เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 72
สรุปบท เด็กดื้อ | 72 เฉยชาไปแล้ว..: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
อ่านสรุป เด็กดื้อ | 72 เฉยชาไปแล้ว.. จาก เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ โดย Story Truth
บทที่ เด็กดื้อ | 72 เฉยชาไปแล้ว.. คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายนิยายสำหรับผู้ใหญ่ เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Story Truth อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
คำขู่ของคุณป๋าทำให้ฉันกลัวก็จริง แต่ไม่ได้ทำให้ฉันอยากจะตอบตกลงรับข้อเสนอเลยสักนิด
“ถ้าอยากจะทำร้ายกันมากขนาดนั้นก็เชิญเลยค่ะ” พูดจบฉันก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ปลดล็อกรถด้วยค่ะ ป่านนี้พี่ดินคงกำลังรอหนูอยู่”
“ฉันจะเคลียร์ตัวเอง ขอแค่เธอกลับมาเป็นของฉัน”
บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทขึ้นมาทันที เมื่อคุณป๋าเอ่ยคำพูดนั้นออกมา ‘เป็นของฉัน’ มันไม่ต่างอะไรจากสิ่งของเลยสินะ
“หนูไม่ใช่สิ่งของที่จะจับวางไว้ตรงไหนก็ได้ค่ะ หนูเป็นคนมีหัวใจ มีความรู้สึก”
“ฉันไม่เคยมองเห็นเธอเป็นสิ่งของ”
“การกระทำของคุณป๋ามันกำลังบอกแบบนั้นค่ะ”
คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยอมปลดล็อกรถให้ เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบเปิดประตูลงจากรถทันที
แต่!! ก้าวขาเดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว แขนของฉันก็ถูกคุณป๋ารั้งเอาไว้
“ไม่ใช่เธอก็กลับไปดูที่บ้าน พรุ่งนี้เพลงจะไม่อยู่ที่นั่น”
ฉันหมุนตัวกลับไปมองใบหน้าของคุณป๋าด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึก “ของเล่นชิ้นนั้น คงจะเล่นจนเบื่อแล้วสินะคะ”
“…..” พอถูกฉันตั้งคำถามแทงใจดำ คุณป๋าก็เงียบไม่พูดไม่จา
“วันนั้นคุณป๋าเลือกมัน แล้ววันนี้จะมาเลือกหนู มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอคะ”
“ฉันไม่เคยเลือกใครนอกจากเธอ”
อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ให้กับคำตอบของคุณป๋าจริงๆ ไม่เคยเลือกใครนอกจากฉันอย่างนั้นสินะ แล้ววันนั้นที่ผลักฉันเพื่อช่วยยัยนั่นคืออะไร
ฉันต้องจมปักอยู่กับเหตุการณ์นี้กี่วัน กี่อาทิตย์ที่ฉันเอาแต่ร้องไห้ โดยที่ตัวคุณป๋าเองทำอะไรอยู่กับมันก็ไม่รู้
“ฉันรู้ว่ายังหักห้ามตัวเองไม่ได้เรื่องผู้หญิง ฉันรู้ว่ายังไม่ควรดึงเธอเข้ามามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งตั้งแต่แรก…”
ฉันรอฟังว่าคุณป๋าจะพูดอะไรต่อ ในตอนนี้มือของคุณป๋ากำแขนของฉันแน่น เหมือนกำลังกดดันตัวเองอยู่
“ฉันรู้ว่าถ้าบอกรักเธอไปแล้ว ตัวเองควรหยุด แต่สุดท้ายฉันก็ทำพัง…”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้ ฉันมันโง่ โง่ที่เลือกทำแบบนั้นตั้งแต่แรก โง่ที่ไม่พยายามไม่รั้งเธอไว้”
“จริงๆ ระหว่างเรามันไม่ควรเป็นความรักตั้งแต่แรกอยู่แล้วค่ะ” คุณป๋าค่อยๆ ปล่อยมือออกไปจากแขนของฉัน “ตอนนี้คุณป๋าไม่ใช่ความสุขของหนูแล้วค่ะ คุณป๋าคือความทุกข์ของหนูต่างหาก”
“เมเบล….”
