เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 52

หลังจากเรียนเสร็จแยกย้ายกับเพื่อน ฉันก็บอกให้พี่กล้ามาส่งที่บ่อนคาสิโน จะมาเช็คดูสักหน่อยว่าคุณป๋าจะเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นได้จริงหรือเปล่า ถ้าเกิดว่าฉันเห็นอะไรที่ไม่ชอบมาพากลนะ คุณป๋าได้เจอดีแน่ๆ

ในตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงานของคุณป๋า ทำใจสักครู่ใหญ่กว่าจะค่อยๆ เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูแง้มๆ มองดูภายในห้อง

แต่!!! ดันสบตาเข้ากับคุณป๋าที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน กำลังเงยหน้ามามองฉันอยู่พอดี ฉันจึงยิ้มแห้งแก้เก้อ ก่อนจะค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปในห้องทำงานของคุณป๋า

“ทำไมไม่บอกว่าจะมา ?” คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้นถามก่อนจะวางปากกาในมือลง “หรืออยากมาแอบดูว่าฉันยุ่งกับผู้หญิงคนไหนหรือเปล่า”

ฉันยิ้มให้คุณป๋าที่พูดออกมาอย่างรู้ทัน ก่อนจะเดินไปหย่อนก้นนั่งลงบนตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ พลางยกมือขึ้นคล้องคอคุณป๋าไว้ แล้วกดจมูกลงบนแก้มของคุณป๋าเบาๆ มือหนาของคุณป๋าคล้องมากอดเองของฉันเอาไว้แบบหลวมๆ

“ไม่คิดว่าที่หนูมาที่นี่ เพราะว่าหนูคิดถึงคุณป๋าบ้างหรอคะ”

“ท่าทางของเธอมันฟ้องว่าเธอกำลังจับผิดฉันอยู่”

“หรอคะ…” ฉันค่อยๆ ใช้มือลูบไล้แผงอกแกร่งเบาๆ อย่างยั่วยวน

“ไปนั่งรอก่อน ฉันยังตรวจเอกสารไม่เสร็จ” คุณป๋าขบกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์ของตัวเอง

“ให้หนูนั่งตรงนี้ไม่ได้หรอคะ” ไม่ใช่ว่าฉันต้องการจะทำเรื่องอย่างว่า แต่ฉันอยากจะแกล้งคุณป๋ามากกว่า เวลาที่เห็นคุณป๋าอดกลั้นมันน่าขำดี

“เมเบล!!” คุณป๋าถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะจับเอวของฉันให้ลุกขึ้นออกจากตัก “ไปนั่งรอก่อน ยังไงคืนนี้เธอก็ไม่รอดแน่”

ฉันเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปหยุดยืนตรงหน้าของคุณป๋า พลางใช้มือปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาลงสองสามเม็ด เปิดอ้าออกให้เห็นเนินหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองเต้า ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงแล้วพูด

“น่ากลัวจังเลยนะคะ ว่ามั้ย^_^”

“อ่า!! เธอดื้อเกินไปแล้วเมเบล”

ฉันยิ้มหวานให้คุณป๋า แต่แล้วก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะก่อน ฉันดีดตัวยืนตรงและรีบปิดเม็ดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อยก่อนจะหมุนตัวหันไปมองคนที่เดินเข้ามา

“ใช่อาเหนือหรือเปล่าคะ” ผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับคุณป๋าเดินเข้ามาในห้อง ฉันถามแบบนั้นเพราะรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก

ฉันก็ไม่ได้เจออาเหนือมานานมากแล้ว ก็เลยไม่ค่อยมั่นใจว่าคนตรงหน้าจะใช่อาเหนือหรือเปล่า

“อื้ม” เป็นอาเหนือจริงๆ ด้วย อาเหนือมองฉันก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม “เมเบล ?”

“ค่ะ เมเบลเอง”

“ว้าว! สวยกว่าที่คิดเอาไว้อีกนะ” อาเหนือมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ” ฉันยิ้มให้อาเหนือ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา

“ทำไมมึงไม่บอกกูก่อนว่าจะเข้ามา” คุณป๋าถามอาเหนือ

“ทีมึงไปหากูมึงยังไม่เคยบอก แล้วกูจะบอกมึงทำไมว่ากูจะมา” อาเหนือถามกวนประสาทคุณป๋า

“ถ้าไม่มีธุระมึงก็กลับไป กูไม่ว่าง”

“เรื่องไอ้เด็กนั่นที่มึงให้กูไปสืบ ธุระของกูสำคัญพอมั้ย ?”

คุณป๋ามองมาทางฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะตวัดสายตามองอาเหนือแล้วพูด “เจอตัวมันแล้ว ?”

อาเหนือลากเก้าอี้ไปนั่งตรงหน้าโต๊ะทำงานคุณป๋า “มันหนีออกนอกประเทศไปแล้ว”

“ชิท!!!” คุณป๋าตบโต๊ะทำงานอย่างหงุดหงิดเมื่อได้ยินคำตอบของอาเหนือ

“แต่ถ้ามึงอยากจะตามตัวมันก็ไม่ยาก แต่ก็ต้องใช้เวลาหน่อย”

“เออ! นานแค่ไหนกูก็จะลากตัวมันมาให้ได้” น้ำเสียงของคุณป๋ามันหนักแน่น ฉันรับรู้ได้โดยที่ไม่ต้องมีใครบอกว่าบุคคลที่อาเหนือและคุณป๋ากำลังพูดถึงอยู่นั้นคือพี่เบสแน่ๆ

อาเหนือละสายตาจากคุณป๋าหมุนตัวจากเก้าอี้หันมามองหน้าฉัน

“หมดธุระของมึงแล้วก็กลับไปไอ้เหนือ”

“ถ้ากูอยากกลับเดี๋ยวกูกลับเอง มึงไม่ต้องไล่ไอ้หิรัญ” อาเหนือหันกลับไปตอบคุณป๋าก่อนจะหันมามองฉันอีกครั้ง