เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 56

1 เดือนผ่านไป

ฉันกำลังนั่งเครียดคิดไม่ตกในขณะที่กำลังเรียนอยู่สมองมันก็เอาแต่คิดหนัก ก็เพราะว่าประจำเดือนของฉันน่ะสิ ยังไม่มาเลยตั้งแต่เดือนที่แล้ว ทั้งที่กินยาคุมฉุกเฉินไปแล้ว

จริงๆ การที่ประจำเดือนมันจะไม่มาหนึ่งเดือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากนัก เพราะฉันก็เคยเป็นบ่อยๆ ที่บางเดือนประจำเดือนก็เว้นไป แต่!!! ที่ต้องมานั่งเครียดก็เพราะคุณป๋านั่นแหละ ถ้าวันนั้นคุณป๋าไม่ปล่อยใน ฉันก็คงไม่ต้องมาเครียดแบบนี้

“เมเบล เมเบล!!”

“อ่ะ ห๊ะๆ ว่าไงเอวา”

“แกเหม่ออีกแล้วนะ ช่วงนี้เอาแต่นั่งเหม่อทุกวัน มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” เอวาถามด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงฉันเอามากๆ

“เปล่าหรอกๆ” ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“อื้อ พักนี้ทำไมฉันเห็นอาหิรัญมาที่ห้องแกบ่อยจัง ?”

เฮือก!! จู่ๆ ก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเจอคำถามของเอวา

“เป็นอะไรไปอีกหน้าซีดเชียว” ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เอวาถึงถามมากจัง แล้วแต่ละคำถามก็ทำเอาฉันหนักใจทั้งนั้น

“ฉะ ฉันปวดหัวนิดหน่อยน่ะ เรียนเสร็จแล้วกลับกันเถอะ”

ฉันเห็นว่าอาจารย์เดินออกจากห้องไปแล้วจึงพูดเบี่ยงเบนความสนใจของเอวา

เอวาพยักหน้ารับก่อนจะเก็บปากกาใส่กระเป๋า วันนี้ฟาร์นไม่ได้มาเรียน เพราะตื่นไม่ทันมันก็เลยขาดไปเลย

“อื้อ แล้วนี่แกเรื่องพี่เบสเป็นไงบ้าง?” เอวาถามในขณะที่เรากำลังเดินไปที่รถ

“ยังตามตัวไม่ได้เลย ได้ยินคุณป๋าบอกว่าหนีออกนอกประเทศไปแล้ว”

เอวาถอนหายใจออกมาเบาๆ “เฮ้อ! ยังไงแกก็ต้องระวังตัวดีๆ นะเมเบล”

“ฉันรู้แล้วๆ คุณป๋าส่งให้ลูกน้องมาเฝ้าขนาดนี้ไม่มีทางที่พี่เบสจะมาทำอะไรฉันได้หรอก”

“อ๋อ! ที่อาหิรัญมาหาแกบ่อยๆ คงเพราะเป็นห่วงแกนี่เอง”

“อื้อ ใช่ๆ” ฉันรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเอวาทันที

วันนี้ฉันขับรถมาเอง โดยที่คุณป๋าก็ไม่รู้ว่าพี่กล้าไม่ได้มาส่งฉันที่มหาวิทยาลัย บางทีฉันก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง การมีคนคอยไปรับไปส่งมันอึดอัดไปนะบางทีน่ะ

ณ คอนโด…

หลังจากแยกย้ายกับเอวาฉันก็เปิดประตูเข้าห้องของตัวเอง และก็ต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อเจอคุณป๋าที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา

“เห็นหน้าฉันแล้วถอนหายใจ หมายความว่าไง ?” คุณป๋าถามอย่างหาเรื่อง

“เปล่าค่ะ” พูดจบฉันก็เดินไปนั่งลงบนตักแกร่ง “คุณป๋าไม่ต้องมาหาหนูที่คอนโดแล้วนะคะ”

“ทำไม” พอฉันพูดจบก็ถูกคุณป๋าถามเสียงแข็งทันที

“อย่าทำหน้าเกรี้ยวกราดใส่หนูแบบนั้นสิคะ” ฉันซบหน้าลงบนแผงอกแกร่งด้วยท่าทางออดอ้อน

“ฉันถาม!!” คุณป๋ายังคงถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

“ก็เอวาสิคะ เริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมพักนี้คุณป๋ามาหาหนูที่ห้องบ่อยๆ”

“แล้ว ?” ดูสิ พอฉันบอกไปแบบนั้นคุณป๋าก็ทำหน้าเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย

“ก็บอกไปแล้วไงคะว่าหนูยังไม่พร้อม”

สีหน้าของคุณป๋าดูจะไม่สบอารมณ์มากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน ฉันได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มคุณป๋าฟอดใหญ่

“เดี๋ยวหนูจะไปหาคุณป๋าที่บ้านเองนะคะ ^_^”