“คลิปนั่น ถ้าต้องการจะลงก็ลงได้เลยนะคะ หวังว่าเราจะไม่เจอหน้ากันอีกนะคะ”
พูดจบฉันก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันหลังเดินหนีออกมาจากตรงนั้น ทันทีที่หันหลังให้คุณป๋า หยดน้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้ม
แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ร้องไห้สะอื้น ไม่ไห้ฟูมฟายแบบครั้งก่อนๆ ก็แค่น้ำตาที่มันไหลออกมา ความรู้สึกมันชินชาไปแล้ว
ฉันกลับเข้ามาในงานโชคดีที่เห็นพี่ดินอยู่หน้าทางเข้าของโรงแรมพอดี
“ไปไหนมา พี่ตามหาจนทั่ว” พี่ดินรีบเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางที่ร้อนรน
“ไปทำธุระมาน่ะค่ะ”
พูดจบฉันก็ยิ้มจางๆ ให้พี่ดิน แต่สายตาของพี่ดินกลับมองไปทางด้านหลังของฉัน ทำให้อดสงสัยไม่ได้ฉันจึงหันไปมองด้านหลังของตัวเอง เห็นว่าคุณป๋ากำลังเดินมา
ฉันละสายตาออกจากคุณป๋า กลับมามองพี่ดินเหมือนเดิม “เข้าไปด้านในงานกันดีกว่านะคะ คุณพ่อคุณแม่คงรอแย่แล้ว”
“สนใจค่ะ” ฉันตอบโดยไม่ต้องมานั่งคิดมาก เพราะการได้ตัดขาดจากโลกพายนอก ไม่ต้องรับรู้อะไร มันคงเป็นสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดในตอนนี้แล้วแหละ
“ถ้าอย่างนั้นสอบเสร็จแล้วพร้อมเมื่อไหร่บอกพี่ได้เลยนะ พี่จะไปส่ง แต่ต้องเดินขึ้นไปอีก 2กิโลนะไหวมั้ย”
“สบายมากค่ะ”
“ยิ้มบ้างก็ได้ หวงจังรอยยิ้มเนี่ย” พี่ดินเอ่ยแซว
“ขอบคุณนะคะ ^_^” ครั้งนี้ฉันยิ้มให้พี่ดินตามที่เขาต้องการ ทำให้พี่ดินถึงกับต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แถมใบหูยังแดงเถือก “เป็นพี่น้องกันห้ามหวั่นไหวนะคะ รู้มั้ย”
“อ่า! รู้แล้วน่า ลงไปได้แล้วๆ”
ฉันเอ่ยลาพี่ดินอีกครั้งก่อนจะลงมาจากรถแล้วเดินไปที่ประตูทางเข้าคอนโด แต่ก็ต้องหยุดแล้วหันหลังกลับไปมอง เพราะรู้สึกเหมือนถูกใครจับตามองอยู่ก็ไม่รู้
แต่เมื่อมองดูแล้วไม่เห็นใครฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก คงจะคิดไปเอง ช่วงนี้ฉันกลายเป็นคนขี้ระแวงไปเลย
เช้าวันใหม่…
ฉันแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเดินไปเปิดประตู กำลังจะก้าวขาออกจากห้อง แต่สายตาดันสะดุดกับช่อดอกไม้ที่วางไว้ตรงพื้นหน้าประตูซะก่อน บนช่อดอกไว้มีโพสต์อิทแปะไว้ด้วย ฉันจึงนั่งลงแล้วอ่านข้อความในโพสต์อิทนั่นโดยไม่ได้หยิบช่อดอกไม้ขึ้นมา
‘มาดูที่บ้าน แล้วเธอจะรู้ว่าเรื่องเมื่อวานฉันไม่ได้พูดเล่น เพลงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว’
ฉันละสายตาออกจากโพสต์อิทนั่นทันทีเมื่ออ่านจบ ไม่มีความรู้สึกใดๆ ในตอนนี้ มันเฉยชากับทุกอย่างไปแล้ว แน่นอนว่าคุณป๋าคือคนที่เอาช่อดอกไม้มาวางไว้ตรงนี้
ฉันลุกขึ้นยืนก้าวขาออกจากห้อง โดยเท้าที่ก้าวออกไปนั้นเหยียบเข้ากับช่อดอกไม้ที่คุณป๋าเอามาวางไว้อย่างจัง โดยที่ฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ก็แค่สิ่งของที่มันมาวางเกะกะขวางทางเดิน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+
มีต่อไหมค่ะสนุกมากอยากอ่านต่อ...
มีต่อไหมครับ...