เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 53

“จริงๆ เรื่องที่เราทะเลาะกันมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนะคะ ทำไมถึงต้องโมโหขนาดนี้”

“ถ้าเธอยอมเปิดเผยกับทุกคนว่าเป็นอะไรกับฉัน ฉันก็จะอารมณ์ดี”

“พักเรื่องนี้ไว้ก่อนดีกว่านะคะ” ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน แต่ถ้าความคิดเห็นยังไม่ตรงกันเราก็ไม่ควรเอามาพูดให้ทะเลาะกันไม่ใช่หรือไง

“มันหน้าอายมากใช่มั้ย ?”

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาคุณป๋า แล้วหย่อนก้มนั่งลงบนตักแกร่ง พร้อมกับซบหน้าลงบนแผงอกด้วยท่ามางที่ออดอ้อน

“มันไม่ใช่เรื่องหน้าอายเลยค่ะ หนูแค่ยังไม่พร้อมเท่านั้นเอง”

“แล้วเมื่อไหร่เธอจะพร้อม”

“ขอเวลาหน่อยสิคะ ตอนนี้หนูก็ยังบอกไม่ได้…”

ลมหายใจร้อนผ่าวของคุณป๋ากระทบลงมาโดนผิวเนื้อของฉัน ทำให้รับรู้ได้ว่าตอนนี้คุณป๋ายังไม่ได้ใจเย็นลงเท่าไหร่

“เราอย่าพูดถึงเรื่องนี้กันอีกเลยนะคะ”

ทันทีที่จบคำพูดของฉัน คุณป๋าก็ยกตัวฉันลอยขึ้น แล้ววางลงตรงที่นั่งข้างๆ ตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ฉันจะกลับบ้าน”

ฉันรีบคว้ามือคุณป๋าเอาไว้ก่อนที่จะเดินไปยังประตูห้อง “ไม่นอนด้วยกันหรอคะ”

“ไม่มีอารมณ์!!” คุณป๋าตอบอย่างหงุดหงิด คนแก่นี่ทำไมเอาแต่ใจขนาดนี้นะ แถมยังเอาใจยากอีกต่างหาก

“…ถ้าหนูบอกว่าหนูมีอารมณ์ล่ะคะ”

“ฉันมีงานต้องทำ คงไม่ว่างมานอนกับเธอ” คุณป๋าพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าฉัน แถมยังแกะมือฉันออก แล้วก็รีบสับขาเดินตรงไปยังประตู แล้วเปิดออกไปโดยไม่ได้หันมามองฉันเลยสักนิด

แบบนี้แปลว่าโกรธจริงจังมากสินะ…

ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ แล้วเอนหลังพิงกับโซฟา ใครจะไปคิดว่าหลังจากตกลงคบกันแล้วคุณป๋าจะงี่เง่ามากขนาดนี้

ถึงยังไงก็ควรเข้าใจฉันบ้างสิ ควรให้เวลาฉันบ้าง ไม่ใช่จะเอาแต่ความต้องการของตัวเองแบบนี้

ฉันนั่งถอนหายใจทิ้งเป็นเวลานานนับชั่วโมง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีแฟนแบบจริงจัง และทะเลาะกับแฟน แถมแฟนยังเป็นคนแก่ที่เอาแต่ใจอีกต่างหาก

ฉันก้มมองโทรศัพท์ในมือครั้งแล้วครั้งเล่า รอให้คุณป๋าโทรมา แต่ก็ไม่มีเลยสักสาย จนฉันทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายโทรไปเอง

ตู๊ด ตู๊ด ~ เสียงรอสายดังขึ้นมาเป็นเวลานาน แต่ก็ไร้วี่แววของคุณป๋าที่จะรับสาย

เมื่อสายแรกถูกตัดไปโดยไม่มีใครรับ ฉันจึงโทรไปอีกครั้ง และอีกครั้ง ก็เหมือนเดิม คุณป๋าไม่รับสายฉัน!!

“ต้องเล่นตัวขนาดนี้เลยหรือไงกัน!!” ฉันบนพึมพำก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปไกลๆ ตัว อย่างหงุดหงิด

เมื่อทนไม่ไหวอีกต่อไปฉันจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องเพื่อจะไปหาฟาร์น

“คุณหนูจะไปไหนครับ” พี่กล้าที่กลับมาประจำหน้าห้องเหมือนเดิม พอเห็นว่าฉันเปิดประตูออกไปจึงรีบถามขึ้นทันที

“จะไปหาเพื่อนค่ะ อยู่ห้องข้างๆ นี้เอง คงไปได้ถูกมั้ยคะ” ฉันยืนกอดอกถามพี่กล้า ทำให้พี่กล้าหน้าจ๋อยไปเลย

“เชิญครับคุณหนู”

สิ้นสุดคำพูดของพี่กล้าฉันก็เดินไปเคาะห้องฟาร์น พอฟาร์นมันมาเปิดประตูให้ฉันก็รีบแทรกตัวเข้าไปในห้อง

“อะไรวะ วันนี้เธอดูแปลกๆ นะเมล” พอฉันเดินเข้าไปในห้องก็ถูกฟาร์นถามอย่างสงสัยทันที

“ฉันมีอะไรจะถามหน่อย”

“อะไรวะ ?”

ฉันทบทวนอยู่สักพัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วถาม “เวลาทะเลาะกับ เอ่อ แฟน นายมีวิธีจัดการความรู้สึกยังไง ฉันหมายถึงทำยังไงที่ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านน่ะ”

“แฟน ?” ฟาร์นทวนคำถามของฉัน ก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม แล้วพูดต่อ “นี่ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า”