เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 46
มือที่สั่นเทาของฉันค่อย ๆ จิ้มไปยังข้อความที่พี่ลีวายส่งมา จากนั้นภาพก็เด้งไปหน้าจอแชตทำเอาอ้าปากค้างเพราะเขาส่งข้อความมาเยอะมาก ๆ
ลีวาย: รับสายฉันมันจะตายหรือไงวะ!!!
ลีวาย: กล้าอวดดีกับฉันขนาดนี้เลยรึไง!!
ลีวาย: ถ้าไม่รีบโทรกลับมาภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงเธอกับฉันได้เห็นดีกันแน่
ลีวาย: … อย่าให้ฉันต้องไปหาเธอด้วยตัวเอง
หัวใจดวงน้อยเต้นรัว ๆ เพราะความกลัว ถ้าให้เดาตอนที่พี่ลีวายพิมพ์ข้อความส่งมาเขาคงหัวเสียมาก ๆ คิดไม่ออกเลยว่าถ้าฉันอยู่ด้วยตรงนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้ฉันกำลังคิดหนักว่าจะโทรกลับไปดีไหม ใจจริงมันไม่อยากโทรเลยแต่ถ้าไม่โทรจะเกิดอะไรขึ้น ที่ประเทศไทยตอนนี้น่าจะดึกแล้วด้วยเอาไว้ค่อยโทรคงไม่เป็นอะไร
ครืด~ ครืด~ ขณะที่กำลังจะวางโทรศัพท์ลง จู่ ๆ มันก็สั่นเพราะมีสายเรียกเข้า พอมองดูหน้าจอท้องไส้มันก็ปั่นป่วนไปหมด เพราะสาย
ที่โทรมาคือพี่ลีวาย
แน่นอนว่าต้องรับสายถึงจะไม่อยากรับเลย เขาขู่ขนาดนั้นจะให้เมินเฉยได้ยังไง
“ฮัลโหลค่ะ”
มันแปลกที่พอรับสายแล้วทางปลายสายกลับเงียบ ได้ยิน
เพียงลมหายใจที่ดังขึ้นเป็นจังหวะทำให้ขนทั้งตัวลุกซู่
“พี่…” กำลังจะถามแต่ปลายสายเอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกนั้นทำให้ฉันเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง (เธอจงใจปิดเครื่องหนีฉันสินะ)
“ป… เปล่านะคะ มิลินลืมเอาสายชาร์จมาแล้วโทรศัพท์
ก็แบตหมด”
(รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไร)
“ท… ทำอะไรคะ”
(จัดกระเป๋าเตรียมไปขึ้นเครื่องบิน)
“…” ฉันเม้มปากและกำโทรศัพท์ในมือแน่น
(ไม่อยากรู้หรือไงว่าฉันจะไปที่ไหน)
ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่น “จะ… ไปไหนเหรอคะ”
(อังกฤษ)
เฮือก!! คำตอบสั้น ๆ ทำให้ฉันเงียบไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อย
ที่เต้นรัวเพราะความกลัว ไม่รู้ว่านั่นมันแค่คำขู่หรือพี่ลีวายจะมาที่นี่จริง ๆ แน่นอนว่าฉันไม่ต้องการให้เขามา
(ไม่ต้องกลัวเพราะฉันจะจัดการกับเธอแน่)
“มิ… ลินผิดอะไรเหรอคะ” ฉันถามออกไปเพราะอยากรู้จริง ๆ
(ลองคิดดูสิว่าผิดอะไร)
“ถ้าเรื่องหมั้น ตอนแรกพี่ลีวายเองก็อยากให้คุณท่านยกเลิกนี่”
(แต่ไม่ใช่ตอนนี้)
“…” ทำไมกัน ทำไมถึงไม่อยากยกเลิก เพราะคิดอะไรกับฉันอย่างนั้นหรอถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้
(คิดว่ายกเลิกเรื่องหมั้นแล้วจะหลุดพ้นหรือไง ฉันยังทรมานเธอไม่หนำใจเลย) เหมือนพี่ลีวายรับรู้ความคิดโง่ ๆ ของฉันเขาจึงพูดเพื่อให้ได้สติ ซึ่งมันก็จริงที่เขาต้องการเพียงแค่ทรมานให้ฉันเจ็บปวดมากที่สุด
“มิลินจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของพี่ลีวายอีกแล้วค่ะ”
(อย่าอวดดีกับฉัน)
“ที่ผ่านมามิลินยอมพี่ลีวายทุกอย่างแล้ว ให้ทุกอย่างทั้งที่หัวใจมันเจ็บปวด” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมกำมือแน่น แล้วพูดต่อ
“คงไม่ใช่เรื่องผิดถ้าคนที่เคยยอมพี่ลีวายทุกอย่างในตอนนั้น… จะ
ไม่ยอมอีกแล้ว”
(ดี!! ยังไงเธอก็ช่วยพูดคำนี้ต่อหน้าอีกครั้ง… ในตอนที่ฉันไปถึงที่นั่นก็แล้วกัน)
สายถูกตัดไปในทันทีที่พี่ลีวายพูดจบ ซึ่งจิตใจของฉันในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความกังวล
“…” มือของฉันที่กำแน่นตอนนี้มันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไม่รู้ว่านั่นมันแค่คำพูดข่มขู่เพื่อให้จำยอมหรือเปล่า บอกตามตรงว่าตอนนี้
ฉันกลัวเอามาก ๆ กลัวว่าพี่ลีวายจะมาที่นี่จริง ๆ
แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บเลยสักนิด กลับกันมันรู้สึกเจ็บใจมากกว่า
มิลิน!! เธอคงบอกให้พ่อโทรมาสั่งห้ามไม่ให้ผมไปที่นั่น ยิ่งคิด
ก็ยิ่งหงุดหงิด กลับมาเมื่อไรเธอได้ถูกลงโทษอย่างสาสมแน่!!
แกร็ก!! ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะประตูก่อน
“เสี่ยขา” เธอเอ่ยเสียงหวานก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นเลือดที่ไหลอาบมือของผม “ตายแล้ว!! มะ... มือเลือดออกนี่คะ”
พรึบ!! ผมดึงมือออกพร้อมจ้องผู้หญิงตรงหน้าเขม็งแล้วบอกเสียงแข็ง “อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไปซะ!!”
“ยีนเป็นห่วงนะคะ”
“ฉันไม่ได้ขอ ไสหัวออกไปซะ!!”
“หงุดหงิดขนาดนี้ให้ยีนช่วยไหมคะ เสี่ยจะได้อารมณ์ดีขึ้น”
เธอส่งยิ้มหวานก่อนจะนั่งคุกเข่าลงตรงกลางระหว่างขาของผม
“ฉันไม่มีอารมณ์”
“ไม่มีจริงเหรอคะ ขอพิสูจน์หน่อย” มือเรียวลูบวนเวียนอยู่
ตรงเป้ากางเกงของผม แน่นอนว่ามันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนอกจาก
ความรำคาญ
ผมถอนหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะผลักเธอออกอย่างไม่ใยดี จากนั้นก็ตวาดเสียงดัง “จะออกไปดี ๆ หรือจะให้ฉันเรียกลูกน้องมาลากตัวเธอออกไป”
“เพราะผู้หญิงที่ยีนเห็นไปกินข้าวกับเสี่ยตอนนั้นใช่ไหมคะ ถึงได้เอาแต่ไล่ยีนแบบนี้”
“มันเป็นเพราะฉันเบื่อเธอแล้วต่างหาก!! ไสหัวไปซะ”
เธอมองผมคล้ายกับว่าอยากจะร้องไห้ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไป ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ได้ให้ค่าอะไร
ผมถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะก้มมองเป้ากางเกง
ของตัวเองที่มันไร้ความรู้สึกแล้วสบถออกมา “เป็นเหี้ยอะไรวะ!!”
บทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD