เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 73

เวลาล่วงเลยมาถึงวันสอบ วันสุดท้าย ฉันขับรถกลับมาที่คอนโด วันนี้ต้องเก็บเสื้อผ้า เพราะพรุ่งนี้ฉันจะขึ้นดอย ตามที่พี่ดินแนะนำ

หลายวันมานี้มักจะมีกุหลาบช่อโตมาวางไว้ที่หน้าห้องของฉันทุกวัน แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะสนใจหรือหยิบมันขึ้นมาเชยชมเลยสักครั้ง

และฉันก็ไม่ได้เจอคุณป๋าตั้งแต่วันนั้น ฉันบล็อกแล้วทุกอย่าง เรื่องคลิป ถ้าคุณป๋าจะส่งให้พี่ดินดู ฉันก็ไม่แคร์ อยากจะทำร้ายฉันยังไงก็เชิญ

เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่ได้ไปมหาวิทยาลัยวันสุดท้ายของภาคเรียนแล้ว ฉัน ฟาร์น และเอวาจึงลงความคิดเห็นกันว่าเราจะไปฉลองที่คลับ

จริงๆ มันเป็นความคิดของฉันกับฟาร์นน่ะ เอวาก็ขัดไม่ได้หรอก เพราะปิดเทอมนี้เราก็ต้องต่างแยกย้ายกัน เจอกันอีกครั้งก็มหาวิทยาลัยเปิดนู้น

#คลับ

ฉันกับเพื่อนเลือกนั่งโต๊ะที่ไม่ค่อยมีคนพลุ่งพล่านเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยชอบความแออัด

ฉันนั่งดื่มกับฟาร์นสองคน ส่วนเอวาก็ดื่มน้ำเปล่าเหมือนเดิม วันนี้ที่คลับคนค่อนข้างแน่นเป็นพิเศษ

“แกจะกลับไปอยู่ที่บ้านหรือจะอยู่ที่คอนโดหรอเมเบล ?” เอวาถาม

เป็นคำถามที่รู้สึกว่ามันตอบยากจริงๆ เรื่องที่จะไปบนดอย ฉันจะไม่บอกสองคนนี้ เพราะกลัวว่าทั้งคู่จะเผลอพูดให้คุณป๋ารู้

“อยู่คอนโดแหละ วันไหนอยากกลับบ้านก็กลับ” ฉันต้องโกหกออกไป เพราะทั้งเอวาและฟาร์นไม่มีใครรู้ปัญหาในตอนนี้ของฉัน

ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะปิดบัง แค่มันคงไม่ใช่เรื่องที่สมควรเล่าเท่าไหร่ ใช่มั้ยล่ะ ยังไงทุกอย่างมันก็จบไปแล้ว ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับคุณป๋าก็ให้มีแค่เราที่รู้ ไม่จำเป็นต้องไปเอ่ยปากบอกให้ต่อใคร

“ฉันต้องบินไปอังกฤษ เหงาแย่เลย” เอวาบอก เป็นปกตินั่นแหละ เวลาปิดเทอมนางจะบินไปต่างประเทศกับพ่อแม่

“ส่วนฉัน ไม่มีอะไรทำ” ฟาร์นพูด

“อย่างนายคงไม่เหงาหรอก ฉันมั่นใจ” ฉันว่า เสืออย่างฟาร์นคงไม่ปล่อยให้ท้องว่างจนมหาวิทยาลัยเปิดเทอมหรอก

ฟาร์นไหวไหล่ให้ฉัน ก่อนที่เราจะยกแก้วขึ้นมาชน แล้วดื่มจนหมดแก้วพร้อมกัน

ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อเช็คดู จริงๆ ใจหนึ่งก็รู้สึกระแวง เพราะว่าจะเจอหน้าคนที่ไม่อยากเจอ ‘คุณป๋า’ ยังไงล่ะ

ถ้ามีใครสักคนบนโลกที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้ ก็คงจะเป็นคุณป๋านี่แหละ

ดีหน่อยที่ฉันเริ่มทำใจกับอะไรหลายๆ อย่างได้แล้ว ไม่ต้องร้องไห้ฟูมฟายอย่างที่ผ่านมา แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่เจ็บปวดเลย เพราะความเจ็บปวดนั้นมันยากที่จะลบออกไปได้

ฉันดื่มกับเพื่อนฉันคลับใกล้ปิดจึงชวนกันกลับ วันนี้ฉันเอารถมาเอง เพราะให้ฟาร์นกับเอวามาจองโต๊ะก่อน จึงต้องขับรถตามมาทีหลัง

ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูรถของตัวเอง จู่ๆ ร่างของฉันก็ถูกมือหนาของใครสักคนมาคว้าจับไว้ ด้วยความตกใจฉันจึงหันหน้าไปอัตโนมัติและสะบัดแขนออกจากแรง

“…คุณป๋า” ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าออกมาอย่างตกใจ “ตามหนูมาอย่างนั้นหรอคะ”

ฉันคิดไว้แล้วเชียว ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่พ้นสายตาของคุณป๋า เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากอยู่ที่นี่ ถ้าคุณป๋ายังตามรังควานแบบนี้ รอยแผลในใจของฉันมันก็คงไม่มีวันหายดี

“คุยกันหน่อยได้มั้ย…”

ครั้งนี้คุณป๋าแปลกไปกว่าทุกครั้ง ทั้งสีหน้า น้ำเสียง และท่าทาง ไม่ได้ใจร้อนแบบที่ผ่านๆ มา

คุณป๋าเอื้อมมือมาจับมือฉัน แต่ก็ถูกฉันสะบัดออกอีกตามเคย “ไม่ค่ะ ไม่มีอะไรต้องคุย”