เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 74
สรุปบท เด็กดื้อ | 74 สำนึกผิด: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
ตอน เด็กดื้อ | 74 สำนึกผิด จาก เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
เด็กดื้อ | 74 สำนึกผิด คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยายสำหรับผู้ใหญ่ เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ ที่เขียนโดย Story Truth เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
Talk หิรัญ
“มึงมาหากูทำไมเวลานี้ไอ้หิรัญ” ไอ้เหนือเดินมาพบผมที่กำลังนั่งรอมันอยู่ในห้องรับแขก
ใช่! ตอนนี้ผมกำลังอยู่บ้านของมัน “หรือจะมาถามเรื่องไอ้เด็กนั่นที่มึงให้กูตามล่าตัวมัน”
“แค่หาเพื่อนดื่ม”
ถ้าให้ผมกลับบ้านในตอนนี้ ผมอาจจะทำอะไรบ้าๆ อย่างเช่นไปหาเมเบลที่คอนโด ถ้าทำแบบนั้นเธอคงจะยิ่งเกลียดขี้หน้าผมแน่ๆ
“มึงหาเพื่อนดื่มตอนตีสอง ?”
ไอ้เหนือเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆ ผม พร้อมกับใช้มือตบลงมาบนบ่าของผมสามสี่ครั้ง
“ทำหน้าแบบนี้ทะเลาะกับเมียชัวร์” ไอ้เหนือพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
“กูไม่ได้ทะเลาะ กูไม่ได้เป็นอะไรกับลูกเลี้ยงของกูแล้ว”
“ก็ดี ลูกเลี้ยงของมึงทั้งสวยทั้งน่ารัก ให้ไปเจอคนดีๆ กว่ามึง…”
“ไอ้เหนือ!!”
“อ่า!! ไม่คิดว่ามึงจะมาอกหักตอนอายุสามสิบ แถมคนที่หักอก ยังเป็นลูกเลี้ยงของมึงอีกต่างหาก” ผมคงคิดผิดที่มาหามันที่บ้าน เพราะคำพูดของมันช่างยั่วอารมณ์ซะจริงๆ
ไอ้เหนือดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ร่างของแม่บ้านสาวสุดเอ็กซ์ก็เดินมา “คุณเหนือมีอะไรให้รับใช้หรือเปล่าคะ”
“ไปเอาเหล้ามา”
“ค่ะ”
หลังจากที่แม่บ้านเดินออกไป ไอ้เหนือก็ลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟาอีกตัว พร้อมกับเอ่ยถามผม “ไปทำอะไรเหี้ยๆ ล่ะ ถึงได้ถูกทิ้ง ?”
“กู…เล่นสนุกกับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นเกินเลย”
“อาห๊ะ ?”
“เป็นเพราะกูลังเลตั้งแต่แรก เป็นเพราะกูใจร้อน ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้” พูดจบผมก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
ผมรู้ตัวเองดีว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะผม ผมที่เป็นคนเริ่ม ผมที่ไม่ได้เลือกรั้งเมเบลไว้ตั้งแต่แรก แถมยังให้เพลงอยู่ที่บ้านต่อ ผมพูดคำนี้มาตลอด!! แต่ตอนนี้ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ
ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมเริ่มเบื่อกับอะไรเดิมๆ และอยากลองอะไรใหม่ๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมหมดรักเธอ
ให้เธอเป็นที่หนึ่ง หึ!! ผมพูดเหี้ยอะไรออกไป ไล่เธอไปแบบนั้น พอเธอไปจริงๆ กลับเป็นผมเองที่ร้อนรุ่มเหมือนกำลังอยู่ในเปลวไฟที่มันกำลังลุกโชน
ยิ่งพูดมันก็ยิ่งฟังดูเหี้ย!! ถ้าผมตัดสินใจง้อและพูดดีๆ ตั้งแต่แรกเรื่องก็คงจะไม่เลยเถิดมาขนาดนี้
ทั้งที่ความจริงผมต้องปล่อย ในเมื่อผมเลือกที่จะไม่หยุดตั้งแต่แรก แต่พอเอาเข้าจริง พอเห็นว่าเธอมีความรักกับผู้ชายคนอื่น สุดท้ายคนเหี้ยๆ อย่างผมก็คิดได้ว่าต้องทำอะไร
แม่บ้านเดินมาพร้อมกับขวดเหล้าและแก้ว เธอเอาวางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าผมกับไอ้เหนือ พร้อมกับเทเหล้าลงแก้ว ก่อนที่ผมหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วยกกระดก
แอลกอฮอล์ไหลผ่านลงคอ ทำให้ความร้อนรุ่มในร่างกายมันยิ่งพลุ่งพล่าน
“อาการของมึงท่าจะหนักพอตัว”
“มึงรู้มั้ยสิ่งที่มึงกับกูไม่ควรมีคืออะไร ?” ไอ้เหนือถาม
“อะไร ?”
“…ความรัก”
เธอไม่ต้องการผม แต่ผมต้องการเธอ…
ผมแค่ต้องพยายาม พยายามทำให้เธอกลับมา…
#คอนโด
แน่นอนว่าผมต้องมีคีการ์ด รู้ดีว่าถ้าเปิดประตูโพล่งเข้าไปจะถูกคนข้างในต่อว่า แต่ถ้าเคาะห้องยังไงเมเบลเธอก็ไม่ยอมมาเปิดให้แน่ๆ ผมรู้ดี
ผมเปิดประตูก้าวขาเดินเข้าไปด้านในห้อง และไม่ลืมที่จะปิดประตูไว้เหมือนเดิม
ภายในห้องเงียบสนิท สงสัยเมเบลเธอกำลังหลับอยู่
ผมเดินตรงไปยังห้องนอนก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ว่างเปล่า! ใช่ครับ ไม่เจอเธอนอนอยู่ในห้อง เดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่มี
จู่ๆ หัวใจของผมมันก็กระตุกวูบ เริ่มรนรานเดินหาเมเบลไปจนทั่วห้อง แต่ไม่เจอ
เธอหายไปไหน!!
ผมเดินกลับมาในห้องนอนของเธออีกครั้งและพยายามหา ก่อนจะมองเห็นโทรศัพท์ของเธอวางอยู่บนโต๊ะข้างๆ กับเตียง เมื่อเดินไปใกล้ๆ ก็เห็นกระดาษโพสต์อิทแปะไว้ข้างๆ กับโทรศัพท์
ในโพสต์อิทได้เขียนข้อความเอาไว้ว่า ‘ไม่ต้องตามหา ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตของหนูอีก’
หลังจากที่ได้อ่านข้อความในกระดาษแผ่นเล็กนั่นแล้ว ร่างของผมก็ค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น หยดน้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว
ใช่ครับ ตอนนี้ผมกำลังร้องไห้
ความลุ่มหลงเพียงชั่วขณะ ทำให้ผมต้องเสียผู้หญิงที่ผมรักไปจริงๆ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
มีต่อไหมค่ะสนุกมากอยากอ่านต่อ...
มีต่อไหมครับ...