เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 57

เวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงมหาวิทยาลัยใกล้จะปิดเทอม ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณป๋าเป็นไปได้ด้วยดี ตั้งแต่วันแรกที่ฉันตัดสินใจคบกับคุณป๋าจนถึงวันนี้ ฉันก็ยังรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้ว เพราะเวลาที่คุณป๋าอยู่กับฉันจะทำตัวน่ารักมาก

และตอนนี้ฉันก็เริ่มคิดแล้วว่าจะบอกความสัมพันธ์ของเราให้กับคนอื่นรู้ ถ้าเกิดว่ามีใครถามฉันก็จะตอบไปตรงๆ ว่าฉันกับคุณป๋าเป็นอะไรกัน แต่ถ้าไม่มีใครถามฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใคร

มาจนถึงวันนี้เอวากับฟาร์นก็ยังไม่รู้ว่าระหว่างฉันกับคุณป๋าลึกซึ้งกันขนาดไหน

หลังจากเลิกเรียนฉันแยกกับเพื่อนไปหาคุณป๋าที่บริษัท เพราะว่าช่วงนี้ฉันเรียนหนักยิ่งใกล้จะสอบก็ยิ่งไม่ค่อยมีเวลาเจอคุณป๋าเลย และที่สำคัญฉันสั่งห้ามคุณป๋าว่าไม่ต้องมาหาฉันที่คอนโด ตั้งแต่วันนั้นคุณป๋าก็ไม่ได้มาหาฉันที่คอนโดอีกเลย จะมีแค่ฉันที่เป็นฝ่ายไปหาคุณป๋า อาจจะเป็นที่บ้านหรือไม่ก็มาเจอที่บริษัท แบบวันนี้

#บริษัท

พี่กล้าเป็นคนมาส่งที่บริษัทและก็ต้องรอรับฉันกลับด้วย เพราะฉันมาไม่นาน พอมาถึงฉันก็ตรงไปยังห้องทำงานของคุณป๋าทันที

เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าคุณป๋ากำลัวนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ และกำลังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่

ฉันเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานตรงหน้าคุณป๋า ก่อนจะโน้มตัวลงพร้อมกับยิ้มหวาน “คิดถึงจังเลยค่ะ ^_^”

“เพราะใครล่ะ สั่งห้ามไม่ให้ฉันไปหาที่คอนโด” คุณป๋าพูดค้อนฉันเสียงแข็ง

“แต่หนูก็มาหาคุณป๋าที่บริษัทแทนไงคะ แถมยังไปหาที่บ้านออกจะบ่อย”

“อาทิตย์ล่ะสองวันเธอบอกว่าบ่อย ?”

“เจอกันทุกวันหนูกลัวว่าคุณป๋าจะเบื่อเอาน่ะคะ…”

คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอนหลังไปพังกับเบาะนั่ง “มานั่งตรงนี้สิ”

ฉันเดินอ้อมไปนั่งบนตักแกร่งของคุณป๋าอย่างว่าง่าย พอนั่งลงแล้วก็หอมแก้มคุณป๋าไปฟอดใหญ่

“วันนี้ไปนอนกับฉัน” คุณป๋าปัดไรผมตรงต้นคอของฉันที่มันเกะกะออก ก่อนจะกดจูงลงมาหนักๆ

“หนูบอกแล้วไงคะว่าอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์หนูไปนอนกับคุณป๋าไม่ได้”

“ฉันอยากนอนกับเธอ” สีหน้าของคุณป๋าในตอนนี้กำลังงอแงเหมือนเด็กเอามากๆ

ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไปหรอก แต่งานที่มหาวิทยาลัยเยอะ แถมยังมีเรียนเช้าอีก

“อาทิตย์หน้านะคะ หนูจะให้คุณป๋านอนกอดหลายๆ คืนเลย”

“เห็นว่าฉันเป็นเด็กหรือไงถึงชอบหลอกล่อกันนัก” คุณป๋าโอบแขนกอดเอวฉันไว้แบบหลวมๆ ก่อนจะเอาคางมาเกยเอาไว้บนไหล่

“หนูเปล่าโกหกนะคะ”

ลมหายใจร้อนผ่าวของคุณป๋ากระทบลงมาบนต้นคอของฉัน จู่ๆ คุณป๋าก็อุ้มฉันขึ้นแล้วพาเดินไปยังโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องทำงาน

“คุณป๋าคะ วันนี้หนูไม่ได้มาหาเพราะเรื่องนี้นะ หนูมีเวลาไม่มาก”

คุณป๋าวางฉันลงบนโซฟาจากนั้นก็ขึ้นมาคร่อมตัวฉันเอาไว้ พลางก้มหน้าลงมาใกล้ๆ

“ไหนบอกมาสิว่าเธอมาหาฉันเพราะอะไร ?”

“จำไม่ได้หรอคะว่าใครบอกว่าคิดถึงหนู”

“ใคร ?” คุณป๋าทำหน้าทะเล้นทั้งที่ตัวเองเป็นคนพูดเองแท้ๆ ว่าคิดถึงฉัน

“ถามเหมือนกับว่าหนูมีแฟนหลายคนเลยนะคะ อื้อ~”

ฉันเบิกตากว้างก่อนจะรีบดันตัวคุณป๋าออกเพราะถูกคนโรคจิตอย่างคุณป๋าก้มลงมากัดริมฝีปากของฉัน ถึงจะไม่แรงมากแต่มันก็ยังรู้สึกเจ็บเหมือนกัน

“คุณป๋าบ้า!!” เมื่อริมฝีปากของคุณป๋าหลุดออกไป ฉันก็ตะเบ็งเสียงต่อว่าคุณป๋าทันที

“ใครใช้ให้เธอพูดว่ามีแฟนหลายคน ?”

“เอะ!! หนูก็แค่พูดไม่ได้คิดจริงจังสักหน่อย”

“แต่ฉันไม่ชอบ แล้วก็ไม่อยากได้ยิน”