เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 5

พี่ลีวายผลักแผ่นหลังของฉันอัดติดกับพนังห้องอย่างแรง แล้วใช้มือบีบแก้ม “ไปบอกพ่อซะว่าเธอไม่อยากมาเรียนรู้งานกับฉัน”

“พะ พูดกันดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องรุนแรงเลยค่ะ”

“ใครจะไปอยากพูดดีกับเธอ” สายคาคู่นั้นยังคงมองฉันอย่างรังเกียจ ทำให้หัวใจดวงน้องรู้สึกเจ็บปวดเอามากๆ

“มิลินเข้าใจแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ฉันหลบสายตาแล้วตอบเสียงเบา พี่ลีวายจึงยอมปล่อยมือที่บีบแก้มออก

“ออกไป”

“ดึงมิลินเข้ามาในห้องเพราะจะพูดเรื่องแค่นี้เองหรอคะ”

“เธอคาดหวังอะไร?” หัวคิ้วหนาขนาดชนกันก่อนที่พี่ลีวายจะโน้มลงมาใกล้ๆ แล้วพูดต่อ “ผู้หญิงอย่างเธอ…ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าฉันก็ไม่มีอารมณ์”

“……..” ฉันกำมือแน่นกับคำพูดที่แสนจะดูถูก พอได้ยินแล้วมันอยากจะถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เพื่อดูว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเปล่า แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่มีความกล้าขนาดนั้น ทำได้แค่ยืนฟังให้พี่ลีวายพูดดูถูก

ฉันรีบเปิดประตูออกมาจากห้องก่อนที่พี่ลีวายจะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้

“อึก~คนใจร้าย” ฉันแอบมาร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองพลางพูดถึงพี่ลีวาย คนที่ชอบใช้คำพูดทำร้ายความรู้สึกคนอื่น

ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากจะหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ปัญหามันจะได้จบสักที แต่ตอนนี้ฉันหนีไม่ได้…คุณท่านใจดีมากขนาดนั้นจะทิ้งท่านไปได้ยังไง

วันต่อมา ณ มหาวิทยาลัย

“มิลินๆๆ” เสียงแนนนี่เพื่อนในห้องเรียก คณะฉันกำลังทำวิจัยอยู่กับอาต

“หือว่าไงแนน”

“วันนี้พวกเรานัดสังสรรค์กับน้องรหัส เธอจะไปด้วยกันไหม”

“ฉันหรอ…อือ…ไม่ดีกว่า”

“นี่มิลิน!! แกรู้จักเข้าสังคมบ้างสิ” เพื่อนอีกคนรีบท้วงขึ้น

“นั่นสิ แกจะทำเหมือนตัวคนเดียวในมหาวิทยาลัยนี้ไม่ได้หรอกนะ เรียนจะจบแล้วแท้ๆ รู้จักน้องรหัสสักคนไหม”

“….เอ่อฉัน” ฉันก้มหน้าฟังที่เพื่อนพูดมาอย่างไร้คำแก้ตัว

“ไปด้วยกันไหม?” อาตถามฉันพร้อมรอยยิ้ม

“อาตไปด้วยหรอ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน