เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 75

Talk เมเบล

การเดินทางทาง….

ฉันออกจากกรุงเทพมาตั้งแต่เช้าตรู่ โดยมีพี่ดินเป็นคนขับรถให้ขึ้น พี่ดินอาสาไปส่งซึ่งฉันก็ไม่ได้ขัดอะไร เพราะที่ที่เราจะไปกันเป็นที่ส่วนตัวของพี่ดิน

ขับรถมาหลายชั่วโมงก็ยังไม่ถึง ตลอดทางมีฝนตกปรอยๆ แต่ก็คงใกล้แล้วแหละสังเกตจากวิวภูเขาข้างทาง เรามากันช่วงเข้าหน้าฝน ทำให้มีหมอกลงบริเวณยอดภูเขาสูง มันเป็นภาพที่สวยมากจนฉันต้องหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพ

อ๋อ! ฉันพกเป็นกล้องถ่ายรูปมานะ การมาในครั้งนี้ไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วย ฉันทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง และไม่ลืมที่จะแปะโน้ตเอาไว้ด้วย เพราะรู้ดีว่าจะช้าหรือเร็วยังไงคุณป๋าก็ต้องไปหาฉันที่คอนโดแน่ๆ

“ใกล้ถึงหรือยังคะพี่ดิน” ฉันหันไปถามพี่ดินที่กำลังขับรถอยู่

“อีกสิบกิโลก็ถึง” พี่ดินหันมาตอบพร้อมกับยิ้มจางๆ ให้กับฉัน

รู้สึกว่าตัวเองคิดถูกมากจริงๆ ที่ตัดสินใจมาที่นี่ ดูสิรอบๆ มีแต่ธรรมชาติ มันเหมาะมากกับการมาพักใจ

20นาทีผ่านไป รถหรูแล่นมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งมองไปจะเห็นว่ามีทางขึ้นไปได้อีก แต่รถไม่สามารถขับไปได้แน่ๆ เพราะฝนเพิ่งตกด้วย และถนนก็เป็นดิน

“นี่บ้านคนงานที่ไร่ชาของพี่เอง ลงไปกันเถอะ”

ฉันกับพี่ดินลงจากรถ คนงานเมื่อเห็นว่าพี่ดินมาก็พากันกรูเข้ามายกมือไหว้ แถมยังไหว้ฉันอีกด้วย

“ใส่รองเข้านี้เดินขึ้นไปนะ” พี่ดินยื่นรองเท้าบูทมาให้ฉันใส่

“ขอบคุณค่ะ”

“ส่วนกระเป๋าเดี๋ยวคนงานถือตามขึ้นไป”

พี่ดินจัดการใส่รองเท้าบูทของตัวเองแล้วก็พูดไปด้วย เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของฉันเขาก็รีบมาประคอง ทำให้ฉันใส่รองเท้าได้สะดวกขึ้น

“ขอบคุณนะคะ” เมื่อใส่รองเท้าเสร็จฉันก็รีบเอ่ยขอบคุณพี่ดินทันที

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะค่ำก่อน”

การเดินทางต่อไปนี้ต้องเดินขึ้นเขาระยะทางสองถึงสามกิโล ทางมันค่อนข้างลื่นเอามากๆ แถมยังชัน บางครั้งก็ต้องควานจับกิ่งไม้ตามทางเอาเพื่อเดินขึ้น

“ไหวมั้ยครับ” พี่ดินถาม เพราะเห็นใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีของฉัน

“วะ ไหวค่ะ เรามาถึงครึ่งทางหรือยังคะเนี่ย”

“เกินครึ่งแล้ว อีกไม่ไกลก็จะถึงที่พักแล้วครับ”

เมื่อได้ยินที่พี่ดินพูดมันก็ทำให้ฉันโล่งใจขึ้นมาหน่อย พอได้ยินว่าใกล้จะถึงแล้วก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปริดทิ้ง

เดินต่ออีกไม่ไกลอย่างที่พี่ดินว่า ในที่สุดเราก็ขึ้นมาถึงที่พักสักที บรรยากาศและทิวทัศน์รอบๆ สวยมาก บ้านตั้งอยู่บนภูเขามองเห็นวิวหมอกหนาที่กำลังปกคลุมอยู่ด้านล่าง

“สวยใช่มั้ยล่ะ” พี่ดินถาม

“ใช่ค่ะ ตอนแรกเมเบลคิดว่าจะไม่สวยขนาดนี้” ฉันมองไปรอบๆ ไม่เจอบ้านหลังอื่นตั้งอยู่เลย จึงถามพี่ดิน “ที่นี่มีแค่บ้านของพี่ดินหลังเดียวหรอคะ”

“ใช่ครับ แต่ไม่ต้องห่วงที่นี่ปลอดภัย” พี่ดินยิ้มกริ่ม “หรือจะเปลี่ยนใจให้พี่อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนก็ได้นะ ^_^”

“อีกแล้วนะพี่ดิน” ฉันพูดค้อนเขา

“รู้แล้วน่า ไม่ต้องห่วงไม่มีใครกล้ามายุ่งกับบริเวณนี้หรอก ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ครับผม ^_^”

ฉันพยักหน้ารับ แบบนี้ก็ดีเลยสิ คงจะสงบน่าดู

คืนนี้พี่ดินพักที่นี่ เพราะมันค่ำแล้วฉันจึงไม่อยากให้เขาขับรถกลับไปตอนนี้มันอันตราย บ้านหลังนี้มีห้องนอนอยู่สามห้อง เป็นบ้านที่หลังใหญ่และกว้างมากเลยทีเดียว

เช้าวันใหม่….

ฉันตื่นขึ้นมาต้อนรับชีวิตใหม่ตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ถึงจะตื่นเช้าขนาดไหนก็คงไม่เท่าพี่ดิน เพราะตอนนี้เขากลับไปแล้ว

ตรงระเบียงห้องที่ชั้นสองมันจะยื่นออกมา ฉันเดินออกมาสูดอากาศยามเช่าและดื่มด่ำกับธรรมชาติ สมองมันปลอดโปร่งขึ้นมากกว่าตอนที่อยู่กรุงเทพเยอะเลย

ต่อไปนี้ฉันจะไม่คิดถึงผู้ชายที่ทำให้ฉันเจ็บปวด ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ชุบชีวิตของฉันให้ดีขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่คุณป๋าได้ฝากเอาไว้มันหนักหนาสำหรับคนที่ไม่เคยมีความรักกับใครอย่างฉันจริงๆ

หวังว่ากลับไปกรุงเทพครั้งนี้ ฉันจะเป็นเมเบลที่เข้มแข็งกว่าเดิม….

Talk คุณป๋า