เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 67

เพียงเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว แขนของฉันก็ถูกกระชากให้กลับใสที่เดิมอีกครั้ง

“ฉันไม่ให้เธอไปไหน ฉันไม่เลิก!!” คุณป๋าตวาดเสียงดังลั่น

“จะเก็บหนูไว้เพื่ออะไรคะ ในเมื่อหนูไม่ต้องการสถานะที่คุณป๋ามอบให้ ต่อไปนี้ไม่ว่าสถานะอะไรหนูก็ไม่ต้องการค่ะ นอกจากสถานะลูกเลี้ยงเท่านั้นที่หนูจะเป็น” น้ำเสียงของฉันมันสั่นเครือเล็กน้อย เพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาเมื่อครู่

“เธอคือเมียของฉัน!!” คุณป๋าจ้องหน้าฉัน “เพลงเธอยินดีอยู่เงียบๆ”

เจ็บ ฉันเจ็บแค่ไหนรู้มั้ยที่คุณป๋าพูดมาแบบนี้ “แค่ปากแน่หรอคะ ทำไมถึงแคร์มันขนาดนั้น อดคิดไม่ได้อีกแล้วสิคะว่าคุณป๋าได้กับมันแล้ว”

“ก็แค่สนุก ฉันเบื่อเมื่อไหร่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”

ฉันมองผู้ชายตรงหน้าอย่างผิดหวัง นี่หรอคำพูดของคนที่ฉันรัก ต้องทำกันขนาดนี้เชียวหรอ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เพราะหนูหลีกทางให้!!” ฉันพยายามแกะมือหนา แล้วจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็ง “หนูเจ็บขนาดไหนรู้มั้ย คุณป๋าทำให้หนูผิดหวังมากจริงๆ อึก~”

บ้าจริง ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว เมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะปล่อยฉันสักที ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ

หัวใจมันเจ็บจนไม่มีที่ว่างให้รับความเจ็บปวดอีกแล้ว…

“ฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่ เธอเป็นเมียฉัน จำไว้!!” แม้ว่าฉันร้องไห้ แต่ดูเหมือนว่าคุณป๋ายังจะเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่

“คำว่าเมีย นั่นมันก่อนหน้าที่หนูจะตาสว่างค่ะ อึก~”

“มันจะอะไรนักหนาห๊ะ อย่าทำเหมือนว่าฉันไปเอากับผู้หญิงคนนั้นได้มั้ยเมเบล!! ก็แค่สนุกเธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง”

“…..” ฉันเบือนหน้าหนี ไม่อยากจะพูดอะไรต่ออีกแล้ว

“พอบอกเธอก็โกรธ จะเอายังไงกันแน่ห๊ะ!!”

“……”

“เมเบล!!” คุณป๋าออกแรงกระชากแขนฉันอีกครั้งเมื่อฉันเงียบไม่ยอมตอบ ทำให้ฉันหันหน้ากลับมามองใบหน้าของคุณป๋าอีกครั้ง

“แค่รักสนุกอย่างนั้นหรอ พูดง่ายดีนี่คะ อึก~ หยุดเห็นแก่ตัวได้แล้วค่ะ มันจบแล้ว จบแล้วจริงๆ…”

“ถ้าฉันให้เพลงออกไป เธอจะไม่ไปไหนใช่มั้ย ?”

“……” คุณป๋ารอคำตอบจากปากของฉัน แต่ก็เหมือนเดิม ฉันเลือกที่จะเงียบ

“ตอบ!!”

“เมเบล!!”

“จะเอายังไงก็พูดมา แบบไหนที่เธอต้องการ!! ถ้าอยากให้ฉันไล่เพลงออกฉันก็จะทำ”

“ให้มันออกไปจากบ้าน แต่ก็ยังไปสมสู่กับมันเหมือนเดิม แบบนั้นใช่มั้ยคะ”

“คุณป๋าควรไล่มันออกไปตั้งแต่ครั้งแรกที่หนูเอ่ยปากขอร้องแล้วค่ะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ข่มน้ำเสียงที่สั่นเครือของตัวเองเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า “ถ้าหนูสำคัญ คุณป๋าคงไม่เลือกมันตั้งแต่แรก”

“ฉันเลือกเธอ เธอก็รู้ว่าที่ผ่านมาฉันเป็นยังไง…”

“ไม่ค่ะ!! วันนี้หนูเป็นฝ่ายที่ต้องเลือก ไม่ใช่คุณป๋า” ฉันตอบอย่างหนักแน่น ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันคอยทำตาม คอยเชื่อสิ่งที่คุณป๋าพูดมาตลอด ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมอีกแล้ว

“เธอต้องการเลิก ต้องการแบบนั้นจริงๆ ?”

“ใช่ค่ะ”

คุณป๋าขบกรามแน่นก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “ได้!! อยากไปมากก็ไป!!”

คุณป๋าตวาดออกมาเสียงดังลั่นบ้าน ดังมากจริงๆ ทำเอาฉันที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ตกใจเหมือนกัน

“ออกไปสิ อยากไปฉันก็ให้เธอไปแล้ว ต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือไง!!”

ตอนนี้คุณป๋าเหมือนคนที่กำลังขาดสติ เมื่อไล่ฉันแล้วก็เดินไปที่ทีวีจอใหญ่ ก่อนจะจับมันทุ่มลงพื้น แถมยังกวาดข้าวของบริเวณนั้นลงแตกกระจายเต็มพื้นไปหมด

ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเอง ตอนนี้ต่อให้คำขอโทษสักพันคำ หมื่นคำ ก็ไม่สามารถรั้งฉันไว้ได้อีกแล้ว

เจ็บว่าการที่ได้รับรู้ว่ายัยแม่บ้านมันใช้ปากทำให้คุณป๋าสำเร็จความไคร่ ก็คือการที่คุณป๋ายอมให้มันมีอิทธิพล ถึงจะบอกว่าแค่สนุกชั่วครั้งชั่วคราว ถามหน่อยไม่คิดบ้างหรือไงว่าฉันจะเจ็บปวดขนาดไหน ฉันต้องการแบบนั้นหรือไง

“…ถ้าฉันเห็นเธอยุ่งกับผู้ชายคนไหน ได้เห็นดีกันแน่ เธอไม่มีสิทธิ์มีใครทั้งนั้น ถ้าฉันไม่อนุญาต!!” น้ำเสียงเกี้ยวกราดของคุณป๋าตะโกนบอกไล่หลังมาติดๆ

หยดน้ำตาของฉันมันไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง ฉันรีบลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากตัวบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ต่อไปนี้คำว่าพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยงสำหรับฉันกับคุณป๋าคงไม่มี ฉันจะใช้ชีวิตของตัวเอง ไม่มาพึ่งพาคุณป๋าอีกแล้ว ต่อจากนี้ฉันคงไม่อยากเจอหน้าคุณป๋าอีก พอกันทีกับความรัก รู้สึกเข็ดขยาดจนไม่กล้ามีความรักกับใครอีกแล้ว

ความเจ็บปวดมันน่ากลัวมากจริงๆ….