เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 46

มือที่สั่นเทาของฉันค่อย ๆ จิ้มไปยังข้อความที่พี่ลีวายส่งมา จากนั้นภาพก็เด้งไปหน้าจอแชตทำเอาอ้าปากค้างเพราะเขาส่งข้อความมาเยอะมาก ๆ

ลีวาย: รับสายฉันมันจะตายหรือไงวะ!!!

ลีวาย: กล้าอวดดีกับฉันขนาดนี้เลยรึไง!!

ลีวาย: ถ้าไม่รีบโทรกลับมาภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงเธอกับฉันได้เห็นดีกันแน่

ลีวาย: … อย่าให้ฉันต้องไปหาเธอด้วยตัวเอง

หัวใจดวงน้อยเต้นรัว ๆ เพราะความกลัว ถ้าให้เดาตอนที่พี่ลีวายพิมพ์ข้อความส่งมาเขาคงหัวเสียมาก ๆ คิดไม่ออกเลยว่าถ้าฉันอยู่ด้วยตรงนั้นจะเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้ฉันกำลังคิดหนักว่าจะโทรกลับไปดีไหม ใจจริงมันไม่อยากโทรเลยแต่ถ้าไม่โทรจะเกิดอะไรขึ้น ที่ประเทศไทยตอนนี้น่าจะดึกแล้วด้วยเอาไว้ค่อยโทรคงไม่เป็นอะไร

ครืด~ ครืด~ ขณะที่กำลังจะวางโทรศัพท์ลง จู่ ๆ มันก็สั่นเพราะมีสายเรียกเข้า พอมองดูหน้าจอท้องไส้มันก็ปั่นป่วนไปหมด เพราะสาย

ที่โทรมาคือพี่ลีวาย

แน่นอนว่าต้องรับสายถึงจะไม่อยากรับเลย เขาขู่ขนาดนั้นจะให้เมินเฉยได้ยังไง

“ฮัลโหลค่ะ”

มันแปลกที่พอรับสายแล้วทางปลายสายกลับเงียบ ได้ยิน

เพียงลมหายใจที่ดังขึ้นเป็นจังหวะทำให้ขนทั้งตัวลุกซู่

“พี่…” กำลังจะถามแต่ปลายสายเอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกนั้นทำให้ฉันเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง (เธอจงใจปิดเครื่องหนีฉันสินะ)

“ป… เปล่านะคะ มิลินลืมเอาสายชาร์จมาแล้วโทรศัพท์

ก็แบตหมด”

(รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไร)

“ท… ทำอะไรคะ”

(จัดกระเป๋าเตรียมไปขึ้นเครื่องบิน)

“…” ฉันเม้มปากและกำโทรศัพท์ในมือแน่น

(ไม่อยากรู้หรือไงว่าฉันจะไปที่ไหน)

ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่น “จะ… ไปไหนเหรอคะ”

(อังกฤษ)

เฮือก!! คำตอบสั้น ๆ ทำให้ฉันเงียบไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อย

ที่เต้นรัวเพราะความกลัว ไม่รู้ว่านั่นมันแค่คำขู่หรือพี่ลีวายจะมาที่นี่จริง ๆ แน่นอนว่าฉันไม่ต้องการให้เขามา

(ไม่ต้องกลัวเพราะฉันจะจัดการกับเธอแน่)

“มิ… ลินผิดอะไรเหรอคะ” ฉันถามออกไปเพราะอยากรู้จริง ๆ

(ลองคิดดูสิว่าผิดอะไร)

“ถ้าเรื่องหมั้น ตอนแรกพี่ลีวายเองก็อยากให้คุณท่านยกเลิกนี่”

(แต่ไม่ใช่ตอนนี้)

“…” ทำไมกัน ทำไมถึงไม่อยากยกเลิก เพราะคิดอะไรกับฉันอย่างนั้นหรอถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้

(คิดว่ายกเลิกเรื่องหมั้นแล้วจะหลุดพ้นหรือไง ฉันยังทรมานเธอไม่หนำใจเลย) เหมือนพี่ลีวายรับรู้ความคิดโง่ ๆ ของฉันเขาจึงพูดเพื่อให้ได้สติ ซึ่งมันก็จริงที่เขาต้องการเพียงแค่ทรมานให้ฉันเจ็บปวดมากที่สุด

“มิลินจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของพี่ลีวายอีกแล้วค่ะ”

(อย่าอวดดีกับฉัน)

“ที่ผ่านมามิลินยอมพี่ลีวายทุกอย่างแล้ว ให้ทุกอย่างทั้งที่หัวใจมันเจ็บปวด” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมกำมือแน่น แล้วพูดต่อ

“คงไม่ใช่เรื่องผิดถ้าคนที่เคยยอมพี่ลีวายทุกอย่างในตอนนั้น… จะ

ไม่ยอมอีกแล้ว”

(ดี!! ยังไงเธอก็ช่วยพูดคำนี้ต่อหน้าอีกครั้ง… ในตอนที่ฉันไปถึงที่นั่นก็แล้วกัน)

สายถูกตัดไปในทันทีที่พี่ลีวายพูดจบ ซึ่งจิตใจของฉันในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความกังวล

“…” มือของฉันที่กำแน่นตอนนี้มันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไม่รู้ว่านั่นมันแค่คำพูดข่มขู่เพื่อให้จำยอมหรือเปล่า บอกตามตรงว่าตอนนี้

ฉันกลัวเอามาก ๆ กลัวว่าพี่ลีวายจะมาที่นี่จริง ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน