เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 45

หลังจากไล่ผู้หญิงคนนั้นไปแล้วผมก็เดินกลับมาหาไอ้คาแลน

ที่โต๊ะ เมื่อเห็นผมนั่งลงทำให้มันขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ

“นี่มึงทำแล้ว?”

“ทำอะไร” ผมนั่งกระแทกลงบนเก้าอี้อย่างหัวเสีย รู้สึกว่าวันนี้แม่งโคตรน่าเบื่อฉิบหายเลย

“มึงเพิ่งเดินเข้าไปพร้อมเด็กไม่ใช่? แล้วทำไมออกมาเร็วจังวะ”

“กูแค่ไม่มีอารมณ์” ผมตอบก่อนจะยกแก้วขึ้นมาดื่ม

“ไอ้นี่! ตอนกูถามมึงก็บอกว่าเอา”

“เออ! ตอนนี้ไม่มีอารมณ์มึงจะถามเหี้ยอะไรนักหนาวะ”

“เป็นอะไรวะ กูรู้สึกว่ามึงแปลกไปนะไอ้ลีวาย”

“เรื่องของกู!!”

“ไอ้สัส! กูถามเพราะเป็นห่วง”

ผมหยิบแก้วเหล้าดื่มรวดเดียวหมดด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล

ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรออกไปหาผู้หญิงที่กล้าท้าทาย

กับผม

“หึ!! กล้าดียังไงไม่รับสายฉัน” ผมกดโทรอีกครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมรับสาย ผ่านไปครู่หนึ่งก็ปิดเครื่องใส่

ปัก!! ผมวางโทรศัพท์กระแทกลงโต๊ะพร้อมอารมณ์เดือดดาล

ที่ทวีคูณมากขึ้นหลายเท่า

“มึงโทรหาใคร”

“ยุ่ง!!”

“กูชักจะเริ่มสงสัยว่าใครกันที่ทำให้มึงหงุดหงิดได้มากขนาดนี้” ไอ้คาแลนจ้องหน้าผมอย่างคาดคั้น

“ไม่มีใครทำทั้งนั้น เก็บความสงสัยของมึงเอาไว้ซะ”

ผมพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ พยายามทำใจให้สงบแต่มันก็

เต็มไปด้วยความหงุดหงิด เธอคงคิดว่าหนีพ้นแล้วแต่คงลืมไปว่าผมสามารถไปที่นั่นได้

เจอตัวเมื่อไรคงต้องสั่งสอนกันยาว ๆ ที่กล้ามาท้าทายคน

อย่างฉัน!!

Talk มิลิน

#วันต่อมา

เพราะความเพลียทำให้เมื่อคืนฉันหลับสนิทเลย พอหยิบโทรศัพท์มาก็เห็นว่าแบตมันหมด จึงเดินไปเปิดประเป๋าเดินหาสายชาร์จ แต่ทว่าเหมือนจะลืมเอามาด้วย

จำได้ว่าก่อนจะนอนแบตมีตั้งครึ่งหนึ่งแล้วทำไมถึงหมดได้

หรือว่าแบตจะเสื่อมกันนะ

“ไม่ใช้โทรศัพท์ก็ดีเหมือนกัน” ฉันวางโทรศัพท์เอาไว้ตั้งใจว่าจะตัดโลกโซเชียลออกไปสักหนึ่งอาทิตย์ มันคงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

@ภายในห้องน้ำ

ฉันเหม่อมองตัวเองผ่านกระจกก่อนจะเผลอคิดไปว่า ร่างกายนี้เคยเป็นของผู้ชายที่ฉันชอบเขาเอามาก ๆ ทั้งที่ยอมยกให้เขาหมด

ทุกอย่างแต่อีกคนกลับไม่เคยให้ค่าอะไรในตัวฉันเลย

จู่ ๆ หยดน้ำตามันก็ไหลอาบแก้มเพราะความคิดที่มันจุกแน่นไปทั้งอก พี่ลีวายคงไม่รู้ว่าหัวใจดวงน้อย ๆ ของฉันมันทรมานมากขนาดไหน

“เลิกคิดถึงผู้ชายใจร้ายอย่างพี่ลีวายสักทีมิลิน” ฉันพึมพำ

บอกตัวเองในกระจก แต่ใครจะห้ามความคิดได้ไม่มีหรอก

ฉันใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเกือบสองชั่วโมงเพื่อย้ำเตือนกับสิ่งที่ตัวเองควรทำ คือตัดใจไม่ใช่เอาแต่คิดถึงเขาแบบนั้น

หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็เดินมาที่ห้องของคุณท่าน ไม่ลืมที่

จะเคาะประตูก่อน

“หนูขอเข้าไปได้ไหมคะ”

“อืม เข้ามาสิ”

เมื่อคุณท่านตอบแล้ว ฉันก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง ที่มาหาคุณท่านก็เพื่อจะถามไถ่อาการป่วย เพราะท่านคือคนเดียวที่ฉันเป็นห่วงมาก ๆ และคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันต้องอยู่บ้านหลังนั้น ถึงแม้จะถูก

พี่ลีวายไล่เหมือนหมูเหมือนหมาไม่รู้กี่ครั้ง