เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 66

พอได้ยินว่าคุณป๋าสั่งห้ามไม่ให้ไปไหน หัวใจดวงน้อยมันก็เจ็บปวดอีกครั้ง

“ฉันจะไป!!” ฉันยืนกรานเสียงหนักแน่น

“ผมว่าคุณหนูกลับเข้าไปในบ้านดีกว่าครับ”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วก้าวขาเดินลงบันได แน่นอนว่าลูกน้องของคุณป๋ากรูกันวิ่งเข้ามาขว้างทางฉันนับยี่สิบคน ทำให้ฉันหมดหนทาง แล้วตัดสินใจหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน

ฉันเดินกลับเข้ามาด้านในบ้านด้วยสมองที่เอาแต่คิดฟุ้งซ่านและหัวใจที่มันกำลังเจ็บปวดอยู่ ฉันไม่อยากจะอยู่ แต่ฉันไปไหนไม่ได้

ระหว่างฉันกับคุณป๋ายังมีอะไรต้องคุยกันอีกหรือไง คุยอะไรในเมื่อชัดเจนในการกระทำมากขนาดนั้นแล้ว ผลักฉันออกขนาดนั้นเพื่อจะช่วยอีผู้หญิงคนนั้น

เรื่องที่ยัยแม่บ้านพูด ฉันเริ่มจะมั่นใจแล้วแหละว่าคุณป๋ากับมันแอบมีความสัมพันธ์กันจริงๆ

“อึก~” ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องรับแขก ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้สะอื้นออกมาเบาๆ

ภาพที่คุณป๋าผลักฉันล้มกระแทกพื้น ภาพที่คุณป๋าเดินประคองยัยนั่นออกไปจากห้อง มันตอกย้ำชัดเจนแล้วจริงๆ

“คุณหนูครับ…”

“…พี่กล้า อึก”

เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นว่าพี่กล้ายืนอยู่ตรงหน้า ฉันจึงลุกขึ้นแล้วโผล่เข้ากอดพี่กล้าทันที จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาจนสุดเสียง

“คะ…คุณหนู ทำแบบนี้มันไม่ดีนะครับ” พี่กล้าพยายามผลักตัวฉันออก “เดี๋ยวนายมาเห็นเข้า…”

“อึก เมเบลผิดอะไรหรอคะ ทำไมคุณป๋าถึงต้องมีคนอื่น” ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของพี่กล้า เอาแต่ตัดเพ้อคุณป๋าแล้วร้องไห้สะอื้นออกมาเสียงดัง

“คุณหนูใจเย็นๆ ก่อนนะครับ”

“อึก~”

พรึบ!! จู่ๆ ร่างของฉันกับพี่กล้าก็ถูกแยกออกจากกัน โดยร่างของฉันถูกกระชากอย่างแรง ส่วนพี่กล้าก็ถูกผลักให้ล้มลง

ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นที่มองด้วยดวงตาที่พร่ามัว เมื่อเห็นว่าเป็นคุณป๋าฉันจึงผลักตัวเองให้ออกห่างทันที

“กอดมันทำไม !!” คุณป๋าตะเบ็งเสียงถามดังลั่น เหมือนไม่ได้เห็นเลยว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ และคนที่ทำให้ฉันร้องไห้ก็คือตัวคุณป๋าเองนั่นแหละ

“มึงรีบออกไปให้พ้นหน้ากูซะ!!” คุณไล่ให้พี่กล้าออกไป

ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาแบบลวกๆ “กลับมาได้แล้วหรอคะ มันตายหรือยังล่ะ!!”

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “แอดมิดนอนที่โรงพยาบาล”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบเก็บเสื้อผ้าไปนอนเฝ้ามันที่โรงพยาบาลสิคะ”

“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น”

“เป็นผัวมันไม่ใช่หรือไง!!”

“เอาอะไรมาพูดห๊ะ!!” คุณป๋าขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์

“เอาสิ่งที่เห็นมาพูดไงคะ เป็นห่วงมันขนาดนั้นจะให้คิดว่าเป็นอื่นได้ยังไง”

หมับ!! จบคำพูดของฉันคุณป๋าก็พุ่งตัวเข้ามาแล้วกระชากแขนของฉันอย่างแรง

“เธอมันเอาแต่ใช้อารมณ์เมเบล”

“…ค่ะ” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ พยายามไม่ปล่อยให้มันไหลออกมาอีกครั้ง

“ฉันไม่เคยทำอะไรต่ำๆ แบบที่เธอคิด!!”