เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 42

ฉันร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยความกลัวและขยะแขยงคนตรงหน้า พี่เบสกำลังลากไล้ลิ้นสากไปมาบนเนินหน้าอกของฉัน นั่นมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยสักนิด มันมีแต่ความรังเกียจที่ฉันรู้สึกได้ในตอนนี้

“อื้ม~ หอมแถมยังหวานไปทั้งตัว”

“อึก~ ไอ้เลว!!” ฉันตะเบ็งเสียงที่แหบแห้งของตัวเองสบถด่าออกไป ทำให้พี่เบสดูเหมือนจะไม่พอใจที่ถูกฉันด่าแบบนี้ แต่เขาก็ยังยิ้มเหมือนคนโรคจิต

“เรียกผัวให้พี่ชื่นใจหน่อยสิครับ”

“....” ฉันปิดปากเงียบ

“กูบอกให้มึงเรียกกูว่าผัว!!”

“ฉันไม่เรียกให้เป็นเสนียดติดปากหรอก!!”

“ปากดีนักนะมึง” พี่เบสขบกรามแน่น เขาซุกไซร้ใบหน้าลงมาบนซอกคอของฉันอีกครั้ง “มาดูกันว่ามึงจะใจแข็งสักแค่ไหนกันเชียว หึ!!”

พูดจบมือหนาก็เลื่อนลงไปตรงหน้าท้องของฉัน ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังจะทำอะไร ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดิ้นๆ อีกครั้ง

ปัก!! กำปั้นใหญ่ต่อยอัดมาที่ท้องของฉันอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันจุกจนนอนแน่นิ่งไป

“ชอบให้ใช้กำลังตลอดเลยนะคนสวย”

“นายครับ นาย!!” เสียงผู้ชายด้านนอกเคาะประตูดังๆ ทำให้พี่เบสแสดงสีหน้าที่หงุดหงิดออกมา แล้วหันไปมองที่ประตู

“มีอะไร”

“นายออกมาดูเองดีกว่าครับ”

พี่เบสหันมามองเรือนร่างของฉัน ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผาก การกระทำของเขามันช่างน่ารังเกียจสิ้นดี

“เดี๋ยวพี่มานะครับ อย่าซุกซนหนีพี่ไปไหนล่ะ”

เขาพูดเหมือนว่าฉันจะลุกขึ้นหนีไปไหนได้ แรงจะหายใจยังลำบากเลยในตอนนี้ มันเจ็บระบบทั่วท้องไปหมด

พี่เบสลุกขึ้นออกไปจากตัวฉัน เขาเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง ส่วนฉันก็นอนขดตัวเพราะปวดท้องเอามากๆ หยดน้ำตามันไหลออกมาอาบแก้ม

ฉันรอให้คุณป๋ามาช่วย แต่ความหวังของฉันมันเหมือนจะไม่เป็นจริง เพราะจนตอนนี้แล้วก็ยังไงไร้วี่แววของคุณป๋า ฉันไม่อยากตกเป็นเมียของมัน! ถ้าจะฆ่าทำไมไม่ฆ่าฉันเลย

ปัง ปัง!! จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงปืนดังมาจากด้านนอก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัว ภาวนาขอให้เสียงปืนนั้นเป็นเสียงของคุณป๋าที่กำลังมาช่วยฉัน

ตอนนี้ฉันมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้ว ถึงจะยังไม่แน่ใจก็ตาม เสียงปืนยังคงดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องนานหลายนาที ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงัดลง

มันเกิดอะไรขึ้นกัน...

ฉันยังคงนอนขดตัวอยู่บนเตียง ลุกขึ้นไปไหนไม่ได้ ในขณะที่นอนอยู่นั้น จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกใครบางคนถีบเข้ามา เสียงดังที่เกิดขึ้นทำให้ฉันค่อยๆ ยกหัวขึ้นดู ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ฉันร้องไห้โฮออกมาทันที

“อึก คุณป๋า...”

“เมเบล!!” ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ตรงหน้าของฉันคือคุณป๋า คุณป๋าจริงๆ

คุณป๋าพุ่งปรี่ขึ้นมาบนเตียง สายตามองเรือนร่างของฉันอย่างหงุดหงิด ก่อนจะคว้ามือจับตัวฉันขึ้นไปสวมกอดแน่น

“ทำไมเพิ่งมาคะ อึก~ หนูกลัวมากแค่ไหนรู้บ้างมั้ย” ฉันทั้งร้องไห้และพูดตัดพ้อ ในตอนนี้ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอไปแล้ว

“ฉันขอโทษ...” คุณป๋าพูดแค่นี้ แล้วกำชับกอดแน่นๆ ส่วนฉันก็เอาแต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคุณป๋าเป็นเวลานาน

ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนกับถูกวางลงบนเตียงนุ่มๆ ทำให้ฉันลืมตาขึ้นมอง ภาพตรงหน้าที่เห็นคือคุณป๋ากำลังวางฉันลง มองไปรอบๆ ถึงได้รู้ว่าที่นี่คือห้องนอนของฉัน เป็นห้องที่บ้าน

เมื่อคุณป๋าวางฉันลงบนเตียงแล้วก็ทำเหมือนจะเดินหนีไป ฉันจึงรีบคว้ามือไปจับแขนของคุณป๋าเอาไว้

“มีอะไร ?” คุณป๋าถามด้วยน้ำเสียงที่มันเย็นชาเอามากๆ ท่าทางของคุณป๋ามันทำให้ฉันรู้สึกผิดที่ไม่เชื่อฟัง

“โกรธหนูมากเลยใช่มั้ยคะ”

“....” คุณป๋าเงียบก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“คุณป๋าคะ หนะ หนูขอโทษ...” ฉันมองที่แขนข้างที่คุณป๋าถูกยิง น่าจะถูกยิงแค่ถากๆ ไม่ได้โดนจังๆ “ให้หนูทำแผลให้นะคะ”

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงเสื้อสูทที่คุณป๋าใช้คลุมเรือนร่างกึ่งเปลือยท่อนบนของฉันเอาไว้ออกไปให้พ้น

สายตาคมกริบเพ่งมองร่างกายของฉัน ที่มีรอยแดงจากการกระทำที่น่ารังเกียจของพี่เบส คุณป๋าขบกามแน่น แถมยังกำหมัดแน่นอีกด้วย

“มันทำแค่นี้ใช่มั้ย!!” คุณป๋าถามเสียงลอดไรฟัน

“....ค่ะ”

จบคำพูดของฉันคุณป๋าก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นอีกครั้ง แล้วพูด “รอยพวกนั้นหายเมื่อไหร่แล้วค่อยคุยกัน!!”

“ทำไมคะ รังเกียจที่ตัวหนูมีรอยของคนอื่นงั้นหรอ ?”

“....”

“ฉันแค่ไม่อยากเห็น”