิ้นๆ อีกครั้ง

ปัก!! กำปั้นใหญ่ต่อยอัดมาที่ท้องของฉันอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันจุกจนนอนแน่นิ่งไป

“ชอบให้ใช้กำลังตลอดเลยนะคนสวย”

“นายครับ นาย!!” เสียงผู้ชายด้านนอกเคาะประตูดังๆ ทำให้พี่เบสแสดงสีหน้าที่หงุดหงิดออกมา แล้วหันไปมองที่ประตู

“มีอะไร”

“นายออกมาดูเองดีกว่าครับ”

พี่เบสหันมามองเรือนร่างของฉัน ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผาก การกระทำของเขามันช่างน่ารังเกียจสิ้นดี

“เดี๋ยวพี่มานะครับ อย่าซุกซนหนีพี่ไปไหนล่ะ”

เขาพูดเหมือนว่าฉันจะลุกขึ้นหนีไปไหนได้ แรงจะหายใจยังลำบากเลยในตอนนี้ มันเจ็บระบบทั่วท้องไปหมด

พี่เบสลุกขึ้นออกไปจากตัวฉัน เขาเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง ส่วนฉันก็นอนขดตัวเพราะปวดท้องเอามากๆ หยดน้ำตามันไหลออกมาอาบแก้ม

ฉันรอให้คุณป๋ามาช่วย แต่ความหวังของฉันมันเหมือนจะไม่เป็นจริง เพราะจนตอนนี้แล้วก็ยังไงไร้วี่แววของคุณป๋า ฉันไม่อยากตกเป็นเมียของมัน! ถ้าจะฆ่าทำไมไม่ฆ่าฉันเลย

ปัง ปัง!! จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงปืนดังมาจากด้านนอก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัว ภาวนาขอให้เสียงปืนนั้นเป็นเสียงของคุณป๋าที่กำลังมาช่วยฉัน

ตอนนี้ฉันมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้ว ถึงจะยังไม่แน่ใจก็ตาม เสียงปืนยังคงดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องนานหลายนาที ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงัดลง

มันเกิดอะไรขึ้นกัน...

ฉันยังคงนอนขดตัวอยู่บนเตียง ลุกขึ้นไปไหนไม่ได้ ในขณะที่นอนอยู่นั้น จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกใครบางคนถีบเข้ามา เสียงดังที่เกิดขึ้นทำให้ฉันค่อยๆ ยกหัวขึ้นดู ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ฉันร้องไห้โฮออกมาทันที

“อึก คุณป๋า...”

“เมเบล!!” ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ตรงหน้าของฉันคือคุณป๋า คุณป๋าจริงๆ

คุณป๋าพุ่งปรี่ขึ้นมาบนเตียง สายตามองเรือนร่างของฉันอย่างหงุดหงิด ก่อนจะคว้ามือจับตัวฉันขึ้นไปสวมกอดแน่น

“ทำไมเพิ่งมาคะ อึก~ หนูกลัวมากแค่ไหนรู้บ้างมั้ย” ฉันทั้งร้องไห้และพูดตัดพ้อ ในตอนนี้ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอไปแล้ว

“ฉันขอโทษ...” คุณป๋าพูดแค่นี้ แล้วกำชับกอดแน่นๆ ส่วนฉันก็เอาแต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคุณป๋าเป็นเวลานาน