เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 67

เพียงเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว แขนของฉันก็ถูกกระชากให้กลับใสที่เดิมอีกครั้ง

“ฉันไม่ให้เธอไปไหน ฉันไม่เลิก!!” คุณป๋าตวาดเสียงดังลั่น

“จะเก็บหนูไว้เพื่ออะไรคะ ในเมื่อหนูไม่ต้องการสถานะที่คุณป๋ามอบให้ ต่อไปนี้ไม่ว่าสถานะอะไรหนูก็ไม่ต้องการค่ะ นอกจากสถานะลูกเลี้ยงเท่านั้นที่หนูจะเป็น” น้ำเสียงของฉันมันสั่นเครือเล็กน้อย เพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาเมื่อครู่

“เธอคือเมียของฉัน!!” คุณป๋าจ้องหน้าฉัน “เพลงเธอยินดีอยู่เงียบๆ”

เจ็บ ฉันเจ็บแค่ไหนรู้มั้ยที่คุณป๋าพูดมาแบบนี้ “แค่ปากแน่หรอคะ ทำไมถึงแคร์มันขนาดนั้น อดคิดไม่ได้อีกแล้วสิคะว่าคุณป๋าได้กับมันแล้ว”

“ก็แค่สนุก ฉันเบื่อเมื่อไหร่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”

ฉันมองผู้ชายตรงหน้าอย่างผิดหวัง นี่หรอคำพูดของคนที่ฉันรัก ต้องทำกันขนาดนี้เชียวหรอ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เพราะหนูหลีกทางให้!!” ฉันพยายามแกะมือหนา แล้วจ้องหน้าคุณป๋าตาเขม็ง “หนูเจ็บขนาดไหนรู้มั้ย คุณป๋าทำให้หนูผิดหวังมากจริงๆ อึก~”

บ้าจริง ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว เมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะปล่อยฉันสักที ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ

หัวใจมันเจ็บจนไม่มีที่ว่างให้รับความเจ็บปวดอีกแล้ว…

“ฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่ เธอเป็นเมียฉัน จำไว้!!” แม้ว่าฉันร้องไห้ แต่ดูเหมือนว่าคุณป๋ายังจะเอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่

“คำว่าเมีย นั่นมันก่อนหน้าที่หนูจะตาสว่างค่ะ อึก~”

“มันจะอะไรนักหนาห๊ะ อย่าทำเหมือนว่าฉันไปเอากับผู้หญิงคนนั้นได้มั้ยเมเบล!! ก็แค่สนุกเธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง”

“…..” ฉันเบือนหน้าหนี ไม่อยากจะพูดอะไรต่ออีกแล้ว

“พอบอกเธอก็โกรธ จะเอายังไงกันแน่ห๊ะ!!”

“……”

“เมเบล!!” คุณป๋าออกแรงกระชากแขนฉันอีกครั้งเมื่อฉันเงียบไม่ยอมตอบ ทำให้ฉันหันหน้ากลับมามองใบหน้าของคุณป๋าอีกครั้ง

“แค่รักสนุกอย่างนั้นหรอ พูดง่ายดีนี่คะ อึก~ หยุดเห็นแก่ตัวได้แล้วค่ะ มันจบแล้ว จบแล้วจริงๆ…”

“ถ้าฉันให้เพลงออกไป เธอจะไม่ไปไหนใช่มั้ย ?”

“……” คุณป๋ารอคำตอบจากปากของฉัน แต่ก็เหมือนเดิม ฉันเลือกที่จะเงียบ

“ตอบ!!”

“เมเบล!!”

“จะเอายังไงก็พูดมา แบบไหนที่เธอต้องการ!! ถ้าอยากให้ฉันไล่เพลงออกฉันก็จะทำ”

“ให้มันออกไปจากบ้าน แต่ก็ยังไปสมสู่กับมันเหมือนเดิม แบบนั้นใช่มั้ยคะ”

“คุณป๋าควรไล่มันออกไปตั้งแต่ครั้งแรกที่หนูเอ่ยปากขอร้องแล้วค่ะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ข่มน้ำเสียงที่สั่นเครือของตัวเองเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า “ถ้าหนูสำคัญ คุณป๋าคงไม่เลือกมันตั้งแต่แรก”

“ฉันเลือกเธอ เธอก็รู้ว่าที่ผ่านมาฉันเป็นยังไง…”