เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 46

Talk - เกลลิน

กลางดึก

“ลูกแกะตัวที่หนึ่ง”

“ลูกแกะตัวที่สอง”

“ลูกแกะตัวที่สาม”

“หลับสักทีสิเกลลิน”

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะดีดตัวลึกขึ้นนั่งหงุดหงิดตัวเองที่ไม่ยอมนอนสักที นี่มันตีสองกว่าแล้วทำไมสมองมันเอาแต่คิดฟุ้งซ่านใจก็รู้สึกหวิวๆ ตลอดเวลา

เป็นคนเอ่ยคำนั้นออกไปเองแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับอยากตีปากตัวเองแรงๆ สักที ป่านนี้คัลเลนคงมีความสุขอยู่กับผู้หญิงบนเตียง เขาไม่แคร์อะไรอยู่แล้วนี่

คิดแล้วก็หงุดหงิดจริงๆ เลย!!

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปหาทิชาเผื่อว่าเธอยังไม่นอน

ฉัน: ชา แกนอนหรือยัง

ไม่ถึงห้านาทีทิชาก็ตอบกลับ เธอว่างตลอดเวลาที่ฉันต้องการจริงๆ

Ticha: ว่าไง ตีสองแล้วทำไมยังไม่นอนอีกเนี่ย

ฉัน: นอนไม่หลับ

ฉัน: มีวิธีทำให้นอนหลับง่ายๆ ไหมชา

Ticha: นับแกะ

ฉัน: ลองแล้ว ก็ยังไม่หลับอยู่ดี

Ticha: ขอสาเหตุที่นอนไม่หลับหน่อยสิ

Ticha: ห้ามโกหก

พอถูกดักแบบนั้นฉันที่กำลังคิดข้ออ้างก็เบ้บปากมองแชตของเพื่อนที่รู้ทันไปซะทุกอย่าง ก่อนจะกดบันทึกเสียงเล่าเหตุการณ์ที่ทำให้นอนไม่หลับแล้วกดส่งไปให้ชาฟัง

ไม่นานหลังจากฟังเสียงบันทึกที่ส่งไปทิชาก็ตอบกลับมา

Ticha: แกเลือกแล้วเกล มันควรเป็นแบบนั้น ให้เขาไปทำกับคนอื่น

Ticha: บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่แกจะตัดใจก็ได้

Ticha: ถ้าเขาทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ สักวันแกจะชินชา ความรู้สึกที่เคยมีมันจะค่อยๆ ลดลง

ฉันอ่านข้อความที่ชาส่งมาทวนสามครั้ง มันเข้าใจที่เพื่อนกำลังสื่อแต่ไอ้ความกระวนกระวายใจแบบนี้ฉันจะทนได้จริงๆ หรอ

ฉัน: นี่แค่ครั้งเดียวยังแทบบ้า ถ้ามากกว่านี้ฉันไม่อกแตกตายเลยหรอชา

ฉัน: หวงเขามากเลย ฉันเป็นบ้าไปแล้วตอนนี้

Ticha: จะเป็นบ้าก็เป็นไปแต่อย่าแสดงออกให้เขารู้เด็ดขาด

ฉัน: อื้อ ขอบคุณนะชาแกเตือนสติฉันอีกแล้ว

Ticha: พยายามข่มตานอนจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน

ฉันกดปิดหน้าจอโทรศัพท์พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ ทั้งที่เพื่อนเพิ่งเตือนสติมาแท้ๆ แต่ตอนนี้ในหัวมันกำลังคิดว่าจะโทรไปหาเขาดีไหม

แกร็ก!! ขณะที่กำลังลังเลอยู่ จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา ทำให้ฉันหันไปมองในทันที สายตาประสานกับคนที่เพิ่งเปิดประตูเมื่อครู่ราวกับโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะ

เป็นคัลเลน….เขากลับมา….ฉันคิดว่าคืนนี้เขาจะไม่กลับซะอีก

“ทำไมยังไม่นอน” เสียงทุ้มเอ่ยถามทำให้ฉันได้สติก่อนที่เขาจะก้าวขาเข้ามาด้านในห้องพร้อมกับล็อกประตู

“กะ กำลังจะนอนค่ะ”

“ไม่ใช่ว่ารอฉันอยู่หรอกหรอ?”

“ปะ เปล่าซะหน่อย” ฉันรีบเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่นเพราะกลัวจะถูกจับพิรุธได้ทางสายตา

คัลเลนเดินมานั่งลงบนเตียง เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบขยับหนีแสดงท่าทางไม่อยากอยู่ใกล้เขาออกมาอย่างเปิดเผย

“พูดออกมาสิเกลลิน แค่เธอขอร้องฉันจะเอากับเธอแค่คนเดียว”

“ไม่ค่ะเกลไม่ห้าม แต่หลังจากที่คุณไปมีอะไรกับคนอื่นห้ามมาหาเกลอีก”

“เรื่องนั้นเธอมีสิทธิ์เรียกร้องตั้งแต่เมื่อไร?”

“……….” ฉันกัดริมฝีปากแน่น มันโกรธจนร้อนไปหมดเหมือนอกจะระเบิดออกมาให้ได้

“ออกไปเถอะค่ะมันดึกแล้วเกลไม่อยากทะเลาะ เสียงดังเดี๋ยวคนอื่นได้ยิน”

“ห้องเก็บเสียง”

“จะออกไปไหมคะ” ฉันยืนกรานจะให้เขาออกไปให้ได้ แต่ถ้าไม่ยอมออก “ถ้าอยากนอนห้องนี้มาก…เกลออกไปเองก็ได้ค่ะ”

พูดจบฉันก็ลุกขึ้นพรวด ด้วยความที่เพิ่งดีขึ้นจากอาการป่วยเลยไม่คิดว่าตัวเองจะหน้ามืด พอลุกขึ้นจากเตียงเหมือนภาพตัด รู้สึกว่าตัวเองกำลังเซโอนเอนไปมาก่อนจะถูกรับเอาไว้

“อวดเก่ง แบบนี้เรียกหายดีแล้ว?”

ฉันมองดูคนที่ประคอง เราอยู่กันคนละมุมเตียงแท้ๆ เขาต้องเร็วขนาดไหนถึงมาประคองฉันได้ทันเวลาไม่ให้ล้ม

“ปล่อยนะคะ เกลจะออกไปนอนห้องอื่น” ฉันพยายามแกะฝ่ามือหนาออก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคนตัวสูงเอ่ยคำที่ไม่คาดคิดออกมา “ฉันไม่ได้ทำอะไรกับใครทั้งนั้น”

“……….” ฉันเงียบและชั่งใจ แน่นอนว่าไม่ได้เชื่อคำพูดของเขาเลย อย่างคัลเลนน่ะหรอจะไม่ทำถ้ามีผู้หญิงมาให้ถึงที่ “ไม่เชื่อหรอกค่ะ”

“คำพูดฉันไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้น?”

“เหตุผลอะไรที่คุณไม่ทำ เกลคิดไม่ออก คุณน่ะ…..” ยังไม่ทันได้พูดต่อริมฝีปากหนาก็กดลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันซะก่อน ทำให้เสียงขาดช่วงไป

ฉันนิ่งข้างเพราะไม่ได้ตั้งรับ ไม่นานคัลเลนก็ผละริมฝีปากออกไป เราจ้องมองใบหน้าของฉันครู่หนึ่งก่อนจะพูด

“เหตุผลคือเธอ”

“……….”

“ความต้องการของฉันมันมีแค่เธอคนเดียว….ที่สามารถตอบสนองได้”