เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 31
ไม่คิดว่าคนอย่างพี่ลีวายจะตอบตกลงทำเอาฉันแปลกใจ และ
อึ้งไปครู่ใหญ่ เพราะปกติเขาไม่ได้กลัวคุณท่านขนาดนั้น
หรือว่าครั้งนี้มันรุนแรงเกินไปถึงขั้นที่ฉันต้องเข้าโรงพยาบาล… ถึงยังไงที่พี่ลีวายตอบตกลงก็คงไม่ใช่เพราะอยากจะดูแลฉันแน่นอน
“นานเท่าไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมาทำลายความเงียบ
“คะ?”
“เธอต้องอยู่ที่โรงพยาบาลนานเท่าไร”
“หมอบอกว่าหนึ่งอาทิตย์ค่ะ”
พี่ลีวายพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ พร้อมสีหน้าที่หงุดหงิด
ดูเหมือนว่าเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ต้องดูแลฉันมันนานเกินไปสำหรับเขา
“เสียเวลา!!” เป็นครั้งที่สองแล้วที่พี่ลีวายพ่นคำนี้ออกมา
แทนที่จะโกรธกับเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันต้องเข้าโรงพยาบาลแท้ ๆ ไม่รู้ทำไม จากที่เศร้าอารมณ์มันก็ดีขึ้นมาเฉยเลย คงเพราะโอกาสแบบนี้ที่พี่ลีวายจะมาดูแลฉันไม่ได้มีมาบ่อย ๆ เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้…
ถึงเขาจะไม่เต็มใจทำก็ตาม
“หิวน้ำจังเลยค่ะ”
“แล้ว?” พี่ลีวายหรี่ตาถามพร้อมขมวดคิ้วเป็นปม
“เอาน้ำให้มิลินดื่มหน่อยค่ะ”
“วางอยู่ตรงนั้น หยิบเองมันลำบาก?” เสียงเย็น ๆ เอ่ยถาม
อย่างไม่สบอารมณ์เพราะแก้วน้ำมันอยู่ใกล้ ๆ ในระยะที่มือเอื้อมถึง
แต่ฉันกลับสั่งให้พี่ลีวายหยิบให้
“ก็… หมอบอกว่าไม่ให้มิลินขยับร่างกายเยอะนี่คะ”
ฉันเบือนหน้าหลบสายตาคมที่กำลังจ้องเขม็ง ถึงจะไม่เต็มใจ
แต่ในที่สุดพี่ลีวายก็ยอมลุกขึ้นมาเทน้ำใส่แก้วให้
“เปิดทีวีให้ด้วยนะคะ” พอรับแก้วน้ำมาฉันก็ออกคำสั่งให้พี่ลีวายเปิดทีวี ทำให้ถูกมองด้วยสายตาที่เหมือนอยากจะบีบคอฉันให้ตาย
“พอใจมากเลยสินะที่สั่งฉันได้!!” ถึงจะพูดประชดประชัน
แต่พี่ลีวายก็ยอมทำตามที่บอกอยู่ดี
เป็นแบบนี้แล้วมันดีจัง… ทุกอย่างมันเป็นราวกับความฝันที่ไม่มีวันเกิดขึ้นได้
ขณะที่ดูทีวีอยู่ฉันแอบมองคนที่นั่งตรงโซฟาเป็นระยะ ตอนนี้
เขาทำหน้าเบื่อโลกมาก ๆ
กริ่ง~ โทรศัพท์ของพี่ลีวายดังขึ้นก่อนที่เขาจะกดรับสาย
“ว่า”
“กูไม่ว่าง มึงให้ไอ้คัลเลนจัดการแทนแล้วกัน”
“เออ! อาทิตย์หน้าค่อยว่ากัน”
หลังจากวางสาย โทรศัพท์ราคาแพงถูกโยนกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนที่พี่ลีวายจะตวัดสายตามาจ้องฉันเขม็งเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
“มองหน้าจะเอาอะไรอีก!!” น้ำเสียงที่ทำให้ขนลุกแบบนั้นทำให้ฉันรีบส่ายหน้ารัว ๆ ทันที “ป… เปล่าค่ะ”
“ฉันจะออกไปสูบบุหรี่”
“… ค่ะ”
พูดจบพี่ลีวายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินออกไปที่
ระเบียงห้อง
ฉันมองดูคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกด้วยความรู้สึกที่เหม่อลอยรู้สึกว่า… อยากอยู่โรงพยาบาลนานกว่านี้จัง อยากถูกพี่ลีวายดูแลแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ไม่อยากให้เขาใจร้าย แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง! เสียงข้อความเด้งรัว ๆ ฉันหันมองโทรศัพท์
ของตัวเองก่อนจะเอื้อมมือหยิบมันมาดูว่าใครส่งข้อความมา
แทน: ทำอะไรอยู่ครับไม่ตอบผมเลย
แทน: พรุ่งนี้ผมขอไปรับพี่ที่บ้านได้ไหม
ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นข้อความจากแทน
เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ที่ทำเหมือนจะเปิดโอกาสให้เขา
ฉัน: พี่คงไม่ได้ไปเรียนอีกหลายวัน
แทน: เป็นอะไรหรือเปล่าครับ
แล้วทำไมต้องทำเหมือนไม่พอใจด้วย
“รู้ไหมว่าการที่ต้องมาเฝ้าเธอแบบนี้ แม่ง!! โคตรน่าเบื่อ”
ฉันสตันไปเล็กน้อย คำที่พูดมาอย่างใส่อารมณ์นั้นมันทำให้
จุกในอกไปหมด… ราวกับถูกบีบแน่นตรงกลางหัวใจเป็นเวลานาน
“… มันคงมากเกินไปจริง ๆ สินะคะ”
“ไม่ต้องมาบีบน้ำตา”
“เดี๋ยวมิลินให้แทนมาเฝ้าก็ได้ค่ะ พี่ลีวาย…”
“มันเป็นผัวเธอหรือไง ถึงจะให้มาเฝ้า!!”
สักอย่างแต่ก็ไม่พูดออกมา
“ก็… พี่ลีวายเบื่อไม่ใช่เหรอคะ”
“ใช่”
“มิลินจะไม่บอกคุณท่าน เชิญทำสิ่งที่พี่ลีวายอยากทำเถอะค่ะ”
ไม่รู้ว่าพี่ลีวายคิดอะไรอยู่ จู่ ๆ เขาก็วางมือลงมาตรงกลางระหว่างขาของฉัน ทำเอาตกใจรีบหนีบขาแน่นทันที
“พะ… พี่ลีวาย” ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจก่อนจะรั้งมือหนาเอาไว้
“เธอบอกเองว่าให้ฉันทำสิ่งที่อยากทำ”
“แต่ไม่ใช่… อื้อ~” ร่างกายมันร้อนวูบเมื่อถูกนิ้วของพี่ลีวาย
ถูเบา ๆ ตรงจุดสำคัญ ถึงแม้จะพยายามรั้งเอาไว้แต่ก็สู้แรงไม่ได้
“หมอบอกว่าห้ามขยับตัวเยอะไม่ใช่?”
“หยุดนะคะ”
“ฉันบอกให้นอนนิ่ง ๆ”
“จะให้นิ่งได้ยังไง อะ... เอามือออกไปนะ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD