เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 44

ฉันรีบปล่อยมือจากชายเสื้อ มีอะไรกันก็บ่อยแต่ตอนนี้กลับทำตัวไม่ถูก มีคำถามเกิดขึ้นมาในหัวว่าแค่มองหน้ามันก็ทำให้เขามีอารมณ์ได้ขนาดนี้เลยหรอ

“จะ จะเอาของไปเก็บไม่ใช่หรอคะ เอาไปสิ”

เพราะท่าทางที่เคอะเขินของฉันทำให้คัลเลนหลุดยิ้มออกมา เขายิ้มจริงๆ เป็นรอยยิ้มที่ฉันอยากเห็นและในตอนนี้ได้เห็นแล้ว

ทำเอาหัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอก ขนาดคัลเลนเดินไปแล้วก็ยังไม่ยอมหยุดจนต้องยกมือขึ้นมาทาบอกเพื่อปรามตัวเอง

“หยุดเต้นเดี๋ยวนี้” ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟัง ถ้าคัลเลนรู้คงชอบใจที่ฉันหวั่นไหวเพราะรอยยิ้มของเขาขนาดนี้

ผ่านไปราวสามสิบนาทีได้เจ้าของร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกันกับแม่บ้านยกข้าวต้มมาเสริฟพอดี

“คุณคัลเลนจะลงไปกินที่ห้องอาหารใช่ไหมคะ ดิฉันจะจัดโต๊ะไว้รอ”

“ยกขึ้นมาให้ฉันบนห้อง”

“ชั้นสามหรอคะ”

“ฉันอยู่ห้องไหนก็เอามาที่ห้องนั้น” เขาพูดนิ่งๆ แม่บ้านคนนี้ดูเหมือนจะกลัวๆ แหงสิ! เป็นฉันก็กลัวเล่นทำหน้านิ่งพูดเสียงเข้มขนาดนั้น ไม่รู้หน้าจะตึงไปไหน

“เอ่อ….คือ….” แม่บ้านมองหน้าฉันเหมือนกลัวๆ ที่จะพูดจนคัลเลนถามออกไปอย่างหงุดหงิด “มีอะไรก็รีบพูดมา”

“คุณหนูฟ่านฝากมาบอกว่าน้ำที่ห้องไม่ไหลก็เลยไปอาบน้ำที่ห้องของคุณคัลเลนค่ะ”

“บ้านหลังนี้ไม่ได้มีแค่ห้องฉันห้องเดียว ไปลากตัวเด็กนั่นออกมาซะ”

“แต่เธอเป็นลูก….”

“ก็แค่ลูกเลี้ยง จะสนใจทำไม ฉันให้เงินเดือนเพิ่มสองเท่าถ้าลากเด็กนั่นออกมาได้”

แม่บ้านตาลุกวาวเมื่อได้ฟังข้อเสนอก่อนจะพยักหย้าหงึกๆ แล้วรีบเดินออกไปจากห้อง

“ทำไมไม่ขึ้นไปจัดการด้วยตัวเองละคะ” ฉันถามคนที่กำลังหัวเสีย

“ถ้าฉันขึ้นไปเองเด็กนั่นคงเจ็บตัว”

“………” ก็จริง ฟ่านฟ่านดูไม่ออกจริงๆ หรอว่าคัลเลนไม่ชอบเธอขนาดไหน ตามวอแวจนบางครั้งฉันก็ยังรู้สึกรำคาญแทน

“หรืออยากให้ฉันไป?”

“เกลไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากต่อคำด้วยหรอกนะคะ ปวดหัว”

“ถ้าอยากอารมณ์ให้ฉันช่วย…..”

“หยุดคิดเรื่องลามกได้ไหมคะ เกลป่วยขนาดนี้”

ฉันมองการกระทำของคนตัวสูงอย่างงุนงงเพราะเขายกชามข้าวต้มขึ้นมา พร้อมกับนั่งลงบนเตียงข้างๆ กับฉัน

“ทำอะไรคะ”

“ป้อนข้าวเด็กป่วย” ดูพูดเข้าสิ ฉันป่วยแล้วมันเหมือนเด็กขนาดนั้นเลยรึไง

“เกลกินเองก็ได้ค่ะ อย่าลำบากคุณเลย” ลึกๆ ในใจก็อยากให้เขาป้อน แต่ต้องไม่ใช่ด้วยความรู้สึกและสถานะในตอนนี้

“อย่าเรื่องมากได้มั้ย เกิดมายังไม่เคยป้อนใครนะ” ฉันควรจะดีใจกับคำพูดนี้ของเขาใช่ไหม

“แล้วจะอยากมาป้อนเกลทำไมละคะ”

“แค่อยากป้อน อยากคิดอะไรไปไกล”

“เกลยังไม่ได้คิดด้วยซ้ำ” ปากบอกไม่คิดแต่หัวใจกลับเต้นรัวไม่เป็นท่า แม้จะถูกเขาพูดดักว่าอย่าคิด แต่ใครบ้างจะห้ามความรู้สึกตัวเองได้

คนเย็นชาขี้หงุดหงิดอย่างเขา แทบจะเป็นคนไร้หัวใจ แต่กลับอยากมาป้อนข้าวให้ฉัน นี่ไม่รู้ว่าผีเข้าหรืออะไร ถึงอย่างนั้นก็อดหวั่นไหวไม่ได้จริงๆ

“จะให้ฉันใช้มือป้อนดีๆ หรือให้ใช้อย่างอื่นป้อน ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน